Αίθουσα αναμονής

Τέσσερις γυναίκες συναντιούνται τυχαία σε μια αίθουσα αναμονής, σε έναν «μη-τόπο», έτοιμες να διαβούν το κατώφλι μιας μεταίχμιακής στιγμής. Η Αμέλια, η Φωτεινή, η Μαγδαληνή και η Χαρά, μέχρι τώρα άγνωστες μεταξύ τους, κυριεύονται από μια υποσυνείδητη ανάγκη για αλλαγή, απομακρύνονται από τα μοτίβα τους και, μέσα από χιούμορ και συγκίνηση, οδηγούνται σε μια επώδυνη διαδρομή αυτογνωσίας.

Σαρκάζουν και αυτοσαρκάζονται, θυμώνουν και ξεσπούν, γελούν, χορεύουν και τραγουδούν. Ξυπνάνε το πολυσύνθετο και αντιφατικό ζήτημα της γυναικείας αφήγησης σήμερα, σε μια παράσταση αφιερωμένη στη μάνα.

Για την παρουσίαση του έργου η σκηνοθέτις Δήμητρα Τάμπαση αναζητούσε μια πραγματική αίθουσα αναμονής. Έναν φυσικό χώρο που θα αφηγούνταν παλιές ιστορίες, ξεχασμένες στον χρόνο και θα λειτουργούσε ως το σκηνικό περιβάλλον της παράστασης.

Ο χώρος βρέθηκε στο κτίριο όπου στεγάζεται το Σωματείο Οδηγών Ταξί Αττικής (Σ.Ο.Τ.Α.), εκπροσωπώντας έναν από τους πιο ανδροκρατούμενους επαγγελματικούς κλάδους. Τα μέλη του σωματείου αγκάλιασαν την «Αίθουσα Αναμονής» και παραχώρησαν τον χώρο τους σε μια παράσταση για την γυναικεία εμπειρία, ενδυναμώνοντας τη θέση τους ότι «έχουμε όλοι πληγεί από τα στερεότυπα». Βρίσκεται δίπλα «στο κτίριο-φάντασμα» της οδού Οδυσσέως στο Μεταξουργείο όπου κάποτε στεγαζόταν το 63ο Δημοτικό Σχολείο της Αθήνας, μετά όμως την εγκατάλειψη της σχολικής χρήσης νοικιάστηκε σε μια οικογένεια για να μετατραπεί λίγο αργότερα σε τάφο τριών κοριτσιών και της μητέρας τους, όταν ένας παράφρονας γυναικοκτόνος και παιδοκτόνος έβαλε φωτιά και έκαψε την οικογένειά του για να εκδικηθεί τη γυναίκα του, γιατί, όπως υποστήριζε, τον παράτησε. Σήμερα το κτίριο στέκεται σκοτεινό και μαυρισμένο για να μας υπενθυμίζει ότι δεν έχουμε ξεμπερδέψει ακόμη με την πατριαρχία.*Πηγή: Άγγελος Μανταδάκης εφημερίδα Η Αυγή, έντυπη έκδοση (18.12.2021)