Στην έκτη του μεταμφίεση ως Ιθαν Χαντ, 22 χρόνια μετά από εκείνη την πρώτη φορά στην παλιομοδίτικη ταινία του Μπράιαν ντε Πάλμα, ο Τομ Κρουζ εξελίσσει τον χαρακτήρα του σε διπλό ταμπλό. Οι φυσικές επιδόσεις του και η κατάργηση της βαρύτητας του χρόνου στις γυμνασμένες πλάτες του (είναι 56 ετών πλέον) του επιτρέπουν να πραγματοποιεί ακόμη απίθανα ακροβατικά χωρίς τη βοήθεια κασκαντέρ – μετά από το «Μυστικό έθνος» που ήταν δεμένος σε ένα αεροπλάνο εν πτήσει (!) τώρα πηδάει πάνω από ταράτσες στο κενό- αν και εδώ αποκόμισε ένα κάταγμα στον αστράγαλο. Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος. Στην άλλη ο πράκτορας της IMF έρχεται face to face με το πεπρωμένο του ερωτευμένου ανθρώπου που είναι καταδικασμένος να μην ευτυχήσει ποτέ. Στην «Πτώση» ο τίτλος έχει διττή έννοια και αφορά ακόμη στη δοκιμασία του προσωπικού συστήματος αξιών του Χαντ και την επικείμενη κατάρρευση της κοσμοθεωρίας του. Όλα αυτά δίνονται με αρκούντως εντυπωσιακό τρόπο από τον Κρίστοφερ ΜακΚουάρι που είχε σκηνοθετήσει και το προηγούμενο φιλμ του δημοφιλούς franchise. Δεν λείπουν βέβαια κάποια κουλά στην πλοκή ή υπερβολές (ο Ρέιμς βγάζει σχεδόν όλο μεροκάματο καθιστός μπροστά σε υπολογιστές ή βόμβες που προσπαθεί να αφοπλίσει) αλλά το φιλμ δεν προδίδει την εμπιστοσύνη του θεατή που θέλει να απολαύσει μια χορταστική και θεαματική δράση. Αποκορύφωμα της, η σκηνή καταδίωξης με μηχανές στο Παρίσι και φυσικά η τελική σεκάνς με τα ελικόπτερα που έκαναν το 10χρονο γιο μου να χοροπηδάει στο κάθισμα του από την αγωνία στη δημοσιογραφική προβολή του Ιντεάλ.
22°
