Παναθηναϊκός, σαν να λέμε Χατζηγιοβάνης

Για να δώσουμε πειστική εξήγηση στα πάνω - κάτω του φετινού Παναθηναϊκού, αρκεί να παρακολουθήσουμε την πορεία του Χατζηγιοβάνη από τη αρχή της σεζόν μέχρι τώρα. Είναι το πρόσωπο που με την μέσα κι έξω από το τερέν συμπεριφορά του αποτυπώνει τη γενικότερη εικόνα της ομάδας όπως εκδηλώνεται κατά καιρούς. Τον βλέπουμε τη μια φορά... φευγάτο, να ψάχνει ομάδα και να μη βρίσκει. Αμέσως μετά, να υπογράφει ενθουσιασμένος νέο συμβόλαιο μόλις είδε τον Νταμπίζα να κλείνει την πόρτα και να αποχωρεί. Στη συνέχεια, να κάνει ένα καλό ματς και σε δύο να εξαφανίζεται. Στον αγώνα  με τη Λάρισα να χτυπάει ένα πέναλτι... «αλά Πανένκα» για να δείξει πόσο μάγκας είναι, και να το χάνει. Στο παιχνίδι πρωταθλήματος και το 2-0 κόντρα στον ΠΑΟΚ να εμφανίζεται σαν νέος Σαραβάκος μέσα σε αποθέωση! Και στο ματς της Τούμπας για το κύπελλο να είναι ως ένα σημείο ο κορυφαίος, να παίρνουν αέρα τα μυαλά του, να αφήνει ακάλυπτους χώρους και ο προπονητής να τον αλλάζει. Στο ματς με την ΑΕΚ δεν εμφανίστηκε πάλι και αντικαταστάθηκε. 

Όλες αυτές οι μεταπτώσεις εκδηλώνονται και στον Παναθηναϊκό συνολικά τη φετινή χρονιά, δείγμα της ανωριμότητας των περισσότερων παικτών και της έλλειψης προσωπικοτήτων στην ενδεκάδα. Αν δεν παρακολουθεί, βέβαια, κάποιος τις προπονήσεις για να βλέπει τι ακριβώς γίνεται εκεί, δεν μπορεί να έχει ολοκληρωμένη άποψη για την μεγάλη εικόνα. Εκεί που μοιάζει ένα σύνολο αδούλευτο, εγκλωβισμένο και με λάθος επιλογές, μεταμορφώνεται και χτυπάει τα πιο δύσκολα παιχνίδια. Κι εκεί που λες ότι όπου νάναι θα κόψει... 0 εισιτήρια, γεμίζει το κάτω διάζωμα του Ολυμπιακού Σταδίου της Αθήνας με 20-25 χιλιάδες φανατικούς υποστηρικτές. 

Ίδιο τόνο δίνει σε αρκετές περιπτώσεις ο προπονητής Γιώργος Δώνης. Τη μια, αρχίζει να βρίζει τους θεατές επειδή αποδοκιμάζουν τον γιο του. Την άλλη, παρατάει το ματς και τα χώνει στους διαιτητές. Την τρίτη, βάζει τα κλάματα κάτω από την πίεση των στιγμών σε κοινή θέα. Και την τέταρτη, αφήνει τις κάμερες να μπουν στα αποδυτήρια μετά από νίκη για να αποτυπώσει το πανηγυρικό κλίμα -κάτι που τα μεγάλα κλαμπ το κάνουν μόνο όταν κατακτούν τίτλους.

Ηθικό δίδαγμα; Η προσπάθεια χρειάζεται χρόνο και επιμονή. Νομίζω, όμως, πως αξίζει τον κόπο. Από την στιγμή που δεν φαίνονται στον ορίζοντα κάποιοι Ρώσοι, Αραβες, Κινέζοι ή Μαλαισιανοί να ανοίξουν τη στρόφιγγα και να ρίξουν τα +100 εκατομμύρια που χρειάζονται για ποιοτικότερο ρόστερ μαζί με το υπερ-απαραίτητο νέο γήπεδο ώστε φανεί μια διαφορετική προοπτική, η στήριξη της σημερινής προσπάθειας γίνεται μονόδρομος. Αρέσει - δεν αρέσει ο Αλαφούζος, αυτός υπάρχει. Τόσα θέλει ή μπορεί, τόσα βάζει. Με τα διαθέσιμα λεφτά δεν γίνεται να έρθουν καλύτεροι παίκτες ούτε να καθίσει στον πάγκο προπονητής ικανός για κάτι μεγαλύτερο. Από την άλλη, τον τελευταίο καιρό βγαίνει μια δουλειά με λάθη, παραλείψεις και πισωγυρίσματα που αξίζει σταθερή υποστήριξη μέχρι νεωτέρας, ειδικά τώρα που μαζεύτηκαν πάλι στο γήπεδο οι πολλοί, χωρίς να φαντασιώνονται κάτι που ξέρουν πως δεν υπάρχει. Το χαμένο έδαφος είναι πολύ μεγάλο για να μπορεί να καλυφθεί όσο γρήγορα θα ήθελαν ορισμένοι.

Άλλωστε έχει χαμηλώσει και ο πήχης των προσδοκιών από πλευράς οπαδών. Εκεί που κάποτε ήταν «ντροπή» να παίζουν στον Παναθηναϊκό ο Βύντρα, ο Τζιόλης, ο Αντριτς και ο Μάριτς τώρα πέφτει χειροκρότημα για τον Ζαχίντ, τον Πούγγουρα, τον Κουρμπέλη και τον Μπουζούκη. Άλλες εποχές...