Θα πεθάνω αν πεθάνεις

«Κάπως έτσι είναι…  Αυτή είναι η γαμημένη επιθανάτια αγωνία… Τώρα όμως θα διασκεδάσουμε μέχρι θανάτου. Όλοι μας». A.M. Nygren

Δύο κορίτσια και δύο αγόρια καταφεύγουν πίσω από ένα δημόσιο κτίριο και πειραματίζονται με τα όρια, τον κίνδυνο, τον έρωτα, την βία, την παραβατικότητα.  Απόλυτα και ακραία συναισθήματα σε νεαρά σώματα και ψυχές επιδιώκουν σχέσεις  αγάπης και  φιλίας, σχέσεις συνύπαρξης, που εύκολα καταλήγουν επικίνδυνες και βίαιες, εύθραυστες και ασταθείς.  Το έργο μιλά για το τι σημαίνει εγκατάλειψη, μη αποδοχή, άρνηση.  Τα παιδιά που δεν είναι παιδιά, που δεν ξέρουν πώς να ζήσουν, που είναι αποκομμένα από τον κόσμο των ενηλίκων, μιμούνται πράξεις και λόγια ενός κόσμου σκοτεινού και κατεστραμμένου.  Στον κόσμο τους όλα είναι αμφίσημα.  Η αγάπη έχει την δύναμη να σώσει αλλά και να καταστρέψει την ίδια στιγμή.  Αυτά που τους προκαλούν πόνο είναι και αυτά που επιθυμούν γιατί είναι γεμάτα φόβο, αγριεμένα από την απουσία χαράς.  Όπως τα παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτόν τον κόσμο που αδιαφορεί για αυτά, έτσι και εμείς είμαστε σε έναν κόσμο που αδιαφορεί για μας και εμείς για αυτόν, είμαστε αυτά τα παιδιά που δεν ξέρουμε τι σημαίνουν οι πράξεις μας, που τις κάνουμε ενώ τις φοβόμαστε, ενώ δεν ξέρουμε τι κάνουμε.