Είναι αλλιώς να είσαι Ηρακλής

Μπορεί ο Ηρακλής να έπεσε στο Γ’ Τοπικό, ωστόσο, εκατοντάδες οπαδοί της ομάδας τρέχουν κάθε βδομάδα στο μικρό γηπεδάκι που βρίσκεται δίπλα στην ιστορική έδρα της ομάδας, στο Καυτατζόγλειο, μ’ ένα μόνο μήνυμα: Ο Ηρακλής δεν πεθαίνει. 

Αύγουστος του 2010. Πρώτη αγωνιστική. Το Καυτατζόγλειο είναι κατάμεστο. Ο Ηρακλής αντιμετωπίζει τον πανίσχυρο Ολυμπιακό. Ενώ το ματς φαίνεται να στραβώνει, δύο γκολ μέσα σε διάστημα 8 λεπτών λίγο πριν από την λήξη του αγώνα σφραγίζουν την μεγάλη ανατροπή. Το γήπεδο σείεται. Ποιος, όμως, άραγε, γνώριζε τι θα επακολουθήσει;

Δεκέμβριος του 2019. Το Καυτατζόγλειο στέκει άδειο και έρημο. Ο Ηρακλής αγωνίζεται πια ακριβώς δίπλα, στο βοηθητικό του γήπεδο, 8 κατηγορίες κάτω, στο Γ’ Τοπικό της ΕΠΣ Μακεδονίας. 

Η δεκαετία αυτή ήταν γεμάτη σκαμπανεβάσματα για τον Ηρακλή και κυρίως πίκρες για τους οπαδούς του στη Θεσσαλονίκη. Υποβιβασμοί, αποχωρήσεις από πρωταθλήματα λόγω οικονομικών χρεών, αλλαγές ΑΦΜ και τώρα τα ερασιτεχνικά. Μοναδική χαρά η αγωνιστική παραμονή στην Super league τον Απρίλιο του 2017. Μια ομάδα με απλήρωτους ποδοσφαιριστές πάει κόντρα σε θεούς και δαίμονες και καταφέρνει να μείνει στη λίγκα. Οι πανηγυρισμοί σταματούν, όμως, μερικές βδομάδες μετά. Η ομάδα δεν καταφέρνει τελικά να λάβει την άδεια συμμετοχής στο πρωτάθλημα της επόμενης περιόδου και πέφτει στη Β’ Εθνική. Από ‘κει ξεκινά και ο τελευταίος κατήφορος. 

Ο Ηρακλής δεν μπορεί να βρει με τίποτα λύση στα οικονομικά του προβλήματα και αποφασίζει τελικά το καλοκαίρι - αφού δεν προέκυψε τελικά η αγορά κανενός ΑΦΜ από ομάδα της Football League - να κάνει ένα νέο ξεκίνημα από το 0 αυτή τη φορά. Οι σκηνές από τον πρώτο αγώνα της ιστορικής ομάδας στην Γ’ Κατηγορία της ΕΠΣ Μακεδονίας, πανηγυρικές και συνάμα στενάχωρες. Όλοι στέκονται στο πανό που σηκώνεται: «Τώρα αν μπορείτε, ρίξτε μας». 

Η ώρα είναι περίπου 2 το μεσημέρι. Σε κάτι λιγότερο από 60 λεπτά οι ποδοσφαιριστές του Ηρακλή και της μαυροφορεμένης Δόξας Τούμπας θα βγουν στον αγωνιστικό χώρο για τον αγώνα. Μπορεί ο αντίπαλος να είναι ανίσχυρος και το κρύο  τσουχτερό, ωστόσο, ο κόσμος αρχίζει να συρρέει στο γήπεδο. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των υπευθύνων της ομάδας, πρόκειται να ξεπεράσουν τους 500. 

Οι οπαδοί, όπως εξηγεί ο Μάκης Ιωαννίδης, υπεύθυνος επικοινωνίας του Ηρακλή, είναι αυτοί που στήριξαν κατά βάση την νέα αυτή προσπάθεια καθώς από τα έσοδα των εισιτηρίων διαρκείας - τα οποία έφτασαν περίπου τα 1.000 - μένει η ομάδα ζωντανή και εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της. 

Το ρόστερ, προφανώς, και δεν θυμίζει την αίγλη των προηγούμενων χρόνων, καθώς ο σύλλογος πια στηρίζεται κατά βάση στους νέους ποδοσφαιριστές των ακαδημιών της οι οποίες συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικά. Αυτοί πρόκειται, σύμφωνα με τα σχέδια της νέας διοίκησης, να στελεχώσουν την νέα K20 όταν βρεθεί ο επενδυτής εκείνος που θα δώσει εκείνη την οικονομική ευμάρεια στην ομάδα η οποία λείπει εδώ και χρόνια. 

Ανάμεσα σ’ αυτούς, όμως, ξεχωρίζουν μερικές παλιές καραβάνες της ομάδας και του ελληνικού πρωταθλήματος. Ο Περόνε, ο Κανακούδης και ο Ιτάι αποφάσισαν να τον στηρίξουν στα δύσκολα, να αφήσουν στην άκρη όλες τις άλλες προτάσεις που δέχθηκαν το καλοκαίρι και να κλείσουν την καριέρα τους στον Γηραιό.

Ο Εμμάνουελ Περόνε - Μιχάλης πια για τους οπαδούς του Ηρακλη -, όπως παραδέχεται, είχε αποφασίσει, παρά τις συζητήσεις του με ομάδες τις επαρχίας, να αποσυρθεί από την ενεργό δράση και να φύγει στην πατρίδα του την Αργεντινή για μερικούς μήνες. 

Οι υπεύθυνοι της ομάδας, όμως, τον προσέγγισαν, συζήτησαν μαζί του και τελικά τον έπεισαν να αναβάλλει το ταξίδι του μέχρι τα Χριστούγεννα και να αγωνιστεί στα μπλε ως το τέλος του πρώτου γύρου. Κι όλα αυτά αμισθί. 

Ο Ηρακλής και η Ελλάδα έχει γίνει γι’ αυτόν το δεύτερο του σπίτι. Η Θεσσαλονίκη τού θυμίζει την πατίδρα του στην Αργεντινή, γι’ αυτό και σκοπεύει να επιστρέψει πάλι σ’ αυτήν μετά την Αργεντινή. Διακαής πόθος της ομάδας είναι να του παραχωρήσει διοικητικό πόστο, ωστόσο, κανείς δεν είναι σίγουρος για το μέλλον. Το ποδόσφαιρο στη χώρα μας το γνώρισε από την καλή και την ανάποδη 15 χρόνια τώρα στα ελληνικά γήπεδα. Η γνώμη για το ελληνικό ποδόσφαιρο κάθε άλλο παρά θετική είναι. «Εγώ πρόλαβα μερικά καλά χρόνια πριν από την κρίση. Σήμερα, δυστυχώς, από την Superleague και κάτω, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Δεν είναι μόνο οικονομικό το θέμα. Καμιά ομάδα δεν σου παρέχει ασφάλεια. Δεν έχεις τα βασικά για να πετύχεις. Ούτε καλά καλά ένα καλοσυντηρημένο γήπεδο για να προπονείσαι» σημειώνει. 

Τον ρωτώ για τις προτάσεις που δέχθηκε το περασμένο καλοκαίρι. «Έχω φίλους στην Β’ Εθνική που παίζουν ποδόσφαιρο για ένα μεροκάματο. Τι να κάνω εγώ; Να κάτσω να κυνηγήσω τα λεφτά; Μόνο στη Super League υπάρχουν χρήματα και εκεί μη φανταστείς σε όλες τις ομάδες. Από τις 14 μόνο οι 10 μπορεί να είναι συνεπείς στους ποδοσφαιριστές της». 

Για τον Περόνε, μέσω της νέας αυτής περιπέτειες, ήταν ένας τρόπος να δει το ποδόσφαιρο λίγο πιο χαλαρά, μακριά από πιέσεις και μεγάλους στόχους. «Όταν είσαι πιο χαλαρός, σου βγαίνουν όλα πιο εύκολα. Είμαι ένας άνθρωπος που θέλω να κερδίζω ακόμη και αν παίζω τάβλι στο σαλόνι του σπιτιού μου. Δεν μ’ αρέσει να χάνω με τίποτα, γι’ αυτό καμιά φορά νευριάζω με τα νέα παιδιά της ομάδας που θεωρούν μερικά παιχνίδια πανεύκολα πριν καν ξεκινήσουμε». 

Η ποιότητά του ξεχειλίζει γι’ αυτό και σε κάθε αγώνα πετυχαίνει πάντοτε πάνω από 2 γκολ. Έχουν υπάρξει, μάλιστα, φορές που αντίπαλοί του φέτος του έχουν δώσει συγχαρητήρια για τέρματα που πετύχαινε ακόμη και κατά τη διάρκεια του αγώνα. 

Μπορεί η ομάδα να περνά μεγάλες περιπέτειες, σύμφωνα με τον κ. Ιωαννίδη, ωστόσο η νέα αυτή αρχή έφερε τον Ηρακλή πιο κοντά στις γειτονιές και τα χωριά της Μακεδονίας. Ο ίδιος θυμάται ένα παιχνίδι στα Βασιλικά που περίπου 100 πιτσιρικάδες είχαν πάει στο γήπεδο κατά τη προθέρμανση και χάζευαν τα σουτ του Περόνε, ενώ παράλληλα τον περίμεναν για αυτόγραφο. «Πότε ξανά, άραγε, θα έχουν την δυνατότητα να παίξουν κόντρα σε μια τόσο ιστορική ομάδα στο γήπεδο της γειτονιάς τους;» αναρωτιέται ο ίδιος. 

