Αθλητισμος

Η living life του Στέφανου Τσιτσιπά

Τι τον δίδαξε η ήττα από τον Βαβρίνκα, γιατί όταν τον βλέπεις να χάνει καταλαβαίνεις ότι θα γίνει ο νούμερο 1 στον κόσμο και... τι τρέχει με την Σάκκαρη

Νίκος Ασημακόπουλος
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Η συγκινητική ανάρτηση του Στέφανου Τσιτσιπά μετά την ήττα του από τον Σταν Βαβρίνκα.

Δεν ξέρω πόσοι κάθισαν και είδαν από την τηλεόραση σε βραδιά εκλογών το ματς του Τσιτσιπά με τον Βαβρίνκα. Ένα παιχνίδι που σπάνια έχουμε την τύχη να παρακολουθήσουμε, ειδικά αν δεν είναι αντίπαλοι τα μεγάλα ονόματα, όπως ο Ναδάλ, ο Φέντερερ ή ο Τζόκοβιτς μεταξύ τους. Γεμάτο πεντάωρο που αν αγαπάς το τένις, αρνείσαι να ξεκολλήσεις και δεν θέλεις να τελειώσει, καθώς πάει σε όλα τα σετ πόντο - πόντο και τελικά κρίνεται στα χιλιοστά μιας μπάλας που στην αρχή δεν καταλάβαινε κανείς αν ήταν έξω ή μέσα.

Για να το καταλάβουμε καλύτερα, ας διαβάσουμε την ανάρτησή του λίγο μετά το τέλος του ματς: «Σήμερα ένιωσα κάτι που δεν μπορώ πραγματικά να εξηγήσω. Σήμερα ήταν η πρώτη φορά σε όλη μου τη ζωή, στα είκοσι χρόνια ύπαρξης μου, που ένιωσα αυτή την "αύρα". Τον πραγματικό ορισμό της λέξης. Τον ανταγωνισμό. Όχι οποιοδήποτε είδος ανταγωνισμού όμως. Ήταν διαφορετικό από οποιαδήποτε άλλη στιγμή, οποιαδήποτε άλλη μάχη, οποιαδήποτε άλλη στιγμή στο γήπεδο του τένις. Υπάρχει κάτι σχετικά με σήμερα που δεν θα μπορώ να εξηγήσω. Είναι ένα συναίσθημα που με κάνει να εκτιμώ το άθλημα που επέλεξα να κυνηγήσω στη ζωή μου ως καριέρα. Η πικρή γεύση αυτής της απώλειας είναι κάτι ανεξήγητο. Ο Σταν Βαβρίνκα κάνει το άθλημα μας αληθινό και ρεαλιστικό. Είναι κάτι που σπάνια βρίσκεις στον κόσμο που είμαστε. Κάτι μοναδικό. Υπάρχει γοητεία και χάρισμα σε αυτό. Και οι δύο παλέψαμε, και οι δύο πήγαμε πέρα από τα όρια μας, και οι δύο βιώσαμε τύχη. Το πεπρωμένο, μάς τράβηξε σε αυτό το παριζιάνικο κορτ μετά από πέντε ώρες σωματικής και ψυχικής ταλαιπωρίας. Πραγματικά, δεν ξέρω αν αυτό που νιώθω αυτή τη στιγμή είναι θετικό ή αρνητικό. Δεν υπάρχει διπολική επίδραση σε αυτό. Σήμερα έμαθα κάτι που κανένα σχολείο, καμία τάξη, κανένας δάσκαλος δεν θα μπορούσε να διδάξει. Λέγεται, ζωντανή ζωή!».

Όλο αυτό που περιγράφει το καταλαβαίνεις μόνο αν έχεις δει το παιχνίδι. Αν έχεις ρουφήξει το πάθος, την ένταση, τα νεύρα, τη αγωνία το τετ α τετ και των δύο με την έως και φανατισμένη κερκίδα. Κι ακόμη, τα μπινελίκια ή τις μπουνιές που έριχνε ο Τσιτσιπάς στον εαυτό του όταν κάτι δεν πήγαινε καλά και καταλάβαινε πως φταίει ο ίδιος… Ή τα καλαμπούρια  που έκανε με τον απέναντι για να σπάσει την τσίτα που κυριαρχούσε στο νευρικό τους σύστημα. Ή το χειροκρότημα του ενός προς τον άλλο μετά από μια όμορφη προσπάθεια. Ή τον τρόπο με τον οποίο νικούσαν την υπερβολική κούραση που βάραινε πόδια, χέρια και μυαλά ειδικά προς το τέλος καθώς το ματς πήγαινε σε τεντωμένο σκοινί.

Απ’ όποια πλευρά και αν το δούμε ο Τσιτσιπάς είναι το μέλλον. Κάποια στιγμή θα φτάσει σίγουρα νούμερο 1 στον κόσμο. Κι αυτό το  αντιλαμβανόσουν περισσότερο σε στιγμές που τον έβλεπες να χάνει ...

Υ.Γ.: Αξίζει να προσέξουμε και το ποστ της Σάκκαρη από κάτω, που ίσως σημαίνει κάτι παραπάνω από θαυμασμό και αγάπη...