Η όγδοη ημέρα της δημιουργίας

Την πρώτη ημέρα της δημιουργίας, ο Θεός έφτιαξε το φως εκ του μη όντος, εκεί που προϋπήρχε μόνο σκοτάδι και χάος. Τη δεύτερη ημέρα, ο Θεός έφτιαξε το στερέωμα, τον ουρανό. Την τρίτη ημέρα, δημιούργησε τη στεριά και τη θάλασσα και βλάστησε η γη. Την τέταρτη ημέρα, δημιούργησε τον ήλιο, τη σελήνη, τα αστέρια, όλα εν γένει τα φωτεινά σώματα. Την πέμπτη ημέρα, δημιούργησε τα ψάρια και τα πτηνά. Την έκτη ημέρα, δημιούργησε τα ερπετά, τα θηρία, τα ζώα και τον άνθρωπο. Την έβδομη ημέρα, κατά τας Γραφάς, ο Θεός αναπαύτηκε.

Εκεί που τελειώνουν οι θεολογικές παρακαταθήκες για τη δημιουργία του κόσμου, ξεκινά να υφαίνεται η ιστορία του Ανθρώπου. Μια ιστορία που η παλαιότητά της την κάνει να διαβάζεται σαν ένα παραμύθι, τρυφερό και φρικιαστικό ταυτόχρονα, που συνέβη παλιά και που ο απόηχός του φτάνει ως τις μέρες μας. Μια ιστορία που αδυνατείς να πιστέψεις ότι συνέβη πραγματικά και που περισσότερο σαν αλληγορία μπορείς να την ακούσεις.

Τι συνέβη, λοιπόν, κατά την όγδοη ημέρα της δημιουργίας;

Την όγδοη ημέρα της δημιουργίας ο άνθρωπος είχε, πια, το προνόμιο της επιλογής. Και τότε, την όγδοη ημέρα της δημιουργίας, ο άνθρωπος (αυτός ο νέος Θεός, κατ' εικόνα και ομοίωση του δημιουργού του) έφτιαξε το θύτη και το θύμα.

Η Ιστορία του Ανθρώπου είναι ταυτόχρονα και το Χρονικό της Βίας. Η επιβίωση των κοινωνιών και του ανθρώπινου είδους, οφείλεται στην ύπαρξη και στη συντήρηση της βίας ανάμεσα στους ανθρώπους.

Σ' έναν κόσμο που ορίζεται από τη βία, πόσο βαθιά χρειάζεται να ψάξει κανείς για να βρει τις ρίζες αυτής της βίας και, ανατρέποντάς την, να ορίσει ένα νέο μοντέλο ζωής; Χρειάζεται όντως να κοιτάξει τόσο πίσω στο χρόνο, εώς την όγδοη ημέρα της δημιουργίας;

Παίρνοντας ως δραματουργική βάση τα διηγήματα του André Pieyre de Mandiargues, «Το Αίμα του Αμνού» και «Ροδογύνη» και το διήγημα του George Bataille, «Ο Νεκρός», η Εταιρεία Θεάτρου «Θέρος» στην καινούρια της δουλειά μελετά αυτούς τους μηχανισμούς συνύπαρξης και αλληλοσπαραγμού στις ανθρώπινες κοινωνίες. Οι τρεις κεντρικές ηρωίδες αυτών των διηγημάτων προσεγγίζονται σαν «στιγμές» της ίδιας προσωπικότητας και της πορείας της μέσα σε κοινωνικά σύνολα που τη διαπομπεύουν ή τη βασανίζουν, ελπίζοντας στην αναμόρφωσή της. Άξονα αυτής της μελέτης πάνω στη βία, αποτελεί ο φιλόσοφος René Girard και η θεωρία του για τη μιμητική φύση της επιθυμίας στον άνθρωπο. Τρεις εμβληματικές φυσιογνωμίες της λογοτεχνίας και της φιλοσοφίας και το σημαντικό έργο τους, οριοθετούν το πλαίσιο εντός του οποίου η σκηνοθέτις Ηλέκτρα Ελληνικιώτη και η ομάδα της, επιχειρούν μια χαρτογράφηση του Ανθρώπου και των βίαιων τελετουργικών επιβίωσης του.