1970. Σ' ένα μεσοαστικό σπίτι στην περιοχή Ρόμα της Πόλης του Μεξικού, η καθημερινή ρουτίνα μιας οικογένειας κυλά με τις αναμενόμενες μικροεντάσεις, την μονότονη επανάληψη αλλά και τα σποραδικά διαλείμματα που χαρίζουν στη ζωή των μελών της φαμίλιας (εκτός του γιατρού πατέρα και της νοικοκυράς – αλλά με σπουδές βιοχημείας- μητέρας, τα τέσσερα παιδιά και τη γιαγιά κάτω από την ίδια στέγη «φιλοξενούνται» και οι δύο ιθαγενείς οικιακές βοηθοί) τη γοητεία του απρόβλεπτου καθώς και του εφήμερου.
Διαβάζοντας όλες αυτές τις λίστες των best of των φιλμ της χρονιάς, που κοσμεί με την λάμψη του το προσωπικό δημιούργημα του Κουαρόν (σε πολλές μάλιστα είναι το νο 1 φιλμ για το 2018) πολύ λογικά θα αναρωτηθεί ο θεατής: είναι όντως τόσο σημαντικό το «Roma»; Και αν ναι, τι είναι εκείνο που το κάνει τόσο ξεχωριστό; Η απάντηση μπορεί μεν να δοθεί μέσω της κριτικής αλλά και πάλι αυτή δεν αρκεί για να αποδώσει στην ολότητα της την αξία του έργου ζωής του Κουαρόν. Η απλότητα της γραφής, η αμεσότητα του προσωπικού ίχνους, το εξομολογητικό άγγιγμα και κυρίως η εντυπωσιακή πιστή αναπαράσταση ενός κόσμου που σε πρώτη ματιά μοιάζει ολοκληρωτικά ξεχασμένος (αλλά με μια δεύτερη σκέψη καταλαβαίνεις ότι κάποια σκοτεινά σημεία του, ειδικά στις συγκρούσεις των φοιτητών με την αστυνομία και κάποιους παρακρατικούς, παραμένει απόλυτα ζωντανός) καθιστούν το «Roma» ένα έργο μεγάλης πνοής και υψηλού ανθρωπισμού. Ο μεξικανός δημιουργός των «Πόλη των ανθρώπων» και «Gravity» επιστρέφει στη γενέτειρα του και την δεξαμενή της παιδικής του ηλικίας για να προβεί σε μια έντιμη, ακριβοδίκαιη, τρυφερή και εξομολογητική ταινία. Ο λόγος δεν είναι για να δημιουργήσει απλώς το πορτρέτο μιας εποχής και μιας οικογένειας, όπου το κοινωνικο-πολιτικό πλαίσιο αλληλοσυμπληρώνεται με το προσωπικό στοιχείο. Κυρίως ο Κουαρόν βάζει σε σειρά τα συναισθήματα, τα τραγικά συμβάντα, τους κρίσιμους σταθμούς που βίωσε στη ζωή του στη διάρκεια ενός έτους, για να μιλήσει για ένα «ξένο» μέλος της οικογένειας του. Παρότι παλεύει να επιτύχει την πολυπόθητη σκηνοθετική απόσταση από τα γεγονότα, η ταινία γίνεται τρομερά συγκινητική και τρυφερή, όταν η κάμερα του χαϊδεύει το πρόσωπο της Κλέο, της υπηρέτριας του σπιτιού. Το κλείσιμο κάποιων παλιών λογαριασμών έχουν την αίσθηση της αποκατάστασης παλιών αδικιών, την ώρα που ο Κουαρόν μας ανοίγει την πόρτα των προσωπικών αναμνήσεων. Η κατανόηση των γονιών του (ο επεισοδιακός χωρισμός τους και ο καθοριστικός ρόλος της μητέρας), η επιρροή του σινεμά και του Διαστήματος στη δική του πορεία, οι ακαθαρσίες του σκύλου ως ιλαροτραγικό σύμβολο, οι απαλές χειρονομίες της Κλέο και το αφοπλιστικό βλέμμα της, η αδιόρατη καταιγίδα που ξεσπάει μετά από κάθε γαλήνια σκηνή, το μεγάλο αυτοκίνητο που φέρνει τις βαθιές ρωγμές της οικογένειας, το μεστό πολιτικό σχόλιο για το καθεστώς Ετσεβερία και την ταξική πάλη κλπ. Είναι τόσα πολλά αυτά που έχει βάλει στο προσωπικό του άλμπουμ ο Κουαρόν που δεν μπορούμε να τα απαριθμήσουμε όλα. Στο δικό του «8μιση» όμως η Ρώμη εκτός από ανοχύρωτη στις αναμνήσεις της είναι και απέραντα ειλικρινής, συμπονετική και συγκινητική. Κυρίως απέναντι στις γυναίκες που τον μεγάλωσαν. Κυρίως απέναντι στην αδικημένη Κλέο….
Ο Αρθουρ Κάρι, μισός άνθρωπος, μισός Ατλάντειος (ο κάτοικος της Ατλαντίδας) καλείται να αντιμετωπίσει το πεπρωμένο του και να αναλάβει τις ευθύνες του βασιλιά της θάλασσας ο οποίος έχει την απόλυτη εξουσία απέναντι σε όλα τα πλάσματα του βυθού. Όμως ο ετεροθαλής αδελφός του έχει διαφορετική γνώμη.
