Μια αρχαία ελληνική τραγωδία συναντά την ευφυή σύλληψη του Alex Michaelides οδηγώντας τον αναγνώστη στα άδυτα μιας διαταραγμένης προσωπικότητας και στα δαιδαλώδη μονοπάτια ενός πυρετικού ψυχολογικού θρίλερ. «Η σιωπηλή ασθενής» έχει πάρει τις αποφάσεις της και κοιτάζει με βλέμμα απλανές, παραδομένη στην ευτυχία που της προσφέρει η λήθη. Ή μήπως όχι; Ποια είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα; Ποιος ο ένοχος και ποιος ο θύτης; Αντικατοπτρισμοί και αντιφατικές ενδείξεις μπερδεύουν, παρασύρουν σε λάθος αξιολογήσεις, πυροδοτούν εκρηκτικές αντιδράσεις και προσφέρουν ένα ψυχωτικό κοκτέιλ αγωνίας, μυστηρίου, ίντριγκας, ανατροπών και εμμονών.
Η Αλίσια Μπέρενσον είναι διάσημη ζωγράφος, παντρεμένη με τον εξίσου επιτυχημένο φωτογράφο Γκάμπριελ Μπέρενσον, και ζουν ευτυχισμένοι σε ένα υπέροχο σπίτι στο Λονδίνο. Όλα όμως ανατρέπονται δραματικά μέσα σε ένα βράδυ˙ το βράδυ που η Αλίσια σκοτώνει τον σύζυγό της πυροβολώντας τον εν ψυχρώ με πέντε σφαίρες στο κεφάλι. Και ύστερα... σιωπή. Η ίδια αρνείται να μιλήσει, δικάζεται χωρίς να υπερασπιστεί τον εαυτό της και καταλήγει στο Γκρόουβ, μια ψυχιατρική μονάδα υψίστης ασφαλείας στο βόρειο Λονδίνο. Έξι χρόνια αργότερα, ο ιατροδικαστικός ψυχαναλυτής Θίο Φείμπερ αποφασίζει να παρατήσει την επιτυχημένη του σταδιοδρομία και να προσπαθήσει να διαρρήξει το συναισθηματικό κουκούλι της Αλίσια και να σπάσει τα δεσμά της σιωπής της. Όλοι και όλα είναι εναντίον του, και κυρίως ο χρόνος, μα εκείνος ξεκινάει με πάθος να αναζητά στοιχεία και ενδείξεις στο παρελθόν για να βρει τρόπους να την προσεγγίσει και να τη δελεάσει να βγει από το έρεβος που έχει βυθιστεί. Καθώς και ο ίδιος παλεύει με τους προσωπικούς του δαίμονες και τις αποκαλύψεις στη ζωή του, συνειδητοποιεί πως η τραγωδία δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί και η κάθαρση θα έρθει μέσα από συνταρακτικές ανατροπές και βαθιά κρυμμένα μυστικά.
Η γραφή του συγγραφέα είναι απλή και ταυτόχρονα διαστροφικά πολύπλοκη. Δίνει την αίσθηση πως όλα είναι απλά, πως τα γεγονότα είναι ξεκάθαρα και τα στοιχεία επαρκή για να αποσαφηνιστούν οι ρόλοι και να αποδοθούν οι ευθύνες. Κλείνει το μάτι στον αναγνώστη μειδιώντας και τον οδηγεί στο σημείο που εκείνος θέλει, τον αναγκάζει να αντικρίσει τα γεγονότα από την οπτική που εκείνος έχει προαποφασίσει. Δεν αφήνει περιθώρια για δεύτερες σκέψεις γιατί κάθε εξέλιξη κουμπώνει αρμονικά με τα υπάρχοντα δεδομένα, δύσκολα αμφισβητείται. Οι ανατροπές προβάλλουν αναπάντεχα, μεγεθύνουν τις λεπτομέρειες και αποκαλύπτουν την άλλη πλευρά του νομίσματος. Κι όμως... τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Η ασθενής δεν έχει αποκαλύψει την αδυσώπητη αλήθεια, δεν έχει κάνει την κίνηση ματ στη σκακιέρα των ψυχομετρικών δοκιμασιών, δεν έχει κλείσει τους λογαριασμούς με το παρελθόν.
