Να ξεκινήσουμε από τον Καρντόσο... Όσο καλός κι αν αποδειχθεί στα 34 και με την Τραμπζονσπόρ να ψάχνει τις τελευταίες μέρες να τον σπρώξει αλλού, όποιος θέλει να αντιμετωπίσει την αλήθεια κατάφατσα θα πρέπει να παραδεχτεί ότι το «έγκλημα» στον Ολυμπιακό έγινε όταν η ομάδα έπαιξε κι έχασε, επειδή έμεινε χωρίς ενίσχυση στα προκριματικά του Champions League. Είναι μια... «μικρή λεπτομέρεια» για την οποία κανένας πια δεν μιλάει. Μούγκα στη στρούγκα! Όλοι πανηγυρίζουν για τον καινούργιο «παικταρά»(;) αλλά θάβουν τη φετινή αποτυχία του κλαμπ συνολικά πριν ξεκινήσει καλά καλά η σεζόν, νομίζοντας ότι ο κόσμος την έχει κιόλας ξεχάσει. Ναι μεν ο Παραγουανός γκολτζής ήρθε, αλλά την τελευταία στιγμή και φυσικά «κατόπιν εορτής». Κι αυτό δεν αλλάζει, όσο σοβαντισμένα κι αν παρουσιάζεται η περίπτωσή του. Μάλιστα το πρόβλημα παραμένει, αφού τα θέματα του Ολυμπιακού βρίσκονται κυρίως στην άμυνα όπου η κατάσταση παραμένει ίδια και χειρότερη σε σχέση με πέρυσι, αν σκεφτεί κανείς ότι όσοι ήρθαν δεν είναι θεωρητικά καλύτεροι από εκείνους που έφυγαν.
Περίπτωση Καρντόσο της άμυνας είναι ο Λέσκοτ για την ΑΕΚ. Μπορεί να πάτησε κι αυτός τα 34, αλλά το βιογραφικό του μιλάει για σέντερ μπακ με γεμάτες χρονιές χωρίς την παραμικρή κοιλιά. Όπου έπαιξε, αποδείχτηκε σούπερ πολύτιμος. Λογικά έχει τουλάχιστον μία ακόμη καλή σεζόν μπροστά του, ειδικά με μια ομάδα που δεν θα παίζει Ευρώπη αλλά θα έχει συγκεντρώσει το ενδιαφέρον της αποκλειστικά στο ελληνικό πρωτάθλημα προσπαθώντας να φτάσει στην κορυφή μετά την περιπέτεια της Γ' και της Β' Εθνικής. Ο μοναδικός σοβαρός τραυματισμός του παίκτη ήταν στην ηλικία των... 5 χρόνων όταν έσπασε το κεφάλι του και τη γλίτωσε από θαύμα. Στα συν οι πολλές και καλές παραστάσεις από υψηλού επιπέδου ποδόσφαιρο. Αν ήρθε για να... αράξει, θα φανεί γρήγορα. Γιατί κι αυτό παίζει...
Ο Κριστιάν Λεντέσμα είναι το μεγαλύτερο όνομα απ' όσους έφερε ο Παναθηναϊκός. Με τεράστια ευρωπαϊκή καριέρα στην Λάτσιο, έφτασε (κι αυτός!) στα 34 μένοντας πλέον χωρίς ομάδα, αφού δεν κατάφερε να γίνει βασικός ούτε στη βραζιλιάνικη Σάντος. Δέχτηκε λοιπόν να παίξει με μόλις 120 χιλιάδες ευρώ το χρόνο μαζί με τα μπόνους που μπορεί να κερδίσει. Το ελληνικό πρωτάθλημα συνδυάζει για τέτοιου είδους ποδοσφαιριστές εύκολη προπόνηση, αργή ανάπτυξη της ομάδας −στην οποία όλοι οι κάποιας ηλικίας βολεύονται−, λιγότερες υποχρεώσεις και καλή ζωή στην Αθήνα. Στα τελειώματα της καριέρας του δείχνει μια αξιόπιστη λύση για τον τρόπο με τον οποίο παίζει ο Παναθηναϊκός. Μόνη της η ποιότητα που διαθέτει φτάνει και περισσεύει. Μπορεί δηλαδή να μην είναι όσο γρήγορος απαιτεί το μοντέρνο ποδόσφαιρο, αλλά καταφέρνει να δίνει με την απλότητα του παιχνιδιού του και τις σωστές θέσεις, που παίρνει στο τερέν, ένα πλεονέκτημα, που η ομάδα είχε χάσει τα τελευταία χρόνια: την κάθετη πάσα «με τη μία» στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας. Αν μάλιστα οι διπλανοί του τον αξιοποιήσουν καλύτερα, θα μπορέσει να δώσει την προωθητική δύναμη που χρειάζεται ο προπονητής μετά την περσινή καθολικά αποτυχημένη χρονιά. Νωρίς ακόμη να πει κανείς για πόσα ματς συνολικά θα αντέξει, αλλά σίγουρα θα είναι καλύτερος από τον Εσιέν, μια και ήρθε στη θέση του.