Το φαντασμαγορικό θέαμα που σχεδιάζει ο Γουάν («Σε βλέπω», «Παγιδευμένη ψυχή») είναι ο ορισμός της ανυπέρβλητης χολιγουντιανής περιπέτειας. Χορταστική δράση, εντυπωσιακά εφέ που σε κάποια σημεία θυμίζουν το «Avatar» του Κάμερον, σεκάνς που κόβουν την ανάσα (σαν εκείνη που σχεδόν ισοπεδώνεται το ιταλικό χωριό με το κυνηγητό πάνω στις σκέπες των σπιτιών). Μάλιστα αν η ιστορία ήταν λίγο καλύτερα δουλεμένη σε κάποιες λεπτομέρειες θα μιλούσαμε για ένα φιλμ πραγματική έκπληξη. Ακόμη κι έτσι πάντως το «Aquaman» διαθέτει το εκτόπισμα του Τζέισον Μομόα που είναι ταμάμ στο ρόλο του αμφίβιου θεού των DC Comics κι ένα πραγματικό οπλοστάσιο ψηφιακών εφέ που «πυροβολεί» με σταθερό, σίγουρο χέρι στο πεδίο των περιπετειών φαντασίας που ορίζονται από τις ορέξεις και τα γούστα κάποιων νέων υπερ-ηρώων που δεν λένε με τίποτα να πάρουν να πάρουν τα πράγματα στα σοβαρά ακόμη κι αν κυλάει γαλάζιο αίμα στις φλέβες τους!
Δύο άνδρες φυλάνε τσίλιες έξω από ένα παλιό αθηναϊκό σπίτι, στο οποίο γίνονται παράνομες εργασίες ώστε να προστεθεί ένα δωμάτιο. Μπροστά από τους δυο στωικούς ήρωες, παρελαύνουν διαφορετικές προσωπικότητες, που κουβαλούν τις δικές τους ιστορίες.
Το τρίτο μέρος μιας ωδής στις γυναίκες δίνεται από τον Σταύρο Τσιώλη με το χαρακτηριστικό μινιμαλιστικό, λυρικό και ενίοτε σουρεαλιστικό ύφος του. Κομμάτια ανθρωπιάς, ποίησης και κωμωδίας ανακατεύονται σε μια ελεύθερα πειραγμένη αναπαράσταση της καθημερινότητας όπου το ζητούμενο είναι ο εντοπισμός της χαράς και η σύλληψη του ονείρου. Ο Σταύρος Τσιώλης μετά από το «Φτάσαμεεε!» του 2004 δείχνει ότι έχει ακόμη το χάρισμα της ιδιαίτερης αποσπασματικής αφήγησης που μιλά για ερωτικές πληγές (οι γυναίκες του τίτλου), ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και οδυνηρές ματαιώσεις. Ενα γλυκόπικρο, στατικό road-movie για το θαύμα της ίδιας της ζωής.
Ο έφηβος Μάιλς Μοράλες από το Μπρούκλιν είναι ο νέος Σπάιντερ-Μαν. Όμως γρήγορα διαπιστώνει ότι δεν είναι ο μόνος που φορά τη στολή και τη μάσκα του ανθρώπου-αράχνη.
«Αυτό που σε κάνει να διαφέρεις είναι αυτό που σε κάνει Spider-Man», ακούγεται σε μια σκηνή του θαυμάσιου, πρωτότυπου και κυρίως ενήλικου animation που τολμά να φέρει στα μέτρα του Spider-Man ένα νέο σύμπαν. Tο κλασικό σχέδιο, συναντά την πειραγμένη αφήγηση και το εναλλακτικό comic σε μια απόλυτα πετυχημένη απόπειρα να συνδεθεί ο κλασικός μύθος με το μοντερνισμό της σύγχρονης εποχής. Το αποτέλεσμα είναι μια εμπνευσμένη αλληγορία που εκμεταλλεύεται ιδανικά τα πρωτογενή χαρακτηριστικά του ήρωα της Marvel και τον οδηγεί με αφοπλιστική και ακαταμάχητη χάρη στα νέα κεφάλαιο της επιστημονικής φαντασίας όπου το τρίπτυχο «χιούμορ-δράση-φαντασία» συναντά την αποκρυσταλλωμένη πολιτική ματιά.
AKOMH
»»» Ο «Ασπροδόντης» (**1/2) του βραβευμένου με Οσκαρ Ταινίας Μικρού Μήκους Κινουμένων Σχεδίων Αλεξάντρ Εσπιγκάρες είναι μια καλοφτιαγμένη animation εκδοχή της κλασικής ιστορίας του Τζακ Λόντον με ιδιαίτερο σχέδιο και αρκετές σκοτεινές σκηνές.
»»» Το βιογραφικό «Ο Δικός της Πόλεμος» (-) του Μάθιου Χάινεμαν αφηγείται την αληθινή ιστορία της φημισμένης πολεμικής ανταποκρίτριας Μάρι Κόλβιν, με πρωταγωνίστρια την υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα Ρόζαμουντ Πάικ.
»»» Το ντοκιμαντέρ «Η ιστορία μιας πρεμιέρας» (-) αναφέρεται στην προσωπικότητα του Μπενζαμέ Μιλπιέ, διευθυντή της σχολής χορού της Όπερας στο Παρίσι.
24°
