Όποιος είδε προσεκτικά το 2-1 του Παναθηναϊκού από τον Άγιαξ θα κατάλαβε πόσο εύκολα μπορεί να διαλυθεί μια ελληνική ομάδα σε λιγότερο από 90 λεπτά, όταν δεν έχει βάσεις και στην παραμικρή ψιλοεπιτυχία αρχίζει να νομίζει ότι έγινε κάποια. Είναι τόσο σκληρή μερικές φορές η πραγματικότητα που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για δικαιολογίες.
Ο φετινός Παναθηναϊκός ξεκίνησε φουριόζος τη σεζόν για να κυνηγήσει, υποτίθεται, με αξιώσεις ένα πρωτάθλημα μετά από πολλά-πολλά χρόνια. Υποτίθεται, ακόμη, ότι ενισχύθηκε στις μεταγραφές με τέτοιο τρόπο ώστε να καλύψει τα κενά του και να μπορεί να εμφανιστεί ανταγωνιστικός. Ο προπονητής δούλεψε με την ησυχία του σε ένα πλάνο που το έτρεξε από την αρχή ως το τέλος ο ίδιος, με παίκτες της προσωπικής του επιλογής. Ο κόσμος παρουσιάστηκε ζεστός και γέμισε μετά από πολύ καιρό το (μικρούλι έστω) γήπεδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας αποφασισμένος να σταθεί κοντά. Και η ομάδα κατέβηκε με τη φιλοδοξία να κάνει το ευρωπαϊκό της restart.
Ο Άγιαξ που αντιμετώπισε, είναι ένα τσούρμο από πιτσιρικάδες οι οποίοι τώρα προσπαθούν να βρουν τα πατήματά τους με τη φιλοδοξία να μεγαλώσουν γρήγορα και να πετύχουν την ακριβή μεταγραφή σε μεγαλύτερο κλαμπ, όπως έκανε ο Αρκάντιους Μίλικ φεύγοντας πριν λίγο καιρό για τη Νάπολι.
Απέναντι σε τέτοιο αντίπαλο ο Παναθηναϊκός είχε την τύχη να βάλει πρώτος γκολ στο ξεκίνημα από λάθος του αντίπαλου τερματοφύλακα και να φέρει αυτό που λέμε «το ματς στα μέτρα του». Δεν άντεξε πάνω από μισή ώρα. Μόλις έφαγε το γκολ της ισοφάρισης, έμεινε ουσιαστικά έξω από το παιχνίδι. Αποτέλεσμα, να κάνει στη συνέχεια ένα βλακώδες πέναλτι από το οποίο ξεκίνησε το δεύτερο γκολ καταφέρνοντας να τελειώσει το ματς με εννέα παίκτες.
Ήταν ένα παιχνίδι-ακτινογραφία των ουσιαστικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Και δείγμα της ασχετοσύνης όσων τον καθοδηγούν τα τελευταία χρόνια κι είχαν αρχίσει να νομίζουν ‒μετά από απανωτές σφαλιάρες‒ ότι το κακό παρελθόν έφυγε και έρχονται πλέον... «μέρες δόξας»!
Αλίμονο όμως αν μια ομάδα μπορεί να φτιαχτεί μέσα σε δύο μήνες μετά από μια καταστροφική χρονιά όπως η περσινή, επειδή έφερε μερικούς ποδοσφαιριστές καλύτερους από αυτούς που είχε, χωρίς και πάλι να ξοδέψει τα λεφτά που χρειάζονται για ένα τέτοιο ουσιαστικό ξεκίνημα.
Ειδικά στο παιχνίδι με τον Άγιαξ φάνηκαν ένα προς ένα τα κουσούρια των περισσότερων παικτών του. Ο Μπεργκ παίζει πλέον με ένα στιλάκι σα να μας κάνει χάρη. Ο Λεντέσμα δεν αντέχει για 90 λεπτά στο τρέξιμο και τα παρατάει. Ο Γουακάσο σπαταλάει το ταλέντο του σε άσκοπα πράγματα που ορισμένες φορές στοιχίζουν κιόλας. Ο Λουντ χάνεται στο μισό ματς. Ο Λέτο είναι για αγώνες επίδειξης...
Ας μη συνεχίσω για έναν προς έναν. Όσοι είδαν με καθαρό μάτι, καταλαβαίνουν. Έχουν και την εξήγηση για ποιο λόγο όλοι αυτοί δεν βρήκαν αλλού ομάδα και διάλεξαν Παναθηναϊκό...
17°
