Low budget festival. 4 παραστάσεις

ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

13- 14 -15- 16/4

Η θύελλα επιμένει. Του Ενζό Κορμάν.

Ώρες έναρξης: 19.30 (13/4) & 21.30 (14-16/4)

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιγνάδης

Παίζουν: Μάνος Σταλάκης, Βασίλης Μπουλουγούρης

Η επί σκηνής «πρόταση» κάθε σκηνοθέτη, δεν είναι παρά ένα κλάσμα. Οι δύο όροι του οποίου είναι αφενός η αρχική «ανάγνωση» του έργου, το «όραμα», η «σύλληψη» της απόδοσής του και, αφετέρου, οι δυνατότητες σκηνικής πραγμάτωσης των... παραπάνω, σύμφωνα με τις εκάστοτε συνθήκες, τις οποίες επιβάλλουν τα δεδομένα: χώρος παράστασης/χρόνος δοκιμών/παροχές παραγωγής/έμψυχο υλικό κλπ. Αυτό το «παιχνίδι» της αναλογίας μεταξύ... διαθέσεων και διαθεσιμοτήτων, μεταξύ ιδεατού και εφικτού, με λίγα λόγια, μεταξύ του «θέλω» και του «μπορώ», είναι που για ‘μενα κάνει μαγευτικό το δύσβατο μονοπάτι κάθε σκηνοθεσίας. Είναι αυτό το παιχνίδι το οποίο σκέφτηκα να «διατηρήσω» επί σκηνής στην παράσταση του έργου του Κορμάν: Ενός έργου που, ανεξαρτήτως... πλοκής, μιλάει για τον ηθοποιό ως άνθρωπο μα και ως καλλιτεχνική «ψυχοσύνθεση», για τα ερέβη της ανθρώπινης ψυχής, για την απομυθοποίηση των ανθρώπινων «ιστοριών»! Και όλα αυτά τα εκφράζει με ένα... κρυπτικό τρόπο, με ένα κείμενο φαινομενικά ρεαλιστικό αλλά κατά βάθος βαθειά ποιητικό. Έτσι λοιπόν, κράτησα την παράσταση ως ένα... παιγνιώδες σκαρίφημα, μια απόπειρα σκηνικής ανάγνωσης του έργου κατά την οποία οι δυο ηθοποιοί πασχίζουν να προσπελάσουν τους δυο ρόλους, χρησιμοποιώντας τα μέσα που υποβάλλει ο συγκεκριμένος σκηνικός χώρος, τις δυνατότητες του αυτοσχεδιασμού, μα-κυρίως-το «εξουσιαστικό» χιούμορ με το οποίο είναι ενδεδυμένο το εξαιρετικό τούτο έργο! Δ.Λ.

17- 18 -19- 20/4

Στο σπίτι περιμένοντας τη βροχή. Του Ζαν Λυκ Λαγκάρς.

Ώρες έναρξης: 23.30 (17 & 20/4), 21.30 (18 & 19/4)

Σκηνοθεσία-Δραματουργική Επεξεργασία: Σύλβια Λιούλιου

Παίζουν (αλφαβητικά): Ιωάννα Παππά, Έλενα Τοπαλίδου

Δύο γυναίκες αναμετρώνται με την έννοια της αναμονής και της διάψευσης των ελπίδων. Δύο γυναίκες που θα μπορούσαν να είναι μία -η ίδια- ή και κάθε γυναίκα, αντιμέτωπες με το πένθος. Τραγικές ηρωίδες που στέκονται στο κατώφλι μιας αστικής πόρτας για να υποδεχθούν εκείνον που θα έρθει ή για να ξεπροβοδίσουν εκείνον που φεύγει για πάντα. Μια ελεγεία στον ανθρώπινο πόνο. Μια ελεγεία στη γυναικεία ύπαρξη που ορίζεται από την έννοια της καρτερικότητας σε ένα γαλλικό έργο που αναζητά τις ρίζες του στην αρχαία ελληνική τραγωδία και δικαιώνεται μέσα από τον τσεχωφική και τη μεταγενέστερη ευρωπαϊκή δραματουργία. Λόγοι-μονόλογοι γυναικών που προσπαθούν εμμονικά να βρουν τις κατάλληλες λέξεις για να χωρέσουν τον ανθρώπινο πόνο και βρίσκονται διαρκώς αντιμέτωπες με την έννοια της αποτυχίας του προφορικού λόγου. Πόσες λέξεις χρειάζονται άραγε για να εκτονωθεί το πένθος για έναν αδερφό ή ένα γιο, έναν άνδρα που τον περιμένεις αιώνες και που φτάνει «με τα μάτια του ποτέ ξανά ανοιχτά» μόνο και μόνο για να σε βυθίσει στην αέναη απουσία της ελπίδας; Ο Ζαν Λυκ Λαγκάρς αθροίζει στο έργο του «Στο σπίτι περιμένοντας τη βροχή» όλες τις σταγόνες της γυναικείας απελπισίας. Είναι ακριβώς τόσες όσες χωρούν σε ένα σπίτι με γυναίκες που πενθούν για το θάνατο ενός αγοριού – του μόνου αγοριού της οικογένειας. Σ.Λ.

