Τον Τάσο Παπαπέτρου θα μπορούσε να τον «σώσει» το γεγονός ότι θα σφυρίξει ντέρμπι Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού για πρώτη φορά στην καριέρα του. Να τον αφήσει ήσυχο μέχρι να αρχίσει το ματς και να τον... παραλάβει μετά.
Αμ δε! Εδώ ο καθένας έχει το παρελθόν του. Και το παρελθόν στοιχειώνει. Όποιος ψάξει, όλο και κάτι θα βρει για να πάρει το κεφάλι του διαιτητή και να το βάλει προκαταβολικά στον πάγκο του χασάπη. Όλοι, άλλωστε, ξέρουν πως αυτά τα παιχνίδια είναι «ένας μικρός Τιτανικός» από τον οποίο... «θα 'ναι θαύμα αν σωθούμε».
Βλέπετε, η σπέκουλα με τη διαιτησία συνεχίζεται απ' όλες τις πλευρές, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, παρότι η κατάσταση είναι φέτος καλύτερη. Υπάρχει μια μηχανή του κιμά στην οποία μπαίνουν όλοι. Δίκαιοι και άδικοι. Ένας μηχανισμός που ανακαλύπτει «φόνους» όταν ο διαιτητής ευνοεί τον αντίπαλο, ενώ χρεώνει «ανθρώπινα σφάλματα» στις περιπτώσεις που ο ίδιος ευνοείται. Ακόμη και η σχεδόν άψογη διαιτησία του κορυφαίου διαιτητή μας, του Σιδηρόπουλου, στο ντέρμπι με την ΑΕΚ χαρακτηρίστηκε από τον Σάββα Θεοδωρίδη «90-10 κατά του Ολυμπιακού» επειδή η ομάδα του έχασε στο τέλος!
Ζούμε άλλωστε σε μια χώρα όπου κανένας «μεγάλος» δεν επιτρέπεται να φέρνει ούτε ισοπαλία. Κι όταν αυτό συμβαίνει, μπαίνουν στο μικροσκόπιο του αγώνα καμιά δεκαριά φάσεις στην προσπάθεια να «αποδειχθεί» το μέγεθος της «σφαγής» που οδήγησε στην αποτυχία.
Το ίδιο θα γίνει και την Κυριακή. Ήδη οι επικοινωνιακοί στρατοί ετοιμάζονται. Και θα πρέπει να κυλήσουν όλα τέλεια και ξεκάθαρα για να μη βγουν τα πιστόλια από τις θήκες στο τέλος − κάτι που αυτή τη στιγμή τουλάχιστον ακούγεται αδύνατο...
Τον θόρυβο τον κάνουν, όπως πάντα, οι ντενεκέδες της κάθε πλευράς. Καμία ψύχραιμη φωνή δεν έχει θέση σε τούτη τη στείρα και χωρίς επιχειρήματα αντιπαράθεσης που απλώς μολύνει για μια ακόμη χρονιά την ατμόσφαιρα. Η μόνη διαφορά είναι ότι φέτος έχουν αλλάξει οι ρόλοι. Όσοι έσκουζαν μέχρι πέρυσι, τώρα νομίζουν πως βρίσκονται καβάλα στο άλογο, κουνάνε το δάχτυλο και το παίζουν «δεν δικαιούσθε διά να ομιλείτε». Κι εκείνοι που κανόνιζαν ακόμη και τις λεπτομέρειες μέχρι πριν λίγους μήνες, ανακάλυψαν ξαφνικά την αδικία που... δεν την αντέχουν στο πετσί τους! Μάλιστα, έχουν φτιάξει και λίστα ανεπιθύμητων: Καλογερόπουλος, Κομίνης, Μάνταλος, Αρετόπουλος και Σιδηρόπουλος. Στη μαύρη λίστα ακόμα και ο κορυφαίος που έχουμε.
