Όλο το γήπεδο πανηγυρίζει έξαλλα, δύο πανό που έχουν τη δική τους ιστορία στο κέντρο της εξέδρας και γράφουν «Μυγδαλιά» και «Καστρί», στέκουν αγέρωχα και περήφανα. Δεν έχω καταλάβει τόσο καιρό που παρακολουθώ τους αγώνες του Αστέρα Τρίπολης πού αναφέρονται. Δεν γράφουν δίπλα αν ανήκουν σε κάποιο κλαμπ ή σε κάποιο σύνδεσμο. Αλλά είναι πάντα εκεί. Όλα τα παράξενα στην Τρίπολη συμβαίνουν. Ακόμη και τα γραφεία βρίσκονται στην πιο παράξενη οδό που έχω ποτέ μου συναντήσει.
Οδός «Τέρμα Τερτσέτη», και κάτι μου λέει ότι αυτή τη στιγμή είναι φωταγωγημένα. Δικαιολογημένα, αφού η ομάδα κατάφερε και φέτος να παραμείνει στη μεγάλη κατηγορία. Προτελευταία αγωνιστική και παρακολουθώντας τους αγώνες των ομάδων που παίζουν την παραμονή τους στα σαλόνια της Σούπερ Λίγκα, έχεις την αίσθηση ότι το σενάριο το εμπνεύστηκε ο Αλμοδόβαρ, γιατί ήθελε να γυρίσει μια ταινία με θέμα το ποδόσφαιρο. Μιλάμε για μεγάλη σουρεάλα. Στην Τρίπολη από το 86ο λεπτό μέχρι τη λήξη, κάπου στο 94ο λεπτό και βάλε, το παιχνίδι διακόπηκε, δεν θυμάμαι κι εγώ πόσες φορές. Κάθε λίγο και λιγάκι κάποιοι από την κερκίδα αμολούσαν μπάλες στον αγωνιστικό χώρο. Οι περισσότερες από τα κυριλέ σημεία της εξέδρας. Δηλαδή από το κέντρο και όχι από τα πέταλα, που μαζεύεται –υποτίθεται– κάθε καρυδιάς καρύδι. Πάρε μια μπάλα να ’χεις, πάρε κι άλλη μία, πάρε και μια τρίτη… Οι παίκτες, από ένα σημείο και μετά, δεν ήξεραν με πιο τόπι παίζουν. Διέκοπτε κάθε τρεις και λίγο το ματς ο διαιτητής, ώσπου στο τέλος ο τέταρτος αποφάσισε να τιμωρήσει τον ένοχο. Το γυμναστή του Αστέρα, Γιάννη Ισπυρλίδη, και να τον στείλει στην κερκίδα. Το άκουσε ο μπαρμπα-Γιάννης από τον Μοριά και του σηκώθηκαν οι λίγες τρίχες που του έχουν μείνει στο κεφάλι. Πλησίασε τον τέταρτο και άρχισε το κλάμα. Ο διάλογος περνούσε μέσα από τα μικρόφωνα των καμερών και έφτανε στα αυτιά μας. «Γιατί με κάνεις, αγόρι μου, ρεζίλι; Δεν πέταξα εγώ τις μπάλες. Στη ζωή μου δεν έχω δώσει δικαίωμα. Γιατί λες ψέματα και με προσβάλλεις;» Η τιμή και η υπόληψη του Ισπυρλίδη παιζόταν κορόνα γράμματα. Του συλλόγου, πάντως, είχε ήδη στιγματιστεί ανεπανόρθωτα εξαιτίας κάποιων μπαγάσηδων που σούταραν οι ίδιοι τις μπάλες εκθέτοντας το γυμναστή.
