Είδαμε τον τελευταίο αγώνα λίγο πριν κλείσουν τα γήπεδα

Περάσαμε ένα απόγευμα στο πιο εντυπωσιακό γήπεδο της Αθήνας για να παρακολουθήσουμε τον αγώνα του ιστορικού Εθνικού Αστέρα Καισαριανής, ο οποίος αγωνίζεται πια στα τοπικά της πόλης. Το λεωφορείο φτάνει στο τέρμα. Οι λιγοστοί επιβάτες κατεβαίνουμε ο ένας πίσω από τον άλλο με ευλαβική προσοχή. Ο καιρός έχει μαυρίσει από τα σύννεφα. Ακριβώς δίπλα βρίσκεται το νεκροταφείο και στο βάθος, μέσα στα βράχια και τις πέτρες, το στάδιο «Μιχάλης Κρητικόπουλος». Το γήπεδο της Καισαριανής, όπως το ξέρουν οι περισσότεροι.



Περνώντας την είσοδο, αρχίζω να βγάζω τις πρώτες φωτογραφίες. Ξαφνικά ένας άντρας έρχεται τρέχοντας προς το μέρος μου ωρυόμενος. «Τι κάνεις εκεί; Ποιος είσαι; Δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες» μου λέει με αυστηρό ύφος. Ξαφνιάζομαι. Του απαντάω πως έχω συνεννοηθεί με τον πρόεδρο του Εθνικού Αστέρα, τον κ. Αδαμάκη, και βρίσκομαι εδώ για να κάνω αφιέρωμα στην ομάδα. Μόλις ακούει το όνομα του προέδρου, αλλάζει διάθεση και προσπαθεί να δικαιολογηθεί για την ένταση. Πρόκειται για τον φύλακα του γηπέδου και θεωρεί χρέος να μην αφήνει οποιονδήποτε να τραβάει φωτογραφίες από τον χώρο.

Με οδηγεί στα γραφεία της ομάδας. Εκεί βρίσκω τον πρόεδρο μαζί με τον γενικό αρχηγό της ομάδας να κάθονται στον καναπέ και να επεξεργάζονται ένα θερμόμετρο μετώπου και να κάνουν δοκιμές για να δουν αν δουλεύει.

Τα γραφεία είναι λες και βγήκαν από μια άλλη εποχή. Μια μεγάλη σημαία της ομάδας καρφωμένη στον τοίχο, ένα ψυγείο γεμάτο αυτοκόλλητα του Ροναλντίνιο και του Ρονάλντο, μια κούπα του Εθνικού Αστέρα, δυο τρεις εικόνες της Παναγίας, ένα ραδιοφωνάκι που παίζει αδιάκοπα αθλητικές εκπομπές και ένα λάβαρο της Φιορεντίνα, η οποία μπορεί να μην αγωνίστηκε ποτέ εναντίον τους, ωστόσο, αποτελεί μεγάλη αγάπη του προέδρου.

Ο Βασίλης Αδαμάκης βρίσκεται στην ομάδα από τις καλές εποχές, τότε που αγωνιζόταν στην Α’ Εθνική. Τα χρόνια, ωστόσο, έχουν περάσει και τα φώτα της δημοσιότητας έχουν σβήσει καθώς ο Εθνικός Αστέρας αγωνίζεται πια στο Β’ Τοπικό της ΕΠΣ Αθηνών.

Στον διάδρομο των αποδυτηρίων υπάρχουν ακόμη οι φωτογραφίες από την ένδοξη ιστορία του συλλόγου. Ο Εθνικός Αστέρας είναι μια αμιγώς προσφυγική ομάδα η οποία δημιουργήθηκε μετά τη συγχώνευση του Εθνικού Καισαριανής και του Αστέρα Καισαριανής λίγο μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Στην Καισαριανή υπολογίζεται πως πριν από τον πόλεμο του ‘40 λειτουργούσαν περισσότερες από 10 ποδοσφαιρικές ομάδες προσφύγων που είχαν φτάσει μετά το διωγμό από τους Τούρκους το 1922. Όλες τους έπαιζαν στο γήπεδο του Νήαρ Ηστ που βρίσκεται μερικά χιλιόμετρα μακριά και το οποίο χτίστηκε ακριβώς για αυτό τον λόγο.

Ο πόλεμος και η κατοχή έφερε τη διάλυση πολλών από αυτών, ενώ υπήρξαν ακόμη και ποδοσφαιριστές των ομάδων που σκοτώθηκαν από τις κατοχικές δυνάμεις, μεταξύ των οποίων ο Νίκος Κεχαγιάς, το «Λιονταράκι» του Εθνικού Αστέρα, ο οποίος εκτελέστηκε κατά την περίοδο της κατοχής στην Αθήνα σε ηλικία μόλις 18 ετών. Στη μνήμη του, μάλιστα, φτιάχτηκε μια ειδική πλακέτα η οποία είναι κολλημένη έξω από τα αποδυτήρια της ομάδας.

Ο Εθνικός Αστέρας ως τη δεκαετία του 1990 βρισκόταν μεταξύ Β’ και Γ’ Εθνικής. Τα πράγματα άλλαξαν όταν ανέλαβε τα ηνία της ομάδας ο Νίκος Παπαδόπουλος, ο οποίος μέσα σε 7 χρόνια κατάφερε να ανεβάσει τον Εθνικό Αστέρα από την Δ’ Εθνική στην Α’ για πρώτη φορά στην ιστορία του.

