Ο Στέφανος Τσιτσιπάς λίγες μέρες μετά την επιτυχία του στο Australian Open ανέβασε στο κανάλι του στο YouTube ένα διαφορετικό βίντεο από αυτά που τον είχαμε συνηθίσει, βγάζοντας προς τα έξω μία από τις συγκλονιστικότερες εμπειρίες της ζωής του. Τον Οκτώβριο του 2016 βρισκόταν με δύο φίλους του και τον πατέρα του στην Χερσόνησο της Κρήτης, για ένα τουρνουά.
Ένα πρωινό, αφού έκανε το καθιερωμένο του τρέξιμο και την επίσκεψή του στη σάουνα, αποφάσισε με τους φίλους του να κάνουν μια βουτιά στη θάλασσα. Οι συνθήκες όμως δεν ήταν και οι πλέον κατάλληλες για μπάνιο. Όταν ο Στέφανος Τσιτσιπάς βούτηξε, χτύπησε το πόδι του και έναν βράχο και αμέσως απομακρύνθηκε αρκετά από την ακτή. Τότε δεν έβλεπε πουθενά τον φίλο του και, ενώ πάλευε με τα κύματα, είδε τον πατέρα του και προπονητή του τότε να προσπαθεί να τον σώσει.
Όπως εξομολογείται ο Στέφανος, «ήταν όλα θέμα επιβίωσης» και την ώρα που ο πατέρας του, Απόστολος, προσπαθούσε να τον σώσει, εκείνος ούρλιαζε με όλες του τις δυνάμεις. Ο ήρωάς του, όπως τον χαρακτηρίζει, τα κατάφερε και από τη χειρότερη στιγμή της ζωής του, βρέθηκε αμέσως στην καλύτερη, όταν πάτησε σε έναν ύφαλο και συνειδητοποίησε ότι τα κατάφερε. Ήταν μια στιγμή που δεν θα την ευχόταν ούτε στον χειρότερό του εχθρό και εκείνη ήταν η μέρα που είδε τη ζωή με άλλο μάτι και ένιωσε ότι μπορεί να κάνει τα πάντα.
Παρακάτω ολόκληρη η εξομολόγηση του Στέφανου Τσιτσιπά
«Αυτή είναι η ιστορία της ημέρας που παραλίγο να χάσω τη ζωή μου. Ήταν μια μέρα στα μέσα Οκτωβρίου 2016. Εγώ, οι φίλοι μου, ο πατέρας μου αποφασίσαμε να πάμε για ένα πρωινό τρέξιμο στην παραλία. Ήταν μια μέρα ξεκούρασης για όλους μας, δεν είχαμε κάποιο επίσημο αγώνα αλλά παίζαμε σε ένα τουρνουά και μέναμε σε ένα φανταστικό ξενοδοχείο που είχε και γήπεδα και εκεί γίνονταν και οι αγώνες.
Οπότε πήγαμε για ένα πρωινό τρέξιμο με δυο φίλους μου και τον πατέρα μου. Θυμάμαι να έχω σηκωθεί αρκετά νωρίς και να πηγαίνω για τρέξιμο για 35-40 λεπτά, κάναμε κάποιες ασκήσεις και μετά απ' αυτό πήγαμε για σάουνα, περάσαμε εκεί 20-25 λεπτά και στη συνέχεια εγώ και οι άλλοι φίλοι μου αποφασίσαμε να πάμε για μπάνιο στη θάλασσα για να ανανεωθούμε με λίγο θαλασσινό νερό.
Ήταν μια μέρα που φυσούσε αρκετά και οι συνθήκες για να κάνεις μπάνιο ήταν αρκετά δύσκολες. Αποφασίσαμε να βουτήξουμε στο νερό χωρίς να μπορούμε να φανταστούμε τι θα ακολουθήσει. Βούτηξα και, όπως είπα, είχε μεγάλα κύματα αλλά υποτίθεται ότι δεν θα κολυμπούσαμε βαθιά. Απλά θέλαμε να ανανεωθούμε κάνοντας ένα κρύο μπάνιο. Ήταν ούτως ή άλλως αρκετά κρύο το νερό.
Όταν βούτηξα χτύπησα το πόδι μου σε ένα βράχο και όταν κοίταξα πίσω μου είδα ότι είχα απομακρυνθεί 30-40 μέτρα από την ακτή και δεν κατάλαβα πώς είχε συμβεί αυτό. Ποτέ μου δεν ένιωσα ξανά τόσο περίεργα και τόσο χαμένος. Αρχίσαμε να παλεύουμε με τα κύματα που ήταν όλο και μεγαλύτερα. Δεν θυμάμαι να υπήρχαν κόκκινες σημαίες στην παραλία και ναυαγοσώστες. Αλλά θυμάμαι πως άρχισα να νιώθω πανικό. Εγώ και οι φίλοι μου δεν ξέραμε από πού μας ήρθε.