Απιθανιές και σπάνιες εικόνες, που ευτυχώς μόνο στα ελληνικά γήπεδα μπορείς να ζήσεις και να απολαύσεις. Κάποτε το παιχνίδι τελείωσε. Και τότε, αν ήσουν λίγο παρατηρητικός, θα διαπίστωνες ένα από τα θαύματα της Σούπερ Λίγκα. Όλα τα παιχνίδια, ενώ έχουν οριστεί να αρχίζουν την ίδια ώρα, δηλαδή στις 7, τελειώνουν με διαφορά 10 λεπτών. Το ματς στην Τρίπολη, με τις τόσες διακοπές, τελείωσε στο 94΄. Την ίδια ώρα, το ματς στη Λειβαδιά ήταν στο 86ο λεπτό, στην Κρήτη –στον άλλο αγώνα ζωής και θανάτου ανάμεσα στον Εργοτέλη και τον ΠΑΣ– ήμασταν μόλις στο 85ο λεπτό και στο άλλο ματς-φωτιά στην Ξάνθη ο αγώνας βρισκόταν στο 86ο. Είχαμε κι εκεί ιπτάμενες μπάλες από το πουθενά και άλλες ζωγραφιές της ακριτικής παράδοσης. Θέλω να μάθω τι θα γινόταν αν κάποια παιχνίδια κρίνονταν στα τελευταία αυτά λεπτά, έχοντας μάθει το αποτέλεσμα του αντιπάλου. Όποιος ισχυριστεί ότι επειδή αυτό δεν συνέβη αποδεικνύεται και η αξιοπιστία αυτών των αγώνων, τότε σίγουρα θα έπρεπε να δουλεύει ως σύμβουλος στο πλευρό του Κομπότη ή του Μποροβήλου. Αν πάλι αυτοί οι δύο δεν εκτιμούσαν την ικανότητά του να εφευρίσκει τέτοια ακλόνητα επιχειρήματα, ο Πατρίκ Κομνηνός θα του πρόσφερε σίγουρα μια θέση στη Σούπερ Λίγκα. Το άλλο θαύμα της Σούπερ Λίγκα είναι ότι μετά την έβδομη θέση όλες οι ομάδες κινδυνεύουν με υποβιβασμό. Καμία δεν θέλει να πέσει από τη μεγάλη κατηγορία και, την ίδια ώρα, από τη Β΄ Εθνική καμία δεν θέλει με όλη της την καρδιά να ανέβει στα μεγάλα σαλόνια. Ενάμιση γύρο και βάλε η όγδοη θέση δεν εξασφαλίζει την παραμονή στην κατηγορία. Βρείτε μου ένα άλλο πρωτάθλημα στον πλανήτη γη ή και σε άλλο πλανήτη, αν είστε τόσο ψαγμένοι, που συμβαίνει κάτι ανάλογο. Οι ομάδες που βρίσκονται στην 7η, 8η, 9η θέση δεν μιλάνε, όπως θα ήταν φυσικό, για έξοδο στην Ευρώπη ή για εξασφάλιση μιας τέτοιας προοπτικής, αλλά για το πώς θα αποφύγουν τον υποβιβασμό. Φοβερό.
Τα τελευταία χρόνια έχει ανοίξει μια φάμπρικα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, από τους παράγοντες φυσικά, που θέλουν τις ομάδες τους ρυθμιστές και όχι πρωταγωνιστές. Φαίνεται ότι σαν ρυθμιστές θα έχουν μεγαλύτερο όφελος. Κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία και κανείς δεν διαμαρτύρεται. Όπως δεν θα διαμαρτυρηθεί κανείς στην Καβάλα, με τη διοίκηση να δηλώνει ότι το φετινό σχέδιο με τους πολλούς ξένους παίκτες στο ρόστερ απέτυχε και του χρόνου θα δοκιμάσουν καινούργιο πλάνο. Τώρα, στο τέλος της χρονιάς το σκέφτηκαν, που ήρθε η ώρα να κάνουν… ταμείο! Η Καβάλα φέτος παίζει για πρώτη φορά στη μεγάλη κατηγορία και σούμπιτη σκαρφαλώνει στην 6η θέση. Και το σχέδιο απέτυχε! Το ακούσανε στη Μίλαν και ηρεμήσανε. Να έχουμε την Ίντερ, να έχουμε τη Ρόμα, να έχουμε και την Καβάλα να μας κυνηγάει, άγιο είχαμε, λένε οι Ροσονέρι, που το σχέδιο στην Καβάλα απέτυχε.
7°
