Αθλητισμος

Κοίτα πού έμπλεξες, κύριε υπουργέ

Όσο πιο τριτοκοσμικός είναι ο αθλητισμός μιας χώρας, τόσο περισσότερο η κυβέρνηση βρίσκει ανάγκες ή αφορμές για να ανακατευτεί

Νίκος Ασημακόπουλος
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Τι μπορεί να κάνει ο νέος υφυπουργός Αθλητισμού αν θέλει να πρωτοτυπήσει.

Αν ο νέος υφυπουργός Αθλητισμού, ο Λευτέρης Αυγενάκης ήθελε να πρωτοτυπήσει και να ανοίξει ένα πραγματικά καινούργιο δρόμο, θα άφηνε την κάθε ομοσπονδία και την κάθε λίγκα, και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ και παντού να τα βγάλει πέρα μόνη της. Επαγγελματικά είναι, πλέον, όλα σχεδόν τα αθλήματα, συνεταιρισμούς που διοργανώνουν τα πρωταθλήματα έχουν, οπότε ας βρουν τους όρους και τα λεφτά να αρχίσουν και να τελειώσουν ομαλά την κάθε σεζόν.

Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες η παρέμβαση των αρμόδιων υπουργών είναι άγνωστη λέξη. Όσο πιο τριτοκοσμική είναι η κατάσταση στον αθλητισμό μιας χώρας, τόσο περισσότερο βρίσκει ανάγκες ή αφορμές η κυβέρνηση για να ανακατευτεί. Κι όσο περισσότερο  «ενεργά» ασχολείται, τόσο χειρότερα τα κάνει. Στην ίδια παγίδα πέφτουν όλοι οι αρμόδιοι υφυπουργοί και με τον ίδιο τρόπο την πατάνε. Το ανθρωποφαγικό περιβάλλον που εξουσιάζει τα δύο σπορ με τα οποία ασχολείται ο περισσότερος κόσμος, δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο σοβαρής «διαιτησίας» -αν αυτός ο είναι ο πραγματικός στόχος του υπουργού. Από τη στιγμή που κάποιος θα παρέμβει, γίνεται αυτόματα μέρος του προβλήματος που προσπαθεί να λύσει. Ανεξάρτητα από προθέσεις, η θέση που θα πάρει, θα ερμηνευτεί ότι λειτουργεί υπέρ του ενός «μεγάλου» για να χτυπήσει κάποιον άλλο. Και φυσικά, το νταβαντούρι που θα ακολουθήσει, θα κάνει πάντα χειρότερα τα πράγματα.  

Δεν είναι, για παράδειγμα, θέμα κανενός υπουργού το αν και πώς θα γίνει ένα πρωτάθλημα, όπως προσπάθησαν να μας πείσουν ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια ο Κοντονής με τον Βασιλειάδη. Η ανάγκη τους να ελέγχουν ομάδες και συστήματα ποδοσφαιρικής ή μπασκετικής εξουσίας τους εξέθεσε σε τέτοιο βαθμό, που από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσαν να σταθούν πουθενά. Αποκορύφωμα το άνοιγμα των ταμείων της ΕΡΤ που έκανε συνεταίρους του κράτους τις μισές ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρίες, υποχρεώνοντας τον κάθε πολίτη να ταϊζει τα ελλείμματα του Κομπότη, του Σπανού και κάθε άλλου επιχειρηματία που εκβιάζει με το ψευτοδίλημμα ότι... αν δεν μας δώσετε τα λεφτά δεν αρχίζει το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, ή αν δεν παίξει ο Ολυμπιακός στην Α1 δεν θα βλέπει κανείς μπάσκετ.

Η πράξη έχει δείξει ότι όλα αυτά, αργά η γρήγορα, γυρίζουν μπούμερανγκ και προκαλούν μεγαλύτερα θέματα από εκείνα που προσπαθούν να λύσουν. Κι αν η κρατικίστικη αντίληψη για το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ ήταν μέσα στην  ιδεοληπτική λογική των προηγούμενων, οι καινούργιοι δεν έχουν κανένα λόγο να ακολουθήσουν. Άλλωστε, είναι σίγουρο πως το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι μια ακόμη «εξυγίανση» σαν αυτή που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια...