Την ψυχανάλυσα στο Floral ένα πρωί. Η Μαρίζα Ρίζου είναι mood booster σαν ρομαντική κομεντί, σαν τσιπς με μερέντα. Τραγουδάει ποπ τζαζ που σου ’ρχεται να χορέψεις όπου και να ’σαι ή να φλερτάρεις μ’ αυτόν που κάθεται δίπλα σου. Μυρίζει βανίλια, είναι άνετη, απροσποίητη, χαμογελάει πολύ. Δεν χρειάστηκε να ρωτήσω, πάτησα το κασετοφωνάκι. Ορίστε όσα έγραψε...
• Έγινα τραγουδίστρια γιατί ένιωθα ότι δεν υπήρχε τίποτα άλλο που θα μπορούσα να κάνω σε τούτη τη ζωή που να μου δίνει ψυχική υγεία και τόση χαρά.
• Πριν 4 χρόνια, στείλαμε με τον Δημήτρη τον Σιάμπο, τον ενορχηστρωτή μου, στα ραδιόφωνα την «Μπόσα Νόβα του Ησαΐα» και μια μέρα που παίζαμε μπιρίμπα το ακούσαμε στον Pepper. Τρελάθηκα εγώ, πετάχτηκα πάνω, έχανα αλλά δεν με ενδιέφερε, ποια μπιρίμπα!
• Νομίζω ότι φέτος έχω πάει ένα βηματάκι πιο κοντά σ’ αυτό που θέλω να ’μαι καλλιτεχνικά. Οι επιλογές των τραγουδιών είναι καθαρά με κριτήριο το αν μ’ αρέσουν πραγματικά, τα καταευχαριστιέμαι, οι ενορχηστρώσεις του Δημήτρη Σιάμπου είναι εξαιρετικές κι η μουσική μου σταθερή και αγαπημένη.
• Άρχισα να δουλεύω στο δεύτερο έτος της σχολής. Θυμάμαι κάναμε πολλές καταλήψεις και έλεγα ότι αν πιω άλλους καφέδες θα πάθω νευρικό κλονισμό. Έτσι δούλεψα σε διαφημιστική εταιρεία, εκδοτικό οίκο, βιβλιοπωλείο, αλλά κάποια στιγμή είπα ότι αν μείνω άλλη μια μέρα εδώ θα τρελαθώ.
• Μένω στη Μεταμόρφωση σε ένα σπίτι που μου παραχωρεί ο ξάδερφός μου από τη Γερμανία, ψωνίζω κάθε μέρα από ένα τρομερό οπωροπωλείο που έχει εξωτικά φρούτα και σου λέει πώς να τα μαγειρέψεις και έχω δυο σκυλιά.
• Το «Μια άλλη ευτυχία» το έγραψα για τους γονείς μου, μου ήρθε μια μέρα που ανέβαζα τα ψώνια σπίτι και έτρεχα να μην το ξεχάσω. Ήμουν φυτό και μου έλεγαν «κάνε κάτι άλλο, κάν’ το σαν χόμπι» και έκλαιγα από τα νεύρα μου γιατί δεν μπορούσα να συμβιβαστώ με το να κάνω μουσική σαν χόμπι. Τώρα είναι τρομερά υποστηρικτικοί σε σημείο εκνευριστικό. Πάω Θεσσαλονίκη και έρχονται.
• Όταν είμαι ερωτευμένη δεν θέλω καθόλου να τραγουδάω, ξεμυαλίζομαι, θέλω μόνο να είμαι μαζί του. Βλέπω πεταλούδες.
• Στην πέμπτη δημοτικού τραγούδησα πρώτη φορά σε μια γιορτή. Εκεί την είχα ψωνίσει, έλεγα,’ντάξει, έχω πάρα πολύ ωραία φωνή κι αυτά. Μετά όταν πήγα στο γυμνάσιο συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν κι άλλα παιδιά με πάρα πολύ ωραίες φωνές στη χορωδία. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι έπρεπε να βρω ερμηνευτικά τον εαυτό μου και χωρίς κόμπλεξ πια μπορώ να απολαμβάνω τις πολλές ωραίες φωνές που έχουμε
• Έχω καταντήσει αηδία, λέω συνέχεια το «αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς». Το οποίο το ’χει πει ο Μάρκες, μη νομίζει ο κόσμος ότι το λέω εγώ. (μπραάβο, πού το σκέφτηκε)
• Από νέες ελληνικές φωνές μου αρέσουν, μεταξύ άλλων, η Κατερίνα Ντούσκα, που είναι ένα διαμαντάκι, η Μαρία Παπαγεωργίου και η Γιώτα Νέγκα
• Δεν θέλω να με σταματάνε στο δρόμο. Προτιμώ εκεί που μιλάμε να μου πουν: «Ωχ, εσύ τραγουδάς αυτό που ακούω συνέχεια;»
• Καλύτερο μέρος για ραντεβού; Mosaic στο Χαλάνδρι. Ζεστό, μικρό, με ωραίο τσάι.
• Ο καινούργιος δίσκος που ετοιμάζω δεν θα έχει swing μέσα, έκλεισε πολύ ωραία και πανηγυρικά για μένα αυτός ο κύκλος. Δεν με εκφράζει πια, θέλω να εξελιχθώ. Αυτός ο δίσκος θα έχει πιο προσωπικά ήχο, χωρίς συγκεκριμένη αναφορά, θα μας πάει αυτός κάπου.
Συγνώμη, Μαρίζα, πολύ ωραία τα λες, να σε ρωτήσω κάτι; Πετάς πάντα στα σύννεφα;
Όχι! Άμα είσαι συνέχεια καλά είσαι φρενοβλαβής! Αλλά με το να σκεφτόμαστε συνέχεια τις χειρότερες πιθανότητες δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να φλερτάρουμε ή να φτάσουμε στις καλύτερες πιθανότητες. Η ψυχική ηρεμία είναι η ευτυχία, οτιδήποτε σε κάνει να νιώσεις αγαλλίαση, αισιοδοξία και ηρεμία. Αυτό είναι κάθε μέρα κάτι άλλο. Το θέμα είναι να μπορούμε, να θυμόμαστε, να βρίσκουμε κάθε μέρα τι είναι αυτό το ωραίο που μένει.
Τελείωσε η μπαταρία στο κασετοφωνάκι. Τα υπόλοιπα θα σας τα πει τραγουδιστά στο μικρό τουρ που ετοιμάζει εκτός Αθηνών. Το πρώτο live είναι στη Θεσσαλονίκη στο Block 33 στις 14/3.