«Η Αλίσια είναι μια σιωπηλή σειρήνα, αγόρι μου, που μας παρασέρνει σε βράχια όπου γίνονται κομμάτια οι θεραπευτικές φιλοδοξίες μας».
Το συγγραφικό ντεμπούτο του Alex Michaelides οφείλει τη δυναμική του στους ψυχικά και συναισθηματικά ασταθείς χαρακτήρες του. Ο αναγνώστης αδυνατεί να διακρίνει τα πρόσωπα από τα προσωπεία, γιατί κάθε ήρωας ελίσσεται με ασύλληπτη ευελιξία και καταφέρνει να δικαιολογήσει με λογικά επιχειρήματα τις πράξεις και τις αποφάσεις του. Το ψυχολογικό προφίλ των ηρώων είμαι μελετημένο σε βάθος και οι προσωπικότητές τους συγκρούονται με ένταση, ανακατευθύνοντας την εξέλιξη των γεγονότων σε μια φαινομενικά διαφορετική πορεία. Αλήθεια και ψέμα δίνουν διαρκώς τη σκυτάλη το ένα στο άλλο, αλλά κανείς δεν γνωρίζει ποιος είναι έντιμος σε αυτό το παιχνίδι για γερά νεύρα. Ο Θίο παλεύει με πάθος και υποδειγματική αφοσίωση να φέρει στην επιφάνεια όλα τα σκοτεινά μυστικά του παρελθόντος αλλά δεν είναι εύκολο να προκαλέσει ρωγμές στην υποτιθέμενη ηρεμία που διέπει τις κινήσεις των υπόπτων. Καθώς έχει περάσει και εκείνος από την ψυχοθεραπεία και έχει ζήσει στη σκιά μιας σκληρής πατρικής φιγούρας, η «σωτηρία» της Αλίσια γίνεται για εκείνον αυτοσκοπός. Ξεπερνά τα όρια, δοκιμάζει τις αντοχές του και τον ίδιο του τον εαυτό. Ο χρόνος είναι εχθρός του και σύμμαχοι δεν μπορούν να υπάρχουν σε μια υπόθεση που όλοι θα χάσουν κάτι σημαντικό. Η σιωπή είναι χρυσός... ακόμη και για τα θύματα...
«[…]η αληθινή αγάπη είναι πολύ ήσυχη, πολύ αθόρυβη. Είναι βαρετή αν τη δει κανείς από την προοπτική των έντονων θεατρινισμών. Η αγάπη είναι βαθιά και ήρεμη – και διαρκής».
Ο συγγραφέας υφαίνει τον ιστό της ιστορίας του με μεθοδικότητα παγιδεύοντας με χάρη σε αυτόν και την τραγική φιγούρα της Άλκηστης του Ευριπίδη. Η αυτοθυσία της μπλέκεται εντέχνως στην προσπάθεια αποκρυπτογράφησης της στάσης της Αλίσια, καθώς η ίδια χρησιμοποιεί τον μύθο στον τελευταίο της πίνακα, στον πίνακα που ήταν και η μοναδική της επικοινωνία με τον κόσμο πριν βυθιστεί στην απόλυτη σιωπή. Η παράθεση αποσπασμάτων από το ημερολόγιο της σιωπηλούς ασθενούς δυναμιτίζει τις υποθέσεις και μπερδεύει περισσότερο το κουβάρι της πολύπλοκης αυτής υπόθεσης. Όλα τα σενάρια είναι ανοικτά, όμως κανένα δεν μπορεί να συλλάβει την αλήθεια που κρύβεται στον καμβά που απεικονίζει τον πανικό, τον φόβο, την ανασφάλεια, τον πόνο, την οδύνη που έχει βιώσει κατ’ επανάληψη, αλλά και τις ενδόμυχες σκέψεις της που φλερτάρουν επικίνδυνα με την παράνοια.
«Η σιωπηλή ασθενής» παρακολουθεί με το στόμα και την ψυχή της ερμητικά κλειστά, αλλά παραμονεύει στις σκιές για να εξομολογηθεί τη συνταρακτική αλήθεια της. Είστε έτοιμοι;
22°
