Ο σκηνοθέτης Αργύρης Παπαδημητρόπουλος μιλάει στην ATHENS VOICE για τη νέα ταινία του, «Monday»
Το «Monday», που γυρίστηκε στην Αθήνα και την Αντίπαρο, είναι η τέταρτη ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου και έρχεται πέντε χρόνια μετά από το «Suntan». Πρόκειται για την πρώτη του διεθνή συμπαραγωγή, κι έχει ως πρωταγωνιστές δύο ξένους ηθοποιούς, τον Σεμπάστιαν Σταν και την Ντενίζ Γκαφ. Είναι το γλυκόπικρο χρονικό ενός μεγάλου έρωτα ή μήπως έχει κι άλλα πράγματα να μας αφηγηθεί. Για πες μας, Αργύρη!
Αν και η ταινία είναι ερωτική, θέλω να ξεκινήσουμε από την πιο κωμική στιγμή της. Το πάρτι που διοργανώνει το ζευγάρι στο σπίτι του και έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή οι φίλοι τους που αντιπροσωπεύουν δύο αντίθετες όψεις της Αθήνας, που εκπροσωπούν κάποιοι κάνγκουρες (οι φίλοι του Μίκι) αλλά και οι νεόπλουτοι των ΒΠ φίλοι της Κλόε.
Αυτή η χώρα λειτουργούσε πάντα σε δύο πόλους. Έβλεπες πάντα δύο διαφορετικά στρατόπεδα. Τα φρικιά και οι φλώροι, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, τα βόρεια προάστια και τα δυτικά προάστια, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, Ναι και Όχι, ευρώ και δραχμή, εμβολιαζόμενοι και αρνητές. Ζούμε σε μια χώρα που πάντα βρίσκει λόγους να διχάζεται γιατί της είναι πολύ εύκολο. Αλλά ταυτόχρονα είναι και κάτι που συναντάμε συχνά γιατί λειτουργεί σε κάποιες σχέσεις. Όταν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο πάντα έχουμε την αγωνία αν θα τον αποδεχτούν οι φίλοι μας ή αν θα κολλήσει καλά μαζί τους. Έχω φίλους που δεν γνωρίζουν ποτέ τους συντρόφους τους σε φίλους τους επειδή ξέρουν ότι δεν θα ταιριάξουν. Οπότε το παίρνουν απόφαση και προχωρούν έτσι. Είναι μια αστεία αλλά και τραγική μαζί κατάσταση. Η πλάκα πάντως είναι ότι αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό. Το έχω συναντήσει και σε άλλες κοινωνίες.
Για αυτό έβαλες τους δύο Άγγλους να τσακωθούν στο πάρτι αυτό;
Ναι, ήθελα να δείξω ότι επειδή δύο άνθρωποι έχουν κοινή καταγωγή, αυτό δεν σημαίνει πως θα τα βρουν απαραίτητα μεταξύ τους.
Σκηνή από την ταινία Monday
Είναι πάντως περισσότερο θετική η ματιά σου για τους λαϊκούς φίλους του Μίκι από ό,τι τους πλουσίους της Κλόε.
Κοίτα, είναι πιο κοντά στο δικό μου περίγυρο αυτά τα παιδιά. Έχω περισσότερους τέτοιους φίλους αλλά δεν σημαίνει ότι δεν έχω φιλίες κι από την «αντίθετη παράταξη».
Η συγκεκριμένη σκηνή πάντως έχει και πολιτική ματιά.
Ναι, φυσικά. Και η θέση μου είναι ξεκάθαρη και βρίσκεται στο πλευρό εκείνου που φεύγει από το Λονδίνο επειδή έγινε μια πανάκριβη πόλη, παρά σε εκείνον που πηγαίνει στο Λονδίνο για να την κάνει πανάκριβη πόλη.
Σκηνή από την ταινία Monday
Ποια ήταν τα κριτήρια για την επιλογή των πρωταγωνιστών σου και ειδικά του Σεμπάστιαν Σταν, που έχει υποδυθεί έναν ήρωα της Marvel;
Κοίτα, επειδή ποτέ δεν ήμουν φαν της Marvel δεν ήξερα τι σημαίνει Σεμπάστιαν Σταν στη σύγχρονη ποπ κουλτούρα και πόσο δημοφιλής είναι. Το είχα δει σε μικρότερες ανεξάρτητες ταινίες και τον έχει εκτιμήσει ιδιαίτερα στο «Εγώ η Τόνια», όπου ήταν εντυπωσιακός στον ρόλο της συζύγου της ηρωίδας, έναν κακό ρόλο που τον κάνει τόσο κωμικά και έξυπνα. Αλλά τον είχα πρωτοπροσέξει από τον μικρό ρόλο που έκανε στον «Μαύρο κύκνο» του Αρονόφσκι. Όταν μίλησα με τους ατζέντηδές του μου είπαν «μα αυτός είναι ο Στρατιώτης του Χειμώνα» και μέσα στην άγνοιά μου δεν έδωσα πολλή σημασία και τους εξήγησα γιατί τον ήθελα να παίξει στην ταινία μου. Έτσι πήρε το σενάριο, το διάβασε και του άρεσε. Στο πρώτο skype που κάναμε, πήγε τόσο καλά η κουβέντα μας που σχεδόν γίναμε φίλοι. Συναντηθήκαμε στο Λος Άντζελες, μιλήσαμε κι άλλο για την ταινία και είδαμε παρέα άλλες ηθοποιούς για τον ρόλο της Κλόε. Είχα κάνει ήδη ένα skype με την Ντενίζ, και την είχα αγαπήσει, και μετά βρεθήκαμε όλοι μαζί στη Νέα Υόρκη όπου πήγαμε με τον Σεμπάστιαν για να τη δούμε στο Μπρόντγουέι όπου σάρωνε με το «Angelsin America» και είχαμε μια δίωρη συνάντηση μαζί της πριν από την παράσταση. Τη λατρέψαμε και οι δύο και είπα στον παραγωγό μου, Χρήστο Κωνσταντακόπουλο, πώς νιώθω για αυτήν και γιατί πιστεύω ότι είναι η πιο κατάλληλη για τον ρόλο, κι εκείνος με υποστήριξε πολύ στο να την πάρουμε παρότι δεν ήταν η πιο διάσημη ή εμπορική ηθοποιός.
