Τα «είπα - ξείπα» του Βασιλακόπουλου και του Πιτίνο αποτελούν συνηθισμένη πρακτική σε μια εποχή που οι σταθερές απόψεις και αξίες δεν έχουν πέραση πουθενά
Ο Νίκος Ασημακόπουλος γράφει για τον Πιτίνο, τον Παναθηναϊκό, τον Βασιλακόπουλο και τα ασυμβίβαστα που δεν ισχύουν.
Έχουν περάσει καμιά δεκαριά χρόνια από τότε που ο Βασιλακόπουλος δήλωνε πως ο προπονητής της Εθνικής δεν μπορεί να κάθεται ταυτόχρονα και στον πάγκο μιας μεγάλης ομάδας. Ήταν τότε που ο Παναγιώτης Γιαννάκης θέλησε να πάει να δουλέψει παράλληλα και στον Ολυμπιακό, αλλά το μεγάλο αφεντικό της ομοσπονδίας δεν τον άφησε. Ανακάλυψε ασυμβίβαστο επειδή έτσι τον βόλευε και τον έδιωξε.
Παλιά ξινά σταφύλια, θα πείτε... Ποιος τα θυμάται και τι σημασία έχουν πια... Από τότε μέχρι τώρα μπορεί ο Βασιλακόπουλος να άλλαξε άποψη, όπως έχει κάθε δικαίωμα. Μπορεί ακόμα να μην θεωρεί τον σημερινό Παναθηναϊκό μεγάλη ομάδα όπως τον Ολυμπιακό τότε. Μπορεί επίσης να τα έχει ξεχάσει όλα αυτά, τόσες σκοτούρες που κουβαλάει στο κεφάλι του. Αλλωστε, το «είπα - ξείπα» δεν προκαλεί εντύπωση στους καιρούς μας. Το έχουν κάνει σημαία οι περισσότεροι επώνυμοι και αναγνωρίσιμοι σε πολύ πιο σημαντικά ζητήματα από το ποιος θα έναι προπονητής στον Παναθηναϊκό. Καθημερινά εισπράττουμε μαθήματα ασυνέπειας από πολιτικούς, παράγοντες, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους. Όσοι έχουν κάπου συμφέρον που αλλάζει, αναθεωρούν όχι μόνο την στάση τους αλλά και «πάγιες» απόψεις, ιδέες, αξίες, πιστεύω και κανόνες ζωής.
Δεν είναι, δηλαδή, μόνο ο Βασιλακόπουλος. Και ο Πιτίνο... Θέλησε από την πρώτη στιγμή να υποδηλώσει πόσο Ελληνας νιώθει πια κι άρχισε να συμπεριφέρεται ανάλογα. Δεν έχουν περάσει δέκα μέρες από τότε που «ορκιζόταν» ότι «δεν υπάρχουν λεφτά, δεν υπάρχει δουλειά που δεν θα με αφήσει να μην προπονήσω αυτή την ομάδα, όταν δίνω το λόγο μου αυτό δεν είναι δουλειά αλλά είναι τιμή, κάτι που παίρνω πολύ σοβαρά και θα παίρνω όσο ζω». Σήμερα τίποτα απ αυτά δεν ισχύει. Λογικό.
