Lautréamont – maldoror, Eγκώμιο Mιας Mεταμόρφωσης

«Ωστόσο δεν παραπονιέμαι. Δέχτηκα τη ζωή σαν τραύμα, κι απαγόρευσα στην αυτοκτονία να θεραπεύσει την ουλή. Θέλω να βλέπει ο Δημιουργός, την κάθε στιγμή της αιωνιότητάς του, εμένα , το χαίνον ρήγμα. Είναι η ποινή που του επιβάλλω. Τα άλογα δεν πρέπει ν’ ακούσουν αυτά που λέμε. Θα μπορούσαν ίσως και να μας καταλάβουν αγαπημένε γυιε του ωκεανού. Κακό δικό τους –γιατί θα υπέφεραν ακόμα πιο πολύ! Τα άλογά μας, κάλπαζαν κατά μήκος της όχθης, σα να δραπέτευαν απ’ το βλέμμα του ανθρώπου».

Ο Κόμης του Λωτρεαμόν αποτελεί μια από τις σκοτεινότερες και σπουδαιότερες φιγούρες της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Γεννημένος το 1846 στην Ουρουγουάη από πλούσια οικογένια Γάλλων, ο Ιζιντόρ Ντυκάς - όπως ήταν το πραγματικό του όνομα-, κατάφερε μόλις στα 24 του, να ολοκληρώσει τα «Άσματα του Μαλντορόρ» και να πεθάνει. Τα «Άσματα του Μαλντορόρ», το βαθύ αυτό ποιητικό έργο μιας καταραμένης ιδιοφυίας, δεν εκδόθηκε ποτέ ενόσω ο δημιουργός του βρισκόταν στη ζωή, καθώς θεωρήθηκε από τους υποψήφιους εκδότες της εποχής προκλητικό και ικανό για ποινικές διώξεις. Χρειάστηκε μισός αιώνας, για να ανακαλυφθεί -σχεδόν τυχαία- η μυθική προσωπικότητα του Λωτρεαμόν από τους Σουρεαλιστές το 1917, οι οποίοι και θα τον χρήσουν αμέσως πρόδρομό τους, εξαιτίας αυτού και μόνο του συγκλονιστικού του έργου.

Μέσα από μια σκηνική εγκατάσταση 300 τετραγωγικών μέτρων και έναν ήρωα που έχει επιλέξει την «αιώνια αϋπνία» ως στάση ζωής, η Bijoux de Kant και ο Κρις Ραντάνοφ διερευνούν τα όρια της συνάντησης ηθοποιού και κειμένου, σε μια απογυμνωμένη θεατρική συνθήκη διαρκούς μεταμόρφωσης.