21- 22 -23- 24/4

Οι Πολεμιστές. Του Φιλίπ Μινυανά.

Ώρα έναρξης: 21.30

Σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος

Παίζουν: Γιάννης Παπαδόπουλος, Γιάννης Κλίνης, Έλενα Μεγγρέλη, Έκτορας Λυγίζος

Τρεις στρατιώτες επιστρέφουν από το μέτωπο αμέσως μετά το τέλος του πολέμου. Θα συναντήσουν στο ίδιο μέρος τη γυναίκα της ζωής τους –αυτήν που υπήρξε ερωμένη και των τριών στη διάρκεια του πολέμου. Θα τη διεκδικήσουν πρώτα με τα λόγια κι έπειτα με τον μόνο τρόπο με τον οποίο έχουν εκπαιδευτεί να λύνουν τις διαφορές τους: κάνοντας πόλεμο.

Τέσσερα πληγωμένα παιδιά που αναγκάστηκαν να ενηλικιωθούν απότομα, αλλά κανένα τους δεν έχει πραγματικά μεγαλώσει. Τέσσερα παιδιά που έχουν ανάγκη να πουν τις ιστορίες τους από τον πόλεμο, αλλά ακόμα πιο πολύ να ξαναζήσουν τις ιστορίες αγάπης που αφήσανε στη μέση.

Ένα ιδιόμορφο ραντεβού μιας Πηνελόπης με τρεις επίμονους μνηστήρες γραμμένο ως πολεμική και ερωτική κωμωδία, παιγμένο ως φαρσοκωμωδία με φόντο τον πόλεμο και στημένο ως γιορτή προς τιμήν των πεσόντων. Ε.Λ.

25- 26 -27- 28/4

Γκιγιόμ γλυκιά μου. Του Γκιγιόμ Γκαλιέν.

Ώρα έναρξης: 21.30

Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Παίζουν: Βασίλης Μαυρογεωργίου και η ομάδα «ΚΑΤΑΛΑΘΟΣ» (αλφαβητικά): Φωτεινή Αθερίδου, Ιωάννης Καπελέρης, Φωτεινή Μπακλατζίογλου, Γιάννης Μπισμπικόπουλος, Κώστας Σιλβέστρος.

«Η πρώτη μνήμη που έχω από τη μητέρα μου: είμαι τεσσάρων με πέντε ετών.

Η μαμά καλεί τους αδελφούς μου και μένα να φάμε φωνάζοντας: “Αγόρια και Γκιγιόμ! Τρώμε!”… Η τελευταία φορά που μίλησα στη μητέρα μου ήταν προχτές. Κλείνοντας το τηλέφωνο μου είπε : “Φιλάκια γλυκιά μου!”. Ας πούμε λοιπόν ότι ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο φράσεις, υπήρξε κάποια παρεξήγηση…»

Αυτή ακριβώς η «παρεξήγηση» ώθησε τον κωμικό ηθοποιό και σκηνοθέτη Γκιγιόμ Γκαλιέν να γράψει έναν καθαρά αυτοβιογραφικό μονόλογο με αφοπλιστική ειλικρίνεια, τρελό χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Επισημαίνει ότι δε θέλει να γκρινιάξει ή να δώσει εξηγήσεις για τη ζωή του, απλώς να λύσει αυτή την παρεξήγηση που τον οδήγησε σε μια σειρά από απίστευτες, κωμικοτραγικές περιπέτειες που πέρασε θέλοντας και μη, μέχρι να ανακαλύψει τι στ’ αλήθεια θέλει και ποιος πραγματικά είναι.

Κεντρικό θέμα της παράστασης, λοιπόν, είναι η πορεία που διαγράφει κανείς προσπαθώντας να ορίσει την ερωτική του ταυτότητα και συμπεριφορά, αλλά και την ίδια τη ζωή που επιθυμεί να ζήσει εγκαταλείποντας τη σφαίρα επιρροής της οικογένειάς του. Αν καταφέρει φυσικά να την εγκαταλείψει…

Ο Γκιγιόμ-Βασίλης Μαυρογεωργίου στήνει με τη βοήθεια των «ΚΑΤΑΛΑΘΟΣ» συμπρωταγωνιστών του, ένα αυτοσχέδιο «σόου» προς τιμήν της μητέρας του. Στόχος του, να ζωντανέψει με πολύ χιούμορ τις περιπέτειες που σημάδεψαν τη ζωή του για να καταφέρει να της πει επιτέλους ότι... Μ.Κ.