Αν υπήρχε μια στιγμή που ένιωσα σε κίνδυνο, θα περιέγραφα εκείνη τη στιγμή σαν τη χειρότερη στιγμή που είχα νιώσει ποτέ στη ζωή μου. Ένιωθα να πνίγομαι, να μην μπορώ να πάρω ανάσες, αβοήθητος. Ήταν η πρώτη στιγμή στη ζωή μου που θεωρώ ότι βρέθηκα κοντά στο θάνατο. Πάλευα με τα κύματα για να πάρω όσο το δυνατόν περισσότερες ανάσες. Σε κάποια στιγμή γύρισα πίσω, έψαξα για τον φίλο μου αλλά δεν τον έβλεπα. Μετά θυμάμαι ότι είδα τον πατέρα μου να τρέχει προς την παραλία, έβλεπε ότι είμαστε σε κίνδυνο. Πήδηξε στη θάλασσα για να έρθει κοντά μας.
Ας πάμε τώρα στο γιατί δεν μπορούσα να βγω προς τα έξω. Προσπαθούσαμε να κολυμπήσουμε προς την παραλία αλλά δεν μπορούσαμε να τα καταφέρουμε. Όσο περισσότερο προσπαθούσα, τόσες λιγότερες πιθανότητες νόμιζα ότι είχα για να φτάσω. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα, όλα ήταν κενά, θυμάμαι πως ένιωσα να παραδίνομαι και πως ο χρόνος πάγωσε. Δεν κουνιόμουν, δεν ένιωθα τίποτα, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και πέρασαν από μπροστά μου όλες οι παιδικές και όλες οι ευχάριστες αναμνήσεις μου. Θυμάμαι να πνίγομαι, για λίγα δευτερόλεπτα νόμιζα ότι είχα φύγει από τη ζωή. Δεν το εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου. Ήταν όλα θέμα επιβίωσης.
Ο πατέρας μου με πλησίασε, ήταν δίπλα μου, προσπάθησε να με βοηθήσει. Θυμάμαι να φωνάζω με όλες μου τις δυνάμεις και βλέποντας τον πατέρα μου να κολυμπάει προς τα μένα και να με σπρώχνει προς την παραλία έβλεπα τον φόβο στα μάτια του. Μου έδωσε μια ελπίδα αλλά κατάλαβα πως, αν ήταν κάτι κακό να συμβεί, θα συνέβαινε και στους δυο μας. Ήταν ήρωας, ήταν εκεί και θυμάμαι με ανακούφιση τη στιγμή που κατάλαβα ότι και εγώ μπορώ να κάνω κάτι. Όταν ο πατέρας μου με έσπρωξε προς την παραλία, ακούμπησα σε έναν ύφαλο και ένιωσα υπέροχα. Αν δεν ήταν αυτός ο ύφαλος σε εκείνο το σημείο δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να τα καταφέρω. Όταν πάτησα στον ύφαλο ήταν η πρώτη στιγμή μετά από αρκετή ώρα που μπορούσα να πάρω ανάσα. Ήταν το καλύτερο συναίσθημα στον κόσμο. Ο πατέρας μου συνέχισε να ψάχνει και για τον φίλο μου και τον έσωσε και εκείνον. Μας έσωσε όλους και μετά από λίγο καταφέραμε να βγούμε στην ακτή.
Θυμάμαι πως είχα ξαπλώσει στην άμμο για 15-20 λεπτά και προσπαθούσα να σκεφτώ πώς έγινε όλο αυτό. Μια περιπέτεια που κανείς δεν περίμενε. Από εκείνη την ημέρα έδωσα μεγαλύτερη αξία στη ζωή μου. Θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου πως μετά απ' αυτό δεν μπορείς να νιώσεις φόβο. Αυτό ήταν το χειρότερο που μπορούσα να πάθω. Με άλλαξε εντελώς ψυχολογικά όλη αυτή η περιπέτεια. Άλλαξε όλη την οπτική μου για τη ζωή. Μετά από από αυτό ένιωσα ατρόμητος, δεν μπορώ να αισθανθώ φόβο μετά από αυτό που συνέβη.
Δεν έπρεπε να συμβεί αλλά συνέβη και ευχαριστώ τον Θεό ή όποιον ήταν εκεί τη συγκεκριμένη στιγμή και μας έσωσε, μας έδωσε τη δυνατότητα να συνεχίσουμε να ζούμε. Αλήθεια το εκτιμώ αυτό. Σας ευχαριστώ που παρακολουθήσατε. Αυτή ήταν η ιστορία μου. Αντίο».
8°
