Μια και το φέρνει η κουβέντα με αφορμή την κλήρωση στο κύπελλο και τα ντέρμπι Ολυμπιακού - ΑΕΚ που όπου να ναι έρχονται, ας σταθούμε λίγο στους οπαδούς που θ’ αρχίσουν να μπαίνουν στο τριπάκι της φανατίλας νωρίτερα απ όσο περίμεναν...
Αν καθίσεις νa ανοίξεις συζήτηση μαζί τους, θα καταλάβεις πόσο εξαρτημένοι είναι οι περισσότεροι από τον πρόεδρό «τους». Σε ποιο βαθμό τον μπερδεύουν με την ομάδα και πόσο κλείνουν τα μάτια σε ό,τι κι αν κάνει, μόνο και μόνο επειδή ρίχνει κάποια φράγκα για να βοηθάει την ομάδα τους να πηγαίνει καλά. Οι Ολυμπιακοί τον Μαρινάκη. Οι ΠΑΟΚτζήδες τον Σαββίδη. Κι οι ΑΕΚτσήδες τον Μελισσανίδη.
Το χειρότερο είναι ότι υποστηρίζουν κι αυτούς και τα συμφέροντά τους περιμένοντας σαν μοναδικό αντάλλαγμα ένα γκολ παραπάνω, μια νίκη περισσότερη κι ένα πρωτάθλημα στο τέλος! Τόσο φτηνά ανταλλάγματα, όταν την ίδια ώρα ξέρουν ότι τα συμφέροντα είναι πανάκριβα και το ποδόσφαιρο το χρησιμοποιούν απλά για να τα πετύχουν.
Ακούγεται επίσης αστείο, αλλά στην πραγματικότητα όλοι αυτοί νομίζουν ότι οι ιδιοκτήτες των ομάδων τους εκπροσωπούν τάχα «διαφορετικούς κόσμους» μόνο και μόνο επειδή διαφέρει το χρώμα της φανέλας. Ούτε που πάει το μυαλό τους ότι όλοι κινούνται στην ίδια λογική, έχουν την ίδια φιλοσοφία, μεταχειρίζονται τις ίδιες μεθόδους και επιδιώκουν τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα και κέρδη.
Άλλωστε, ο σοβαρότερος λόγος για τον οποίο το ποδόσφαιρό μας από διασκέδαση έγινε πόλεμος και κατάντησε έτσι όπως είναι σήμερα, οφείλεται στο γεγονός ότι το μετέτρεψαν σε επιχείρηση ίδια κι όμοια με τις υπόλοιπες δικές τους. Απέκτησε δηλαδή τους ίδιους κανόνες και τον ίδιο ακριβώς τρόπο λειτουργίας, άρα το ίδιο αποκρουστικό πρόσωπο που το κάνει χειρότερο η μεγάλη δημοσιότητα που υπάρχει στην μπάλα.
Έτσι μεταλλάχτηκε σιγά σιγά και το κοινό: «φτυστό» με τους προέδρους και τους άλλους παράγοντες, καθώς στην πραγματικότητα τους αντιγράφει.
Με δυο λόγια ζούμε σ’ ένα σύστημα που κατασκεύασαν οι μεγάλοι επιχειρηματίες - πρόεδροι κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους. Αυτό διαμόρφωσε με την σειρά του εξέδρες - βόθρους, οπαδούς που δεν σέβονται κανέναν και τίποτα, ποδοσφαιριστές τύπου Αλεξανδρή που περηφανεύονται για τις ψεύτικες νίκες που πέτυχαν και τις πανηγυρίζουν νομίζοντας κορόιδα τους απέναντι που χάνουν. Και φυσικά, ένα κοινό που διψάει για αλητεία, ξύλο, σπασίματα και καψίματα στο βωμό της ομαδάρας... Από κοντά κι εκείνοι οι δημοσιογράφοι που ξεφτιλίζουν καθημερινά το επάγγελμα με το είδος της πληροφόρησης που παρέχουν. Στρατοί δούλων που διαφέρουν μόνο στο κασκόλ.
11°
