Λήθη a Compás Λήθη

Στον ελλειπτικό μονόλογο του Δημήτρη Δημητριάδη, «Λήθη», ο μοναχικός άνθρωπος στον αγεωγράφητο τόπο του, μιλάει σε ενεστώτα με απόλυτη έμφαση στο εδώ και το τώρα, για τη δυνατότητα ύπαρξης του. Το σώμα, φορέας της ιστορίας του, τον ελευθερώνει από τα δεσμά της καταναγκαστικής σκέψης για την επιβεβαίωση της παρουσίας του και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας νέας αρχής. Ένας μονόλογος ανοιχτός σε ποικίλες ερμηνείες με μια ωστόσο απόλυτη οδηγία από τον συγγραφέα: ο άνθρωπος αρχίζει για να μιλήσει και τελειώνει για να μην ξαναμιλήσει.

 Στην παράσταση μια χορεύτρια flamenco, μια ηθοποιός και ένας μουσικός, εξερευνούν τις δυνατότητες επικοινωνίας του λόγου με την κίνηση, τον ρυθμό και τη μελωδία. Σ’ ένα τοπίο ακατοίκητο, στο τοπίο της μνήμης, ενθαρρύνεται η συνάντηση με τα πρωτογενή υλικά του σώματος (φωνή – λόγος - κίνηση) και επιδιώκεται η κατασκευή ενός κώδικα επικοινωνίας. Το ρυθμικό και αποστασιοποιημένο κείμενο της Λήθης, σαν σύγχρονο ξόρκι, συνομιλεί με την γειωμένη -σχεδόν παγανιστική- κίνηση των ποδιών της χορεύτριας, έχοντας τη μουσική να δημιουργεί μια συναισθηματική γέφυρα που απαλύνει τους κραδασμούς της αγωνίας των σωμάτων. Σταδιακά ο θεατής οδηγείται σε μια εκ νέου κατανόηση και προσέγγιση του μοναδικού αυτού έργου.