Η φετινή συνθήκη, ωστόσο, είναι πρωτόγνωρη και για τους οπαδούς του Ηρακλή οι οποίοι έχουν γεμίσει πια τις μικρές εξέδρες του βοηθητικού. Σ’ αυτές μπορεί να δει κανείς τα μέλη της Αυτόνομης Θύρας 10 που βροντοφωνάζουν τα συνθήματά τους, παιδιά με τους γονείς τους ακόμη και ηλικιωμένους που παρά το κρύο στηρίζουν την ομάδα στα δύσκολα. 

Ένας από αυτούς τους οπαδούς είναι και η κ. Χάιδω. Μου τραβά την προσοχή στην πρώτη σειρά των θέσεων, όταν την προσεγγίζουν και της μιλούν πολλά μέλη της αποστολής του Ηρακλή, ο οποίος μπορεί στα χαρτιά να είναι ερασιτεχνικό σωματείο αλλά κάθε άλλο παρά έτσι δεν είναι καθώς διαθέτει κανονικά γυμναστές, φυσικοθεραπευτές και γιατρούς, λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα. 

Η ηλικιωμένη οπαδός με το κασκόλ στο λαιμό και τα χοντρά ρούχα είναι πολύ φιλική. 77 χρονών πια, δεν θυμάται τον εαυτό τους μακριά από τα γήπεδα του Ηρακλή. Παλιότερα ταξίδευε μαζί του και στα εκτός έδρας αλλά σήμερα δεν μπορεί. «Όσο με βαστούν τα πόδια μου, αγόρι μου, θα έρχομαι. Εγώ δεν αγαπάω τον Ηρακλή, αγαπάω την ιδέα του. Ένα πράγμα θέλω. Να τον δω να ανεβαίνει και ας πεθάνω μετά» μου λέει κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Η ίδια θυμάται τα παιδικά τους χρόνια. «Έφευγα από την Χαλκιδική, τα παράταγα όλα το Σαββατοκύριακο, οικογένεια, σπίτι και ερχόμουν να δω τον Ηρακλή. Ο αδερφός μου δεν ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο, μόνο εγώ. Η μάνα μου με άφηνε γιατί αν δεν το έκανε θα την τυραννούσα όλη μέρα». 

Ο διαιτητής σφυρίζει την λήξη του ημιχρόνου. Η κ. Χάιδω με αποχαιρετά και πηγαίνει στα αποδυτήρια για να βρει τον Μανώλη - τον Περόνε - για τον οποίο τρέφει ιδιαίτερη συμπάθεια. Οι κερκίδες αδειάζουν και η σειρά για ζεστό σαλέπι με κανέλα μετρά αρκετά μέτρα. 

Ο ήλιος αρχίζει να πέφτει και το ζεστό ρόφημα είναι ό,τι πρέπει. Πολλοί μεταφέρονται απέναντι για να τους βαρά ο ήλιος, αλλά μερικοί στέκονται πίσω από το τέρμα του αντιπάλου και αρχίζουν να κάνουν πλάκα με τον τερματοφύλακα της Δόξας Τούμπας. Ο ίδιος μπορεί να είχε δεχθεί ήδη πάνω από 5 γκολ, ωστόσο, αυτό δεν τον πτόησε να κάνει μερικές τρομερές αποκρούσεις και να ξεσηκώσουν το πλήθος πίσω του, οι οποίοι είναι έτοιμοι να του προσφέρουν μπύρα για το κρύο. Εκείνος χαμογελάει αλλά δεν τους κοιτάει. 

Το ματς δεν χρήζει ιδιαίτερων δαφνών καθώς πρόκειται για τον απόλυτο μονόλογο. Ζήτημα είναι εάν πράγματι η Δόξα Τούμπας κατάφερε να βγάλει έστω και μια ευκαιρία σε όλον τον αγώνα. Ο αγώνας τελικά λήγει με σκορ 8-0. 

Οι οπαδοί ξεσπούν σε χειροκροτήματα. Οι ποδοσφαιριστές ανταποδίδουν και έρχονται κοντά τους. Τώρα πια έχουν γίνει ένα σώμα. Πολλοί γονείς τρέχουν στον Περόνε και τον Κανακούδη για αυτόγραφα και σέλφι. Δέκα λεπτά μετά, το τερέν έχει αδειάσει. Ο δρόμος γύρω από το Καυτατζόγλειο, τώρα, έχει γεμίσει κόσμο. Κι αυτός δεν θα αδειάσει ποτέ.