Τι δεν θα έδινα για να δω τη φάτσα του Μουρίνιο μετά τη σουτάρα του Λιονέλ Μέσι, που κατέληξε στα δίχτυα της Μάντσεστερ για δεύτερη φορά. Με τον Φαν ντερ Σαρ ξαπλωμένο στο χορτάρι, σαν να πέρασε από πάνω του τηλεκατευθυνόμενος πύραυλος, να σκέφτεται πολύ σοβαρά αν θα πρέπει να ξανασηκωθεί.
Είμαι σίγουρος ότι η μούρη του Πορτογάλου θα μαράθηκε ξαφνικά σαν το λουλούδι στο πέτο του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, που στο δεύτερο ημίχρονο είχε καμπουριάσει σαν υπεραιωνόβια γριά! Σαν να τον βλέπω να πετιέται από την πανάκριβη δερμάτινη πολυθρόνα του σπιτιού του και να ουρλιάζει porque-porque-porque, όπως στη συνέντευξη τύπου μετά την ήττα από την Μπαρτσελόνα. Μετά, έχοντας χάσει τον έλεγχο και κάθε επαφή με την πραγματικότητα, θα τράβηξε τη γυναίκα του από το μπράτσο με δύναμη, θα τη σήκωσε από τον καναπέ ζητώντας επίμονα αλλαγή από τον τέταρτο διαιτητή, που ξεφύτρωσε με ένα μεταφυσικό τρόπο στο σαλόνι της πανάκριβης βίλας του.
Στο τρίτο αριστουργηματικό γκολ, αυτό του Βίγια, που σήμανε το τέλος ενός προαναγγελθέντος αποτελέσματος, από το στόμα του θα έβγαζε αφρούς. Πριν αρχίσει να πνίγεται, είμαι σίγουρος ότι πετάχτηκε από τη θέση του για να διαμαρτυρηθεί ότι τουλάχιστον πέντε αμυντικοί της Μάντσεστερ ήταν σε καταφανή θέση… οφσάιντ. Μετά η μούρη θα άρχισε να αλλοιώνεται, όπως στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Στην αρχή το πρόσωπό του θα απέκτησε τα χαρακτηριστικά του Μπάμπη του Τενέ, μετά του Μπάμπη του Τσέρτου, έπειτα του Μπάμπη του Στόκα όταν τραγουδά το «Κάπου υπάρχει ένα νησί» , του Μπάμπη του Βωβού και τέλος θα είχε γίνει φτυστός ο Γιάννης ο Μαντζουράκης.
Και ενώ όλοι γύρω του πίστευαν ότι αυτή η παρέλαση προσωπικοτήτων κάποτε θα λάμβανε τέλος, ο Μουρίνιο θα φύλαγε το καλύτερο για το τέλος. Όπως στο video clip του Snoop Doggy Dogg, ο Πορτογάλος μεταμορφώνεται σε λυκάνθρωπο. Πέφτει στα τέσσερα, πλησιάζει τη μικρή οθόνη και κάτω από το φέγγος της τηλεόρασης σηκώνει το κεφάλι του για να ουρλιάξει σαν λύκος! Οι φίλοι που παρακολουθούν τα ματς παρέα ντυμένοι με μαύρα κοστούμια, άσπρα πουκάμισα και μαύρες γραβάτες, φτύνουν στον κόρφο τους και συγχρόνως φτιάχνουν με τα δάχτυλά τους το σήμα του σταυρού, μήπως κι έτσι ξορκίσουν το κακό. Του πετάνε βρεγμένες πατσαβούρες, τον ραντίζουν με παγωμένα τζάνερα και μούσμουλα να διώξουν από μέσα του τον «έξω από εδώ». Στο τέλος τον τυλίγουν με μια κουβέρτα με τα χρώματα και το σήμα της Ρεάλ για να τον μεταφέρουν στο κρεβάτι του. Είναι η στιγμή που οι παίκτες της Μπαρτσελόνα ανεβαίνουν τα 109 σκαλοπάτια του Γουέμπλεϊ για να σηκώσουν την κούπα. Η τελετή απονομής μόλις έχει αρχίσει.
