Αθλητισμος

Να ορίσει ο Τσίπρας τους διαιτητές!

Όταν η μπάλα υπάρχει για να γεμίζει τα κενά των ανθρώπων, ο ορισμός των διαιτητών γίνεται αντικείμενο αμφισβητήσεων, προτιμήσεων, συμφωνιών, συναλλαγών, καταγγελιών, μηνύσεων ή και απειλών

Νίκος Ασημακόπουλος
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός είναι δυο μεγάλα μεγέθη στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Τηρουμένων των αναλογιών, κάτι μεταξύ Άρσεναλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μπάγερν Μονάχου στο ποδόσφαιρο... Πολλές φορές φτάνουν και παραπάνω. Όπως και να ’χει, βρίσκονται σταθερά στην αφρόκρεμα, ανεξάρτητα από το αν το σηκώνουν στο τέλος ή όχι.

Φανταστείτε λοιπόν τους ιδιοκτήτες - προέδρους σε κάποια από αυτά τα ποδοσφαιρικά κλαμπ, και ιδιαίτερα σ εκείνα που ανταγωνίζονται στην ίδια χώρα, να ξεκατινιάζονταν με τον τρόπο που το κάνουν χρόνια τώρα οι αδελφοί Αγγελόπουλοι και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Να έβαζαν στην ποδοσφαιρική τους καθημερινότητα όλα εκείνα που... απολαμβάνουμε με πολλές και διάφορες αφορμές κάθε φορά που πλησιάζουν οι μεταξύ τους αγώνες. Δεν θα είχαν πρόβλημα μόνο θεσμικά, ως σύλλογοι, απέναντι στην FIFA ή στην UEFA, αλλά θα ξέπεφταν και στα μάτια των ίδιων των οπαδών τους. Κυρίως εκεί.

Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Στο είδος του κοινού που τους (παρ)ακολουθεί και μερικές φορές τους «αποθεώνει» όταν ξεφεύγουν και κάνουν τις ταρζανιές τους. Στην ουσία, πρόεδροι και οπαδοί αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Ίδια η κουλτούρα τους, ίδια η Παιδεία τους, ίδια τα θέλω τους, ίδιος ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς τους. Το διαπιστώνει εύκολα κανείς ρίχνοντας μια ματιά στο Facebook ή στο Twitter. Η δίψα για νίκη με κάθε μέσον οδηγεί σε ίντριγκα, μιζέρια, απωθημένα, παρασκήνιο... Εκείνο που κυρίως απουσιάζει είναι η αθλητική υγεία που θα έκανε και το προϊόν τους περισσότερο  ελκυστικό. Όποιος βλέπει ότι θα χάσει, βάζει φιτιλιές και προσπαθεί να το τινάξει στον αέρα για να ’χει μετά τα απαραίτητα άλλοθι, πιστεύοντας ότι είναι... «καταδικασμένος» να νικάει σε τέτοια παιχνίδια. Έτσι τον έμαθε η επαφή του μ αυτό που λέγεται «κόσμος της ομάδας».

Γιατί αν ήξεραν ότι όλα αυτά τα «κόλπα» που μεταχειρίζονται ήταν ξένα προς τους υποστηρικτές τους, θα το γύριζαν το φύλλο Θα έφτιαχναν ένα διαφορετικό προφίλ και θα συμπεριφέρονταν ανάλογα. Δεν θα απευθύνονταν στα κατώτερα ένστικτα του όχλου, αλλά σ εκείνο το κομμάτι του κοινού που ευχαριστιέται βλέποντας μπάσκετ και όχι πόλεμο.

Όπως ακριβώς συμβαίνει εκεί που η μπάλα δεν υπάρχει για γεμίζει τα όποια κενά των ανθρώπων. Εκεί που ο ορισμός των διαιτητών (π.χ.) δεν γίνεται αντικείμενο αμφισβητήσεων, προτιμήσεων, συμφωνιών, συναλλαγών, καταγγελιών, μηνύσεων ή και απειλών. Πόσο μάλλον να φτάνει να απασχολεί τον... πρωθυπουργό -όπως πήγε να γίνει εδώ...