«H τέχνη δεν μπορεί να κυβερνιέται από την περίσκεψη και τη σύνεση». Αυτό ισχυρίζεται η Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς, η διασημότερη φάλτσα σοπράνο στην ανθρώπινη ιστορία, προκειμένου να δικαιολογήσει την εμμονή της να τραγουδά δημοσίως, και μάλιστα Μότσαρτ. Πολλά χρόνια μετά τον θάνατό της, ο ακομπανιατέρ της στο πιάνο, ένας διαλυμένος ψυχολογικά μουσικός, ο Κόσμε Μακ Μουν, προσπαθεί ακόμα να εξηγήσει το φαινόμενο Τζένκινς.
«Σημασία έχει τι ακούμε εμείς μέσα στο κεφάλι μας» υποστηρίζει η Τζένκινς κατά τη διάρκεια του έργου. Το ζήτημα της πίστης και της έλλειψής της, η φθορά που προκαλούν η αρρώστια και η αποτυχία και η τέχνη ως αντίδοτο κατά του θανάτου και της ερωτικής απουσίας.
Διαβάστε επίσης: Μια παράφωνη σοπράνο ανοίγει αυλαία στο «Θησείον»
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γιάννος Περλέγκας
- ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Ναταλία Τσαλίκη, Προμηθέας Αλειφερόπουλος
- ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Stephen Temperley