Αντίθετα με τους άλλους, ο ΠΑΟΚ πήγε σε διαφορετική λογική μεταγραφών. Ο Τζάλμα Κάμπος και ο Μαμέ Τιάμ είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα παικτών χαμηλού κόστους - υψηλών προσδοκιών. Σε αυτή τη συνταγή κινήθηκε η ομάδα. Ο πρώτος είδε την Ελλάδα σαν μια από τις τελευταίες ευκαιρίες για να σώσει την χαμένη του καριέρα. Ξεχειλίζει από ποιότητα, εκδηλώνει απίστευτη για τα ελληνικά δεδομένα ταχύτητα σκέψης, κάνει ένα ή δύο μαγικά σε κάθε ματς, βάζει γκολ που απαιτούν ευφυΐα, χαρίζει μερικά βιντεάκια με εντυπωσιακά highlights, αλλά εξαφανίζεται στα 70-80 από τα 90 λεπτά ενός παιχνιδιού. Στο μυαλό εκείνου που τον παρακολουθεί, μένουν κάποια γκολ που δύσκολα πλέον τα βλέπουμε − ειδικά στην Ελλάδα. Όπως στο 1-1 εναντίον του Άγιαξ, όταν κρέμασε τον αντίπαλο τερματοφύλακα σχεδόν από την γραμμή του άουτ. Είχαμε να θαυμάσουμε τέτοια από την εποχή του Χατζηπαναγή. Κι από τους υπόλοιπους μόνο ο Ριβάλντο έβαλε δυσκολότερο κάποτε με τον Ολυμπιακό, πλασάροντας από το σημαιάκι του κόρνερ σε έναν τελικό κυπέλλου με τον Άρη, στην Πάτρα. Αν είχε και διάρκεια στην καλή του απόδοση, θα έμενε τουλάχιστον στην Πορτογαλία και στην Πόρτο και δεν θα σκεφτόταν την Θεσσαλονίκη σαν ποδοσφαιρικό καταφύγιο ύστερα από την Τουρκία και την Γεντσεμπιρλιγκί. Όσο για τον Τιάμ δεν είναι τίποτε άλλο από ένα δύσκολο στοίχημα, καθώς στα 24 δεν υπολογίζεται από την Γιουβέντους, προσπάθησε να κάνει καριέρα στην μικρούλα βελγική Ζούλτε Βάρεγκεμ χωρίς επιτυχία και του μένει μια ακόμη απόπειρα στην Τούμπα. Βλέπετε, η ακριβή περίπτωση του Μικού σκάλωσε στα 6 εκατομμύρια ευρώ ακατέβατα που ζήτησε η Ράγιο Βαγιεκάνο κι έτσι η επίθεση του ΠΑΟΚ μένει με τον Κλάους.
Κάπως έτσι έχει η κατάσταση πίσω από τα φανταχτερά πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων. Και... «πάλι καλά» να λέμε που ήρθαν μερικοί τέτοιοι σε μια χώρα όπου δεν γίνεται πρωτάθλημα ή, και να γίνεται, περνάει σχεδόν απαρατήρητο στο εξωτερικό, οπότε κανένας δεν έχει διάθεση να θάψει την καριέρα του αν δεν βρίσκεται στα τελειώματά του. Μη μας ξεφεύγει το γεγονός ότι η ηλικία των περισσότερων έπιασε τον... μαγικό αριθμό «34», εκεί δηλαδή που τα πόδια αρχίζουν να μην ακούνε καλά το κεφάλι και οι μεγάλοι της Ευρώπης τούς αφήνουν να αναζητήσουν αλλού τον επόμενο σταθμό τους.
Η ποιότητα των ομάδων μας φάνηκε, άλλωστε, και στις φετινές ευρωπαϊκές τους εμφανίσεις. Απόδειξη η 14η θέση που έχει πλέον η Ελλάδα στην ειδική βαθμολογία της UEFA, την οποία προσπαθούμε να κρατήσουμε με νύχια και με δόντια αφού, αν την χάσουμε, θα έχουμε μόνο μία ομάδα να παίζει μελλοντικά για Champions League κι αυτή στα προκριματικά, μπας και περάσει στους ομίλους.
17°