Η νίκη της Μπαρτσελόνα στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ήταν η επικράτηση του καλού. Αλλά μην ξεχνιέστε, το κακό παραμονεύει. Αν δεν παραμόνευε, με σκοπό να επιστρέψει δριμύτερο επιβάλλοντας τους δικούς του φρικτούς και αντιαισθητικούς κανόνες, ο Ράμπο δεν θα αναγκαζόταν κάθε λίγο και λιγάκι να τρέχει στα πλατό για να γυρίσει το Ράμπο 2 το Ράμπο 3, το Ράμπο 4 κ.ο.κ! Η νίκη της Μπαρτσελόνας ήταν η νίκη του ποδοσφαίρου. Του ποδοσφαίρου, όπως το γνωρίσαμε και το αγαπήσαμε. Ένα άθλημα γεμάτο φαντασία, δημιουργία και ευρηματικότητα. Με ποδοσφαιριστές που έχουν στο μυαλό τους χιλιάδες τρόπους και παραλλαγές για να κερδίσουν και όχι για να μη χάσουν.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κέρδος για το ποδόσφαιρο, μετά την επιβλητική επικράτηση των Μπλαουγκράνα, ότι εκατοντάδες ομάδες στον πλανήτη θα επιχειρήσουν να κοπιάρουν το παιχνίδι της. Δεν θα τα καταφέρει καμία απ’ αυτές να φτάσει στο επίπεδο των Καταλανών, αλλά το γεγονός και μόνο ότι θα υιοθετήσουν την αγωνιστική φιλοσοφία της κορυφαίας ομάδας της τελευταίας εικοσαετίας, και γιατί όχι της κορυφαίας όλων των εποχών, θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη για το άθλημα.
Ας βρεθεί τώρα έστω και ένας που θα υπερασπιστεί με επιτυχία το φαουστικό επιχείρημα ότι αξίζει τον κόπο να πουλήσεις την ψυχή σου στο διάβολο, παίζοντας αντιποδόσφαιρο, για να κερδίσεις μια ευρωπαϊκή κούπα.
Η Μπαρτσελόνα, με την αγωνιστική της παρουσία, διέλυσε τέτοιου είδους φτηνές αντιλήψεις. Κατέθεσε τη δική της τίμια και καθαρή ποδοσφαιρική πρόταση, την άπλωσε στο χορτάρι κάθε ευρωπαϊκού γηπέδου και άλλαξε τα δεδομένα. Κατέστρεψε κάθε είδους φτηνά ψευτοδιλήμματα πριν αυτά καταστρέψουν το σύγχρονο ποδόσφαιρο και κατ’ επέκταση την αισθητική μας. Παίξε γρήγορα, επιθετικά, πρόσφερε θέαμα και ουσία και τότε, εκτός από τίτλους που πολλές ομάδες έχουν και υπερηφανεύονται, θα κερδίσεις σεβασμό και εκτίμηση, αξίες που φιγουράρουν στις τροπαιοθήκες λίγων ομάδων.
Το είπε ο μεγάλος Γκουραντιόλα, μετά το ματς στις τηλεοπτικές κάμερες που είχαν στηθεί μπροστά του σε στάση προσοχής. «Η μεγάλη μας κατάκτηση δεν είναι τα Κύπελλα, αλλά αν μετά από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια ο κόσμος του ποδοσφαίρου συζητάει ακόμα με θαυμασμό γι’ αυτή την ομάδα ή αν ακόμα τη νοσταλγεί».
Όσο για το ενδεχόμενο να φύγει από την Μπαρτσελόνα για να δοκιμάσει την τύχη του κάπου αλλού, ο κόουτς απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Αν υπάρχει πρόεδρος που σκοπεύει να ξοδέψει όλα του τα περιουσιακά στοιχεία για να αγοράσει το 90% των παικτών αυτής της ομάδας, τότε ναι να ακολουθήσω κι εγώ. Αλλιώς πού να πάω; Παρακαλάτε το όνειρο με την Μπαρτσελόνα να κρατήσει για χρόνια, γιατί τα ωραία στις μέρες μας όλο και λιγοστεύουν, όλο και σπανίζουν.
10°