Έχεις παράπονο από το πώς κινήθηκαν εμπορικά οι προηγούμενες ταινίες σου;
Όχι, κανένα. Το «Bank Bang» πήγε πολύ καλά για εμπορική κωμωδία, το «Wasted youth» πήγε εξαιρετικά για ανεξάρτητη μικρή παραγωγή και το «Suntan» επίσης έκανε πολύ καλά εισιτήρια παρά το δραματικό, σκληρό θέμα του.
Έχεις εξήγηση για αυτό;
Ναι, θεωρώ ότι πήγαν καλά επειδή είναι ταινίες που φλερτάρουν με το κοινό. Και παρόλο που είναι προσωπικές ταινίες, δεν είναι δύσκολες.
Ο σκηνοθέτης Αργύρης Παπαδημητρόπουλος
Είπες δύσκολες και το μυαλό μου πήγε στο «Greek weird cinema». Πολλοί συνάδελφοί σου ενοχλούνται με τον όρο, παρότι θεωρώ ότι μόνο καλό έχει κάνει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά καθώς βοηθά στη διεθνή προβολή του. Τι γνώμη έχεις;
Παρότι ομαδοποιεί κάπως τις ταινίες, κατανοώ την ανάγκη των κριτικών και των φεστιβαλιστών να βάλουν τα πράγματα σε κουτιά. Έτσι παρόλο που δεν είναι όλες οι ταινίες του κύματος weird, βρίσκονται κάτω από την ίδια ετικέτα. Οι ταινίες του Λάνθιμου αρχικά, αλλά και των υπολοίπων που βγήκαν σε διεθνή φεστιβάλ και διακρίθηκαν, έχουν κάνει καλό σε όλη την εγχώρια κινηματογραφία και δεν βρίσκω προσβλητικό να αποκαλούν τις ταινίες μας με αυτό τον όρο. Υπάρχει μεν το «τσουβάλιασμα» του τύπου «α, είναι ελληνικό άρα είναι παράξενο», αλλά με αυτό τον τρόπο άνοιξαν πιο εύκολα οι διεθνείς πόρτες στην ελληνική ταινία. Και μάλιστα στάθηκαν δίπλα σε κορυφαία ονόματα του παγκόσμιου κινηματογράφου. Θα με προβλημάτιζε, αν το τσουβάλιασμα αυτό γινόταν δίπλα σε σκουπίδια.
Σου αρέσει να ανακατεύεις τα είδη. Είναι το «Monday» η πρώτη σου ερωτική ταινία;
Όλες οι προηγούμενες ταινίες μου είχαν ένα υποτυπώδες love story από κάτω, αλλά αυτή είναι η πρώτη καθαρή ερωτική ταινία μου. Είμαι ένας άνθρωπος που θα βαριόμουν να έκανα παραλλαγές στο ίδιο θέμα. Οπότε, ναι, θέλω κάθε φορά να κάνω διαφορετικές ταινίες και να παίζω με τα είδη. Ακόμη κι αν κάνεις διαφορετικές ταινίες, νομίζω ότι μπορείς με κάποιον τρόπο να φαίνεται η υπογραφή σου. Και μου αρέσει πολύ το παιχνίδι με τα είδη. Το καθαρόαιμο art house σινεμά που δεν αγγίζει κανένα είδος δεν είναι κάτι που αγαπώ. Εμένα με συγκινούν όλα τα κινηματογραφικά είδη.
Και το αγαπημένο σου ποιο είναι;
A, τώρα μου βάζεις δύσκολα. Θα σου πω, όμως. Το μιούζικαλ. Και το «All that jazz» του Μπομπ Φόσι είναι η αγαπημένη ταινία όλων των εποχών.
Info
Η ταινία «Monday» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου βγαίνει στις αίθουσες στις 24 Ιουνίου σε διανομή Tulip.
22°
