Tο ειδύλλιο ανάμεσα στον 21χρονο ποιητή Πέρσι Σέλλεϋ και τη 16χρονη Μαίρη Γουόλστονκραφτ Γκόντγουιν, που είχε ως αποτέλεσμα τη συγγραφή του εμβληματικού μυθιστορήματος«Φρανκενστάιν ή ο Σύγχρονος Προμηθέας» από την Γκόντγουιν.
Η ταινία έρχεται να μας υπενθυμίσει όχι απλώς ένα από τα πλέον συγκλονιστικά ειδύλλια στην ιστορία της λογοτεχνίας, που είχε σκανδαλίσει τη λονδρέζικη κοινωνία το 1814, αλλά κυρίως τη θέση της γυναίκας στην Ευρώπη του 19ου αιώνα. Κι αν στη γραφή της Χάιφαα αλ-Μανσούρ (η σκηνοθέτιδα από τη Σαουδική Αραβία είχε κερδίσει το 2012 υποψηφιότητα για BAFTA με την πρώτη ταινία της «Το απαγορευμένο ποδήλατο» που αφορούσε στην προσπάθεια μιας 10χρονης να αποκτήσει το ποδήλατο που λαχταρά, παρότι στη Σαουδική Αραβία θεωρείται ανήθικο να κάνει ένα κορίτσι ποδήλατο!) συναντάμε τις παραδοσιακές αγκυλώσεις της ακαδημαϊκής βιογραφίας, υπάρχει τόσο ψαχνό στην ιστορία των Σέλλεϋ - Γκόντγουιν που, αν μη τι άλλο, προσδίδει στην πλοκή τεράστιο ενδιαφέρον. Μπορεί οι περισσότεροι σταθμοί της φλογερής σχέσης να είναι γνωστοί (όταν ο Πέρσι Σέλλεϋ ερωτεύτηκε τη Μαίρη Γουόλστονκραφτ Γκόντγουιν ήταν ήδη παντρεμένος και πατέρας ενός μικρού κοριτσιού ή πώς κατά τη διάρκεια της επεισοδιακής συνύπαρξης των πρωταγωνιστών με τον Λόρδο Βύρωνα και τον γιατρό Πολιντόρι στην έπαυλη του πρώτου στη Γενεύη το 1816 εμπνεύστηκε η Μαίρη τον «Φρανκενστάιν»), αλλά οι λεπτομέρειές της προσφέρουν άφθονη τροφή για σκέψη και αμέτρητες συγκρίσεις με το σήμερα.
Σε μια εποχή, λοιπόν, κατά την οποία οι γυναίκες συγγραφείς δεν χαίρουν και τόσο εκτίμησης από τους ανδροκρατούμενους λογοτεχνικούς κύκλους, η χειραφετημένη Μαίρη Γκόντγουιν αντιδρά με τον πιο ριζοσπαστικό τρόπο: γράφει ένα έργο τρομακτικό και βέβηλο. Έχοντας πάρει τη σωστή ανατροφή από το συγγραφέα πατέρα της (η επίσης λογοτέχνιδα μητέρα της πέθανε λίγο μετά από τη γέννα της) που της εμφύσησε το πνεύμα της ανεξαρτησίας και της αναζήτησης της περιπέτειας –παρότι αρνήθηκε να της συμπαρασταθεί «επειδή ο κύριος Σέλλεϊ δεν σέβεται το παιδί του», όταν έμαθε για το ειδύλλιο της–, η 18χρονη διεκδικεί με πάθος το δικαίωμα στη δημιουργία και την επιλογή να ζει κάποιος σύμφωνα με τα πιστεύω του. Η κάμερα πασχίζει να φέρει σε ένα πειστικό σύνολο την αίσθηση ελευθεριότητας (κυρίως στα ερωτικά ήθη των ηρώων) και τις συγκρούσεις με τον πουριτανισμό της εποχής, κάποιες σκηνές χάνουν έδαφος από τη μελοδραματική υφή του παράφορου έρωτα, ενώ πρόβλημα υπάρχει και στις ερμηνείες. Αν και ικανοποιητική σε γενικές γραμμές η παρουσία της Ελ Φάνινγκ (το πρόσωπό της ταιριάζει απόλυτα και στην εποχή), υπάρχουν σκηνές που της λείπει το πάθος της Γκόντγουιν, ενώ και ο Τομ Στάριτζ (κάκιστος) στον ρόλο του Μπάιρον είναι ο ορισμός της καρικατούρας.
16°
