Η Κασσάνδρα και ο λύκος

«Το λύκο λυπόμουνα συνήθως. Πώς θα καταπιεί τόσα γουρουνάκια μονομιάς;» Γραμμένο σαν από παιδί, επεξεργασμένο όμως από μια από τις καλύτερες γυναίκες συγγραφείς της μεταπολεμικής Ελλάδας, το πρώτο μυθιστόρημα της Μαργαρίτας Καραπάνου «Η Κασσάνδρα και ο Λύκος» (1978) ανεβαίνει σε μορφή μονολόγου.

Η περιπέτεια της ενηλικίωσης μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού. Ενός όμως μικρού παιδιού όχι και τόσο αθώου… Μητέρα και κόρη, φαντασία και πραγματικότητα, βία και τρυφερότητα, αγάπη και τρόμος γίνονται ένα μέσα στο μυαλό της μικρής Κασσάνδρας.

Ένα ταξίδι στον εσωτερικό κόσμο ενός παιδιού, όπου οι απόηχοι της πραγματικότητας μας πληροφορούν για ένα περιβάλλον σκληρό, συγχητικό, γεμάτο απουσίες, με ελάχιστες χαραμάδες φωτός. Η Κασσάνδρα δεν θα παραιτηθεί - παλεύει απεγνωσμένα για να μπορέσει να βάλει μια στοιχειώδη τάξη και να συνδεθεί με τον κόσμο γύρω της.

«Νομίζω πως κανείς δεν έχει χειριστεί το θέμα της παιδικής ηλικίας όπως εσείς. Δεν έχει μιλήσει για την κρυφή σκληράδα, για το αόρατο αυτό μείγμα της φαντασίας και της πραγματικότητας, μ’ έναν τρόπο τόσο ανοιχτό και απροσδόκητο. Μου ήρθανε στο νου ο Proust, ο Jerzy Kosinski και ο Lewis Carroll… Εσείς, όμως, έχετε βρει εδώ μία αλήθεια που κανένας απ' αυτούς τους τρεις συγγραφείς δεν έπιασε. Περιμένω με ανυπομονησία το επόμενό σας βιβλίο».

Απόσπασμα από γράμμα του John Updike στην Μαργαρίτα Καραπάνου.