O Τζέιμς Μποντ του Ντάνιελ Κρεγκ επιστρέφει με την ταινία No Time to Die και ενθουσιάζει με τη δράση του ενώ σε συνεπαίρνει με τις εκπλήξεις του.
Έχοντας αποσυρθεί στην Τζαμάικα ο πρώην πράκτορας της MI6 Τζέιμς Μποντ απολαμβάνει τις χαρές της ανέμελης ζωής, των καταδύσεων και του… ψαρέματος. Όμως ο αδελφικός φίλος του και πράκτορας της CIA Φίλιξ Λέιτερ, φτάνει στο νησί και του ζητάει να βοηθήσει στον εντοπισμό ενός ρώσου επιστήμονα που δούλευε σε ένα μυστικό πρότζεκτ της βρετανικής κυβέρνησης και όλα δείχνουν πως τον απήγαγαν μέλη της SPECTRE. Ο Μποντ θα δεχτεί να επανέλθει στη δράση αλλά τα αφεντικά του στην MI6 έχουν διαφορετική γνώμη.
«Είναι ωραία αυτή η ζωή, δεν είναι;» ρωτά ο Φίλιξ τον φίλο του σε μια από τις πιο δυνατές σκηνές του νέου φιλμ. «The best» απαντά εκείνος. Το «No time to die» αφορά στον απολογισμό αυτής ακριβώς της ζωής αλλά και στην υπενθύμιση ότι ο χρόνος τελειώνει για τους κατασκόπους παλιάς κοπής. Ο Μποντ είναι ένας από αυτούς, γέννημα-θρέμμα του Ψυχρού πολέμου και απλώς ηδονιστής –αν όχι σεξιστής- που χρησιμοποιούσε τις γυναίκες ως σκεύη ηδονής στα 60ς παράλληλα με τη δράση του ως επαγγελματίας δολοφόνος που είχε «την άδεια να σκοτώνει». Όλα αυτά μέχρι χτες. Το 2006 που υποδύθηκε για πρώτη φορά ο Κρεγκ τον 007 καταλάβαμε ότι ο ήρωας άλλαξε. Ωρίμασε, ερωτεύτηκε αληθινά, έγινε πιο γήινος. Στο δρόμο αυτό κινήθηκαν και τα υπόλοιπα φιλμ. Για να έρθει τώρα, η πέμπτη και τελευταία του φορά που ο Κρεγκ φορά το tuxedo του διασημότερου κατασκόπου της μεγάλης οθόνης.
Ο Κάρι Φουκουνάγκα του «True Detective» είχε δύσκολο ρόλο καθώς έπρεπε να συνεχίσει στο δρόμο που άνοιξε ο Σαμ Μέντες στα «Skyfall» και κυρίως το «Spectre» ώστε να ολοκληρώσει χωρίς κραδασμούς ή ανεπιθύμητες παρενέργειες την πειστική και κυρίως, συγκινητική μεταμόρφωση του ήρωα. Πριν και πάνω από όλα όμως δεν έπρεπε να προδώσει τις προσδοκίες των αμέτρητων θαυμαστών του 007. Το «No time to die» συνεχίζει από εκεί που τελείωσε το «Spectre» κι έπρεπε να είναι ένα αυθεντικό τζεϊμσμποντικό φιλμ. Να ενθουσιάζει με τη δράση του, να συνεπαίρνει με τις εκπλήξεις του, να αξιοποιεί κατάλληλα το χρόνο για να μπολιάζει τις ιδέες του στο μυαλό των θεατών. Στο σχεδόν 3ωρο φιλμ (163 χορταστικά λεπτά, τα περισσότερα από κάθε άλλη περιπέτεια του 007) τα πάντα είναι φτιαγμένα με σύνεση και προσανατολισμένα σε μια γλυκιά μελαγχολία για τη ζωή που χάνεται αλλά κι εκείνη που ανατέλλει. Στο νέο κόσμο, ο παλιομοδίτης Μποντ μπορεί να μην βρίσκει εύκολα θέση αλλά υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις πως όλα θα πάνε καλύτερα. Κάποιες αλλαγές μπορεί να ξενίζουν (ο κωδικός 007 δεν αποσύρθηκε όπως νόμιζε ο ήρωας αλλά δόθηκε σε νεαρή μαύρη πράκτορα με την οποία θα έχει μια μικρή κόντρα) αλλά σε βασικές γραμμές τα θετικά μηνύματα υπερβαίνουν το σκοτάδι που απλώνεται πάνω από την τελευταία, σχεδόν υπαρξιακή, περιπέτεια του ήρωα.
Ο σκηνοθέτης πετυχαίνει διάνα στο στόχο του διπλού ταμπλό. Αρχικά καταφέρνει να φτιάξει ένα διασκεδαστικό φιλμ, διανθισμένο με αυτοσαρκασμό και πληθώρα αναφορών στη ρετρό πραγματικότητα του τζεϊμσμποντικού σύμπαντος (ο Ράμι Μαλέκ είναι ένας ανατριχιαστικός κακός, ο αξεπέραστος Μπλόφελντ του Βαλτς σε 2 σκηνές που εμφανίζεται κάνει τη διαφορά, η απολαυστική Άνα ντε Αρμας βγαλμένη από τα παλιά προσφέρει την κορυφαία σεκάνς της δράσης του φιλμ, η εύθραυστη Λεά Σεϊντού είναι η γυναίκα ζωής που δοκιμάζει και προκαλεί τις ανθρώπινες αντοχές του ήρωα). Την ίδια ώρα ο Φουκουνάγκα γίνεται συγκινητικός και υπερβατικός σε ένα γήπεδο που μέχρι πρότινος δεν μας είχε συνηθίσει σε κόμπους στο λαιμό και βουρκωμένα μάτια. Η ερωτική εξομολόγηση του Μποντ στην αγαπημένη του Μαντλέν και η αποδοχή ότι ο χρόνος τελικά δεν μπορεί να νικηθεί προσφέρουν στην εξαιρετική τελευταία παράσταση του Κρεγκ ως 007 την γοητεία ενός φιλμ μεγάλης ωριμότητας που είναι προορισμένο να περάσει στην αιωνιότητα.
24°
