Οι «ειδικοί» λένε πως φέτος στη διαιτησία τα κόζια άλλαξαν. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι στο µατς κυπέλλου ανάµεσα στην ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό, ο διαιτητής έδειξε και κράτησε 7 λεπτά καθυστέρηση, µε αποτέλεσµα οι πράσινοι να δεχθούν γκολ στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων αποχαιρετώντας έτσι το θεσµό του κυπέλλου. Αυτό δεν θα συνέβαινε πέρυσι. Ο άρχων του παιχνιδιού το πολύ να έδειχνε 3-4 λεπτά επιπλέον χρόνο, κι αν οι οπαδοί της ΑΕΚ αγανακτισµένοι επιχειρούσαν να µπουκάρουν στο γήπεδο, όπως συνέβη την προηγούµενη Τετάρτη, µε συνοπτικές διαδικασίες ο διαιτητής θα διέκοπτε το παιχνίδι εις βάρος της Ένωσης. Ο ΠΑΟ φέτος µπορεί να παίρνει κανένα σφύριγµα παραπάνω, που στον άγραφο νόµο του ποδοσφαίρου το δικαιούται, αλλά έξτρα µπόνους εύνοια δεν έχει. Οι ποδοσφαιριστές του συχνά πυκνά κιτρινίζονται, αποβάλλονται, και υπάρχουν περιπτώσεις που οι διαιτητές τού πήγαν και κόντρα. Τώρα αυτό το «του πήγαν κόντρα» από πού προκύπτει; Μάλλον σε σύγκριση µε την περσινή χρονιά. Οι πράσινοι βρέθηκαν «κατηγορούµενοι» για τη σεζόν που πέρασε, ότι κατέκτησαν το πρωτάθληµα χωρίς να στερηθούν παίκτη από αποβολή και χωρίς να σφυριχτεί εις βάρος τους πέναλτι. Ο ισχυρισµός µπορεί να έχει µια λογική στον παραλογισµό του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με τόσους κακούς διαιτητές µοιάζει λίγο απίθανο ένας να µην έκανε τη στραβή και να σφύριξε ακόµη και ένα µούφα πέναλτι εναντίον του ΠΑΟ. Από την άλλη, όµως, αυτοί που έδειχναν µε το δάχτυλο τον Παναθηναϊκό και τον κατηγορούσαν για σκανδαλώδη διαιτητική εύνοια, προφανώς ξεχνούσαν τα δικά τους, που συνέβαιναν λίγα χρόνια πριν. Αφού και ο Ολυµπιακός έχει κατακτήσει πρωτάθληµα χωρίς παίκτης του να δει κόκκινη κάρτα και χωρίς η εσχάτη των ποινών να του έχει καταλογιστεί σε µία ολόκληρη χρονιά. Και τι είναι αυτό, θα πει κάποιος, συµψηφισµός; Έχει απόλυτο δίκιο, γιατί έτσι άκρη δεν βγάζουµε.
Η συζήτηση αυτή εκτός από αστεία δεν οδηγεί και πουθενά. Το πιο σηµαντικό ίσως είναι ότι γίνεται από ανθρώπους που το ποδόσφαιρο δεν τους ενδιαφέρει σαν άθληµα ή σαν θέαµα, αλλά µόνο οι οµάδες τους να κατακτούν, όπως κατακτούν, τους τίτλους. Η συζήτηση µε τα κόζια συνεπώς µε αφήνει παγερά αδιάφορο. Ας κάνουν ό,τι θέλουν. Το θέµα είναι ένα. Ήταν σωστό που κράτησε ο διαιτητής στο µατς κυπέλλου της Τετάρτης ανάµεσα στον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ 7 λεπτά καθυστέρηση; Αν ήταν σωστό, δεν χρειάζεται να συζητάµε παρακάτω. Όπως επίσης καλό θα ήταν κάποιος να αναρωτηθεί, πέρυσι που δεν θα έδινε 7 λεπτά, ή σε κάθε άλλη περίπτωση στο παρελθόν, θα ήταν η σωστή απόφαση; Αν µπορεί κάποιος να απαντήσει στις δύο αυτές ερωτήσεις, δεν θα χρειαζόταν όλος αυτός ο ντόρος για τα κόζια και τη διαιτησία. Έτσι, ανήσυχα νιάτα δεν θα ξηµεροβραδιάζονταν στα διάφορα οπαδικά φόρουµ, στη σύγχρονη δηλαδή διαδικτυακή αρένα, να πληκτρολογούν ένα κάρο µπούρδες και να επιχαίρονται που κάποιοι άλλοι µε τα ίδια καµένα µυαλά, σαν µετασχηµατιστής µετά από βραχυκύκλωµα, συµφωνούν µαζί τους. Η αλήθεια είναι ότι αν επιχειρήσει κάποιος που έχει έστω και µια στάλα µυαλό να περιηγηθεί στο λαβύρινθο αυτών των φόρουµ, θα διαπιστώσει ότι το άθληµα που αγαπά δεν έχει καµία σχέση µε αυτό που συζητάνε οι διάφοροι «καµένοι». Μιλάµε στην κυριολεξία για µία άλλη πραγµατικότητα. Αλλά το χειρότερο όλων είναι ότι αυτή η στρεβλή πραγµατικότητα, η γεµάτη µισαλλοδοξία και φανατισµό, καταντά να γίνει καθεστώς. Ο ένας και µοναδικός τρόπος µε τον οποίο οι πιτσιρικάδες βλέπουν το ποδόσφαιρο.
Eίδωλα χωρίς καθρέφτες πρώτη φορά συναντώ. Αντί να συζητάνε ή να ανταλλάσουν απόψεις για συστήµατα, για παίκτες που τους εντυπωσιάζουν, όχι απαραίτητα από τη δική τους οµάδα, κουβεντιάζουν σαν κάτι αιρέσεις µόνο για τα δικά τους κολλήµατα. Ψάχνουν να βρουν, παραδείγµατος χάρη, ποιος κρύβεται πίσω από τον κάθε δηµοσιογράφο που µε ειρωνεία αποκαλούν «αντικειµενικό», από τη στιγµή που αποφάσισε να µην είναι στρατευµένος στο πράσινο ή στο κόκκινο στρατόπεδο. Αντί να ρίξουν λίγο νερό για να ξεπλύνουν τις τσίµπλες από τα µάτια τους, τα βάζουν µε όλους αυτούς που προσπαθούν ακόµη να µείνουν ψύχραιµοι και αποστασιοποιηµένοι. ∆υστυχώς, δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα νέο άνθρωπο από το να πιστεύει, όχι απλά µε πείσµα αλλά µε φανατισµό, ότι η αλήθεια είναι µόνο µία και έχει συγκεκριµένο χρώµα. Κανονικά θα έπρεπε να ανακατέψουν την τράπουλα και να ζητήσουν να αλλάξουν τα δεδοµένα. ∆εν θα είχα κανένα πρόβληµα ακόµη και να κατηγορούσαν κάποιους από εµάς, ή όλους µας, που ανεχθήκαµε τόσα χρόνια αυτή την κατάσταση. Αλλά το να τη συντηρούν τα ανοιχτά, τρόπος του λέγειν, µυαλά των νέων και να της δίνουν χωρίς δεύτερη σκέψη το φιλί της ζωής, είναι ειλικρινά ό,τι πιο απογοητευτικό για το µέλλον. Και συγχρόνως το τέλος της αθωότητας.
7°
