Το Special είναι η νέα κωμωδία του Netflix που παρακολουθεί ένα 28χρονο γκέι άντρα με εγκεφαλική παράλυση
Το «Special» ίσως είναι η πιο ειλικρινής κωμωδία, που μπορείς να βρεις στο Netflix. Πρόκειται για μία σειρά βασισμένη στο αυτοβιογραφικό βιβλίο «I'm Special: And Other Lies We Tell Ourselves» του Ryan O’Connell, ο οποίος περιγράφει λίγο πολύ τα γεγονότα της ζωής του κατά τη δεκαετία των 20 του.
Ο πρωταγωνιστής Ryan, με τον O’Connell να υποδύεται ουσιαστικά μία νεότερη εκδοχή του εαυτού του, είναι γκέι και πάσχει από μία εκ γενετής ασθένεια, την εγκεφαλική παράλυση, που του προκαλεί δυσκολίες σε ορισμένες κινήσεις, ανάμεσα σε αυτές και το περπάτημα. Είναι 28 ετών, δεν έχει ζήσει σχεδόν τίποτα στη ζωή του και μένει ακόμα με την υπερπροστατευτική μητέρα του, μέχρι που τον χτυπάει ένα αυτοκίνητο και αλλάζει το πώς βλέπει τα πράγματα.
Έτσι, αποφασίζει να κάνει πρακτική σε μία ιστοσελίδα και καταλήγει να δουλεύει για μία όχι πολύ ευχάριστη γυναίκα, που δεν φαίνεται να έχει κανένα ίχνος συναισθήματος και ζητάει από όσους δουλεύουν για αυτήν να γράψουν εκθέσεις για τις πιο ευαίσθητες πλευρές της ζωής τους.
Εκεί το ατύχημα του Ryan γίνεται γνωστό, όλοι πιστεύουν ότι η δυσκολία στις κινήσεις του οφείλεται σε αυτό και εκείνος δεν κάνει καμία προσπάθεια να τους διορθώσει. Γιατί; Διότι η εγκεφαλική παράλυση ελαφριάς μορφής που έχει τον κάνει να αισθάνεται ότι δεν ανήκει πουθενά (στο πρώτο επεισόδιο, μάλιστα, τον ακούμε να λέει ότι ζηλεύει έναν ανάπηρο σε αμαξίδιο γιατί αυτός τουλάχιστον ανήκει σε μία ξεκάθαρη κατηγορία), οπότε άρπαξε την ευκαιρία να θεωρείται «θύμα ατυχήματος», κάτι με το οποίο όλοι μπορούν να ταυτιστούν σε έναν βαθμό, γιατί σε όλους μας μπορεί να συμβεί.
Αυτό, όμως, που στην ουσία κάνει την σειρά πιο ειλικρινή σε σχέση με άλλες είναι το γεγονός ότι ούτε ο Ryan, ούτε κανένας άλλος δεν φαίνεται να θέλει να αλλάξει το παρελθόν του ή αυτό που είναι, ακόμα κι όταν παραπονιέται για αυτά. Όλοι στην πραγματικότητα θέλουν απλά ο κόσμος να αναγνωρίσει σε αυτούς και τα «άσχημα» στοιχεία τους και να τους δεχτεί με αυτά, χωρίς να τους βάζει ταμπέλες.
Ο Ryan προσπαθεί να κάνει τον κόσμο να μην τον αντιμετωπίζει ως κάτι το διαφορετικό, χωρίς όμως να θέλει να αλλάξει την εμφάνιση, την πάθηση ή την σεξουαλικότητά του. Η κολλητή του φίλη είναι έγχρωμη με παραπάνω κιλά, αλλά δεν την ακούμε να παραπονιέται ούτε μια φορά για το πόσο καλύτερη θα ήταν η ζωή της αν ήταν λευκή και 50 κιλά. Η μητέρα του μπορεί να έβαλε σε παύση την ζωή της για χάρη του γιου της και ακόμα και να τον κατηγορεί σε ένα της ξέσπασμα, αλλά δεν λέει ούτε μια φορά «πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή της αν…», ούτε κατηγορεί τον πατέρα του που τους εγκατέλειψε.
Παράλληλα, το «Special» δεν φοβάται σε καμία περίπτωση να θίξει και πολλά θέματα ταμπού. Αποδαιμονοποιεί πλήρως τις γυναίκες που απλά θέλουν να κάνουν σεξ και δεν τους ενδιαφέρει να μπουν σε σχέση, τις πολυγαμικές-ανοιχτές σχέσεις, τους ανθρώπους με αναπηρία που μπορούν να είναι πλήρως λειτουργικοί και πετυχημένοι και την πορνεία. Σε ένα, μάλιστα, από τα επεισόδια βλέπουμε πιθανότατα την πρώτη σκηνή σεξ στην τηλεόραση, που περιλαμβάνει έναν ιερόδουλο άντρα να πληρώνεται για να κάνει σεξ με έναν άλλον άντρα, ο οποίος επιπλέον έχει αναπηρία και είναι και η πρώτη του φορά.
Όλα αυτά, όμως, όπως είπαμε για τον O’Connell δεν ήταν απλά ένας ρόλος, αλλά ο ίδιος του ο εαυτός. Όλα όσα βλέπουμε του συνέβησαν στην πραγματικότητα, απλά σε μεγαλύτερο βαθμό. Για παράδειγμα, το ατύχημα ήταν πιο σοβαρό από αυτό της σειράς και ο O’Connell έλεγε ψέματα για χρόνια, όχι μόνο για μερικούς μήνες.
Γιατί, λοιπόν, αποφάσισε να παίξει αυτός τον εαυτό του; Καθαρά για οικονομικούς λόγους, αφού δεν είχαν αρκετά χρήματα, ώστε να πληρώσουν κάποιον πρωταγωνιστή. Ο ίδιος είχε σχολιάσει σε συνέντευξη του στο Vulture για αυτήν του την εμπειρία: «Το ένα πράγμα, για το οποίο κανένας δεν με προετοίμασε, ήταν για το τι μπορεί να σου κάνει ψυχολογικά το να παίζεις μία νεότερη, προβληματική εκδοχή του εαυτού σου. Στις πιο συναισθηματικές σκηνές, παντού έβλεπα θολές γραμμές. Αυτό τώρα είναι ο Ryan ή εγώ; Ένιωθα λιωμένος, σαν να είχα αυτό το βαρύ κατάλοιπο μέσα μου και ήταν πολύ δύσκολο να επιστρέψω στο να είμαι εγώ».
Εκτός, πάντως, από την ευαίσθητη πλευρά της, η σειρά είναι γεμάτη χιούμορ και είναι πολύ εύκολο να την δεις. Η πρώτη σεζόν έχει μόνο οχτώ επεισόδια, με το καθένα να διαρκεί μόλις ένα τέταρτο, έχοντας μείνει από το μοντάζ μόνο ό,τι πραγματικά χρειάζεται να υπάρχει για να μας περάσει το μήνυμα που θέλει. Με άλλα λόγια, αν είστε σαν εμένα θα μπορέσετε να την τελειώσετε ακόμα και μέσα σε μια μέρα.
14°
