Το παιχνίδι στο Κάμπ Νου έχει τελειώσει. Η Μπάρτσα είναι νικήτρια, αλλά η Ίντερ πανηγυρίζει! Ο κόουτς Μακιαβέλι κάνει το γύρο του θριάμβου με το χέρι του σηκωμένο ψηλά και το δείκτη παρατεταμένο. Για μία ακόμη φορά στην προπονητική του καριέρα, εκτιμώντας τις περιστάσεις, μεταχειρίστηκε οποιοδήποτε μέσο, ηθικά ορθό ή μη, προκειμένου να βοηθήσει την ομάδα-κράτος να πετύχει το σκοπό της. Να φτάσει σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ και να τον κατακτήσει, μετά από 45 ολόκληρα χρόνια. Η τελευταία φορά ήταν το σωτήριο έτος 1965, στις 27 Μαΐου, με αντίπαλο την Μπενφίκα. Προπονητής τότε για τους νερατζούρι ήταν ο Χελένιο Χερέρα, πιο γνωστός στους ποδοσφαιρικούς κύκλους της εποχής ως ο Πατριάρχης του Κατενάτσιο. Η Ίντερ ή ο Μουρίνιο στον τελικό; Καλό ερώτημα, αλλά μη βιαστείτε να απαντήσετε, γιατί ίσως να μιλάμε για το ίδιο πράμα, για την ίδια ράτσα, την ίδια φυλή. Ο Μουρίνιο χοροπηδάει στον αγωνιστικό χώρο, αγκαλιάζει όποιον παίκτη βρίσκει μπροστά του, στέκεται θριαμβευτής με το κεφάλι ψηλά μπροστά από την κερκίδα των φανατικών οπαδών της Μπαρτσελόνα. Η ομάδα του, ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό του παιχνιδιού, δεν πέρασε τη σέντρα. Όσους ειδικούς επιστήμονες και αν επιστρατεύσετε, όσες ώρες μελετών και αν ξοδέψουν, δεν θα βρουν στο χλοοτάπητα ούτε μία πατημασιά ποδοσφαιριστή της Ίντερ στην αντίπαλη περιοχή. Για να μην αδικούμε όμως πρόσωπα και καταστάσεις, η δικαιολογία υπάρχει. Η Ίντερ έμεινε νωρίς με έναν παίκτη λιγότερο. Και όταν μία τόσο σοβαρή δικαιολογία αποφασίσει να βγει βόλτα, να ξέρετε ότι κρύβει πάντα στην τσάντα της ένα συγχωροχάρτι. Έτσι, το σύγχρονο ποδόσφαιρο γέμισε με αφέσεις αμαρτιών.
Αν στη θέση της Ίντερ βρισκόταν η συμπολίτισσα Μίλαν, την άλλη μέρα στα ποδοσφαιρικά στέκια του Μιλάνου οι οπαδοί της θα ήταν έντονα προβληματισμένοι. Εντάξει, θα έλεγαν, παίξαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα δέκα εναντίον ένδεκα, αλλά, πάλι, να μην κάνουμε μια επίθεση της προκοπής; Να μην αλλάξουμε μια δεύτερη μπαλιά, να μην κοιτάξουμε να βγούμε από την περιοχή; Ε όχι, Μίλαν είσαι. Δεν δικαιολογείται με τόσους παικταράδες στη σύνθεση να πετάς την μπάλα στο πουθενά. Διαφορετικό DNA, βλέπετε. Και αυτό ίσως να τα εξηγεί όλα. Αντίθετα, αυτοί της Ίντερ, σαν να τους ακούω να μιλούν με θαυμασμό για την εμφάνιση της ομάδας τους, για την πολιορκία των Καταλανών, που δεν κατάφεραν να τους λυγίσουν παρά μόνο μία φορά, και πως, σε τελική ανάλυση, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Δεν ξέρω, βέβαια, τι θα έλεγαν, μαζί τους και οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας, αν μετρούσε το κανονικό γκολ της Μπαρτσελόνα στα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού, που κακώς ακυρώθηκε. Προφανώς θα στεκόντουσαν αποκλειστικά και μόνο στην αποβολή του Μότα.
Έβλεπα την τριπλή ζώνη άμυνας του Μουρίνιο και ήμουν κάτι παραπάνω από σίγουρος ότι η Ίντερ θα περάσει στον τελικό. Σκεφτόμουν ότι τελικά σαν ομάδα, αλλά και σαν νοοτροπία, της ταιριάζει περισσότερο να προκριθεί κατά αυτό τον τρόπο, παρά παίζοντας πολύ καλή μπάλα, όπως στο πρώτο παιχνίδι, ξαφνιάζοντας τους οπαδούς της. Ήμουν επίσης απόλυτα σίγουρος ότι αν αυτό το ματς κρατούσε χρόνια, ή αν για έναν παράξενο λόγο η ΟΥΕΦΑ αποφάσιζε ο συγκεκριμένος ημιτελικός να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο στον αιώνα τον άπαντα, η εικόνα πάλι δεν θα άλλαζε. Ποιος ξέρει μετά από πόσα χρόνια θα έβρισκες πάλι τους ποδοσφαιριστές της Ίντερ να αμύνονται σε τριπλή ζώνη, να έχουν φτιάξει οδοφράγματα και αναχώματα, οχυρά και πολεμίστρες, να διώχνουν μακριά την μπάλα, άλλος κρατώντας την περπατούρα να μην πέσει, άλλος τον ορό, άλλος το μπαστούνι, άλλος το πιεσόμετρο κι άλλος την «πάπια» με τα ούρα. Στον πάγκο ο Μουρίνιο με έναν τηλεβόα, για να τον ακούν, και γύρω του δέκα ποτήρια με μασέλες βουτηγμένες στο νερό, θα τους δίνει διαταγές να μη χαλάσουν την παράταξη στην άμυνα. Στην ηλικία τους λίγο δύσκολο να θυμούνται ότι παίζουν πίσω, γιατί εντωμεταξύ έχει αποβληθεί ο Μότα. Αυτό που μετράει είναι να επαναληφθεί ο θρίαμβος. Να επιβεβαιωθεί το δόγμα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να φτάσεις στο στόχο σου. Και απέναντί τους οι παίκτες της Μπαρτσελόνα, περήφανα γηρατειά, όπως θα τους αποκαλούσε ο Ανδρέας, ο πραγματικός Παπανδρέου, αλλά χωρίς αντίκρισμα η προσφώνηση, να προσπαθούν σέρνοντας τα πόδια τους να ανοίξουν διαδρόμους, να σεντράρουν όσο μακριά τούς επιτρέπει η τύφλα τους σε αυτή την ηλικία, να παιδεύονται να φανταστούν, όσο ακόμα το μυαλό τους δουλεύει, κάτι πρωτότυπο, κάτι ασυνήθιστο και συγχρόνως εντυπωσιακό, για να ανοίξουν επιτέλους αυτό το κονσερβοκούτι που λέγεται άμυνα της Ίντερ. A
9°