Κοινός παρονομαστής ότι κανείς δεν δείχνει διάθεση να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο που παίζει ή δεν παίζει η ομάδα του, όποιο αποτέλεσμα και να φέρνει.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν διαιτητές - ρομπότ, με κάμερες αντί για μάτια, να αναλύουν την κάθε φάση με δέκα ριπλέι. Σχεδόν όλοι την πατάνε. Σε ολόκληρο τον κόσμο. Ευνοούν και αδικούν. Φτάνει να μην υπάρχει σκοπιμότητα.
Ήδη ο Γιάχος, ο Δημητρόπουλος, ο Σπάθας, ο Παππάς και όσοι τέλος πάντων κρίθηκε ότι «μόλυναν» το ποδοσφαιρικό περιβάλλον, απομακρύνθηκαν. Η διαιτησία έφυγε από τη σφαίρα επιρροής της ΕΠΟ. Την κράτησε η FIFA για να την ελέγχει. Τοποθέτησε αρχιδιαιτητή έναν Πορτογάλο, τον Περέιρα, ο οποίος σαφώς και συμβουλεύεται τον Τριτσώνη, τον Καλύβα και τον Κουκουλάκη που βρίσκονται κοντά του μέχρι να μάθει τα κόλπα. Πρόσφατα έβαλαν από δίπλα και τον «φιλο-ολυμπιακό» Τσαχειλίδη που υπηρέτησε μεν στην προηγούμενη κατάσταση, αλλά η παρουσία του κρίθηκε «απαραίτητη» για να μη φωνάζει ο Μαρινάκης. Φανερό ότι στους ορισμούς για τα ματς της κάθε εβδομάδας χρειάζονται ισορροπίες μεταξύ των «μεγάλων». Για να λειτουργήσει το νέο σύστημα είναι υπερ-απαραίτητοι συμβιβασμοί του στιλ «θα σου δώσω αυτόν, να μου δώσεις εκείνον». Από τη στιγμή που δεν υπάρχει αξιοκρατικό σύστημα επιλογής - αξιοποίησης, χρειάζονται οι ισορροπιστές που δεν θα αφήσουν και τη νέα φουρνιά των διαιτητών να βγει σκάρτη με... το καλημέρα − θυσία στο βωμό των σκοπιμοτήτων της κάθε ομάδας επειδή σε ένα ή δύο ματς έκαναν (καθοριστικά έστω) λάθη.
Από την άλλη, κάποιος πρέπει να παραδεχτεί ότι οι πιο πολλοί έλληνες διαιτητές δεν έχουν τα προσόντα. Αναδείχθηκαν μέσα από ρουσφετολογικές διαδικασίες. Μέτριοι πλασάρονται σαν καλοί αλλά γίνονται εύκολα κακοί τα Σαββατοκύριακα, αν σκεφτεί κανείς την καχυποψία στην οποία αναγκαστικά σφυρίζουν... Ο ίδιος ο Περέιρα διαπίστωσε, στον λίγο καιρό που ασχολείται, πως οι περισσότεροι δεν έχουν τις αναγκαίες ικανότητες για να βρίσκονται στο ψηλότερο σκαλί. Μελετώντας τη συμπεριφορά και τα λάθη τους κατέληξε στο συμπέρασμα ότι χρειάζονται επιπλέον σεμινάρια για να φτάσουν στο επίπεδο που θέλει ο ίδιος. Και ανέλαβε να τα διοργανώσει με την ελπίδα ότι θα τους δει να προοδεύουν.
Παρ' όλα αυτά, κανένας δεν πρόκειται να σταματήσει να διαμαρτύρεται και να θεωρεί φυσιολογικά τα λάθη τους έτσι και βλέπει την ομάδα του να μην πηγαίνει καλά σε ένα πρωτάθλημα όπου όλοι προσπαθούν να κρύψουν πίσω από τις κακές σφυρίχτρες την ανικανότητα των παικτών τους.
Ξεκίνησε το «ταξίδι» της από το 1910 για να συντελέσει ένα πρωτοποριακό για τις τότε εποχές γήπεδο. Ένα ταξίδι στο οποίο είναι συνοδοιπόρος του Παναθηναϊκού
19°