Για τις ανάγκες της ομάδας, μάλιστα, δημιουργήθηκε η σημερινή της έδρα, η οποία είναι μία από τις πιο εντυπωσιακές στην Ελλάδα καθώς είναι λες και έχει χτιστεί μέσα σ’ ένα βράχο. Στην περιοχή, αρκετά χρόνια πριν, λειτουργούσε λατομείο. Το ανάγλυφο των βράχων είναι τόσο ανομοιόμορφο σήμερα καθώς τότε οι εργάτες συνήθιζαν να σπάνε με φουρνέλα τον βράχο προκείμενου να βγάλουν την πέτρα, να την επεξεργαστούν και να την πουλήσουν για την οικοδομή. Κάποια στιγμή, ωστόσο, οι εργασίες σταμάτησαν και η περιοχή έμεινε σε αχρηστία ως το 1998 που δημιουργήθηκε το στάδιο.

Από εκείνο το γήπεδο, στα 4 χρόνια που παρέμεινε η ομάδα στην Α’ Εθνική, πέρασαν όλοι οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές του ελληνικού πρωταθλήματος. Η έδρα ήταν μία από τις πιο καυτές της λίγκας και χαρακτηριστικό αυτού είναι πως η ΑΕΚ δεν κατάφερε ποτέ να περάσει από κει.

Ο Νίκος Ξυδάς, τεχνικός υπεύθυνος της ανδρικής ομάδας σήμερα, θυμάται μικρό παιδί ακόμη, οπαδοί του συλλόγου να ανεβαίνουν ακόμη και πάνω στους προβολείς του γηπέδου για να βλέπουν τα ματς. «Πριν από τους αγώνες δίναμε εμείς οι νέοι ένα φιλικό για να αρχίσει να μαζεύεται ο κόσμος. Σκέψου πώς αισθανόμασταν να παίζουμε μπάλα με 4.000 θεατές. Όταν τελειώναμε ανεβαίναμε και εμείς στις κερκίδες για να δούμε τα ινδάλματά μας. Ο πατέρας μου μού έλεγε πως παλιά έφευγαν 60 λεωφορεία για τα εκτός έδρας ματς. Σήμερα τόσα δεν μαζεύει ούτε ο Ολυμπιακός. Ο Εθνικός Αστέρας αντιπροσώπευε την Καισαριανή» εξηγεί.

Στην Α’ Εθνική παρέμεινε ως το 2002 και έκτοτε άρχισε η κατηφόρα. Όλα αυτά τα χρόνια, ωστόσο, ο Εθνικός Αστέρας δεν σταμάτησε να τροφοδοτεί με ποδοσφαιριστές τις μεγάλες ομάδες της Αθήνας, οι οποίοι και πρωταγωνίστησαν αργότερα. Μεταξύ αυτών ο Ραφίκ Τζεμπούρ, ο Βασίλης Λαμπρόπουλος, ο Ανέστης Νάστος και ο Γιώργος Αγγελόπουλος - ο τελευταίος στο Survivor.

Οι χώροι του γηπέδου, ακριβώς επειδή χτίστηκαν με προδιαγραφές Α Εθνικής, έχουν τα πάντα. Μεγάλα και ευρύχωρα αποδυτήρια, αίθουσες τύπου ακόμη και σάουνα. Το πέρασμα των χρόνων, ωστόσο, είναι αμείλικτο, κάτι το οποίο μπορεί να καταλάβει κανείς όταν ανέβει στις εξέδρες του γηπέδου. Τα σύρματα πίσω από τα τέρματα έχουν σκουριάσει, τα δημοσιογραφικά θεωρεία για τις τηλεοπτικές μεταδόσεις έχουν πάψει να λειτουργούν εδώ και χρόνια και οι ταμπέλες του αναψυκτήριου δίπλα στη θύρα 3 έχουν ξεθωριάσει.

Σήμερα ο Εθνικός Αστέρας αγωνίζεται κόντρα στον ΠΑΣ Γαλάτσι, ωστόσο, όλοι είναι μουδιασμένοι καθώς πριν από μερικές μέρες ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωσε μερικό lockdown στην Αττική με αποτέλεσμα να διακοπούν από την επόμενη βδομάδα όλα τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα στο νομό τουλάχιστον για ένα μήνα.

Η ώρα έχει φτάσει 3 το μεσημέρι και οι κερκίδες έχουν αρχίσει να γεμίζουν από κόσμο που παρά το κρύο έχουν έρθει για να δουν τον τελευταίο αυτό αγώνα. Κάθονται ανάμεικτα στις θέσεις του γηπέδου. Δεν έχουν, άλλωστε, να χωρίσουν και τίποτα μεταξύ τους.

Ο αγώνας είναι γεμάτος ένταση. Οι φιλοξενούμενοι μπαίνουν πολύ δυνατά και βάζουν το ένα γκολ μετά το άλλο. Το ημίχρονο τελικά λήγει 0-3. Το σκορ δεν θα αλλάξει στο δεύτερο ημίχρονο. Οι ποδοσφαιριστές τραβούν για τα αποδυτήρια. Το μεγάλο τους ερώτημα είναι πότε θα γυρίσουν και πάλι στα γήπεδα. Κανείς δεν μπορεί να δώσει αυτή την απάντηση. Κάποια στιγμή, όμως, θα γυρίσουν. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.