Φαντασθείτε κάποιον διάσημο να έχει βγει στη σύνταξη στα 35. Εκεί που ήταν πρώτη μούρη στα κανάλια, στις εφημερίδες και στα περιοδικά με πολλά λεφτά, γκόμενες, και πλέρια δημοσιότητα ν’ αρχίζει να ξεχνιέται σιγά σιγά από τους πολλούς. Να ξυπνάει το πρωί και να νοιώθει σαν εκείνο τον τύπο στην διαφήμιση του Jack Daniel's που δεν έχει να κάνει τίποτα και πετάει φελούς στο βαρέλι! Αβάσταχτο, ειδικά όταν η ως τότε ζωή του ήταν γεμάτη και ζηλευτή.
Έρχεται, λοιπόν, η στιγμή που κάτι παθαίνει. Προσπαθεί να προσαρμοστεί στον καινούργιο τρόπο που του επιβάλλουν τα πράγματα και βλέπει ότι δεν είναι εύκολο. Του λείπουν όσα είχε κι έχασε. Και φυσικά αρχίζει να ψάχνει ρόλους και τρόπους να ξαναβρεί την χαμένη του καθημερινότητα.
Κάπως έτσι την πατάνε οι ποδοσφαιριστές, οι μπασκετμπολίστες και οι αθλητές γενικότερα, μόλις κρεμάσουν τα παπούτσια τους. Προσπαθούν να γίνουν προπονητές, παράγοντες, επιχειρηματίες, ή να μπουν με κάποιο τρόπο στην πολιτική. Να κάνουν κάτι, τέλος πάντων, που να τους γεμίζει τα κενά.
Το να γίνει, ας πούμε, κάποιος σημαντικός προπονητής, είναι μια κουβέντα. Συνήθως, οι καλοί παίκτες αποτυγχάνουν. Και φυσικά όταν φτάνουν στην ώρα της αυτοκριτικής, καταλαβαίνουν πως ποτέ δεν θα μπορέσουν να γυρίσουν στο επίπεδο που βρίσκονταν την περίοδο της ακμής και της δόξας.
Η ανάγκη τους, όμως, για δημοσιότητα και για ρόλους, παραμένει. Κι εκεί αρκετοί ξεφεύγουν. Όπως ο Βασίλης Τσιάρτας. Τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να υπάρχει παντού. Όσο μιλούσε μόνο για τη μπάλα που ξέρει, τον ακούγαμε όλοι με προσοχή. Έχει σοβαρές απόψεις και πάντα έναν ιδιαίτερα αιχμηρό λόγο και τρόπο να διαφωνεί με τους πολλούς και να ενοχλεί παραθέτοντας ποδοσφαιρικά επιχειρήματα.
Όμως, τον τελευταίο καιρό διάλεξε να ασχολείται συστηματικά για θέματα που δεν κατέχει. Δεν διαθέτει ούτε την Γνώση, ούτε την Παιδεία, ούτε το Επίπεδο ή την Υποδομή για να τα χειριστεί και να τα εκφράσει. Αναγκαστικά, καταφεύγει σε εθνοπατριωτικοδεξιορατσιστικοομοφοβικές μπούρδες, όχι μόνο από άγνοια αλλά και επειδή ο Τσίπρας που τον δέχτηκε πριν λίγα χρόνια στο Μαξίμου απλά τον εκμεταλλεύτηκε. Έβγαλε μια φωτογραφία μαζί του και τον άφησε να περιμένει την όποια «αξιοποίηση» τού είχε τάξει. Έτσι άλλαξε στρατόπεδο και κατέληξε εκεί όπου είναι πλέον ευπρόσδεκτος.
Σήμερα ικανοποιεί μεν ένα συγκεκριμένο κομμάτι του μεγάλου καφενείου που λέγεται facebook, αλλά αδικεί ταυτόχρονα τον εαυτό του και το παρελθόν του.
Βέβαια, δημοκρατία έχουμε. Ελευθερία να λέει ο καθένας οτιδήποτε αστοιχείωτο ή ατεκμηρίωτο γουστάρει και να αποκτά οπαδούς. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να τον ακούω και να γελάω, όπως κάνω με τόσους και τόσους άλλους. Θυμάμαι όμως τον παλιό Τσιάρτα που πάντα πρόσεχα τις απόψεις του για το ποδόσφαιρο, είτε συμφωνούσα, είτε όχι. Εκεί είναι το γήπεδό του και κακώς το παράτησε, αφού θα μπορούσε να το εκμεταλλευτεί με πολλούς τρόπους. Νομίζω...
8°
