- CITY GUIDE
- PODCAST
-
11°
ΠΕΜΠΤΗ 29 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015 |20.00
Μαρία Τσιμά: Ίσια δικαιώματα
Είναι έγκλημα που μιλάω ελληνικά; Είναι γλώσσα σου! Πρέπει να χαίρεσαι που μιλάω ελληνικά. Και μου κλείνει το τηλέφωνο.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Ηθοποιοί: Λήδα Πρωτοψάλτη, Ανατολή Αθανασιάδου, Έλενα Μαρσίδου, Μαρίνα Πολυμέρη,
Στέφη Πουλοπούλου
Η Λορέτα από τη Σιέρρα Λεόνε, η Μαρίνα από τη Γεωργία, η Νατάσσα από τη Λιθουανία, η Κλάρα από την Πολωνία, η Τοντόρκα από τη Βουλγαρία, η Οξάνα από τη Ρωσία είναι γυναίκες που μιλούν για τον εαυτό τους. Γυναίκες διαφορετικών ηλικιών , διαφορετικής κουλτούρας και ψυχοσύνθεσης εξομολογούνται.
Η συγγραφέας για το έργο της
Πριν από 2,5 χρόνια με αφορμή το θάνατο του πατέρα μου πήρα την απόφαση να συναντήσω γυναίκες που είχαν έρθει στην Ελλάδα από χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και φρόντιζαν ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Απαντούσαν σε ένα ερωτηματολόγιο και μετά χωρίς να κλείνει το μαγνητοφωνάκι αποκάλυπταν ένα ολόκληρο κόσμο . Τον δικό τους. Αποτέλεσαν το πρώτο υλικό για να φτιάξω 7 γυναικεία πορτραίτα. Τι σημαίνει να αφήνεις την πατρίδα σου, τους αγαπημένους σου , τα δικά σου σώματα και να έρχεσαι να φροντίσεις ένα γέρικο σώμα που θα φύγει; Τι γίνεται με το δικό σου σώμα; Τι χρωστάμε σ’ αυτές τις γυναίκες , τι σύνδεση μπορούμε να έχουμε εμείς μαζί τους και μέσα σε μια τόσο μισαλλόδοξη κοινωνία πώς αυτές αποτελούν ζωντανές παρουσίες συνέχειας του δικού μας χαμένου ιστού της αγάπης. Στις μέρες μας-μεσούσης της οικονομικής κρίσης- και της έλευσης τόσων προσφύγων στη χώρα μας αναρωτιέμαι αν μιλώντας γι’ αυτές τις γυναίκες …δεν μιλώ και για μας τους ίδιες …που το μέλλον μας φαντάζει ζοφερό.
ΠΕΜΠΤΗ 29 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015 |21.00
Τζένη Δάγλα Time please!
Το μεγαλύτερο ταλέντο είναι να συμμετέχεις στη ζωή.
Σκηνοθεσία: Αναστασία Ρεβή
Ηθοποιοί: Κατερίνα Μισιχρόνη, Αντιγόνη Δρακουλάκη, Χρήστος Καπενής, Διαμαντής Καραναστάσης
Το Time, please! της Τζένης Δάγλα είναι μια αλληγορία για το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης και ανήκει στο πεδίο του μεταδραματικού θεάτρου. Το έργο αποτελείται από οκτώ σκηνές που εναλλάσσονται μεταξύ τους και δεν ακολουθεί μια γραμμική και συνεχόμενη αφήγηση ούτε αναδεικνύει πρόσωπα που δρουν και εξελίσσονται σύμφωνα με τους όρους ενός ψυχολογικού θεάτρου. Είναι κατεξοχήν αποσπασματικό, πολυπρισματικό και ανομοιογενές ως προς το ότι επιστρατεύει διαφορετικά είδη θεάματος : μουσική, τραγούδι, χορό, φωτογραφία, βίντεο κλπ., με αποτέλεσμα να επιβάλλεται η ταυτόχρονη πρόσληψη όλων των επιμέρους στοιχείων προκειμένου να αναδυθεί το νόημα.
Η συγγραφέας για το έργο της
Το κείμενο "Time, please!" το σκέφτηκα όχι σαν ένα θεατρικό έργο, αλλά σαν "θεατρικό σχόλιο", ένα σχόλιο πάνω στην ζωή και τον θάνατο. Σκηνές-σχόλιο πάνω στη ζωή, που θα μπορούσε να είναι μια Pub, όπου οι άνθρωποι γελάνε, σχολιάζουν, ερωτεύονται, μαλώνουν, και Σκηνές-σχόλιο πάνω στο θάνατο, τον μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου. Δεν υπάρχει πλοκή και χαρακτήρες, ούτε δράση, δεν συμβαίνει τίποτα Οι ηθοποιοί ρίχνουν γρήγορα φως σε τοπία ζωής, σαν αστραπή, και προχωρούν.
Στις σκηνές της Pub, πανταχού παρών είναι ο Barman-θάνατος, διακριτικά, σχεδόν αόρατα στην αρχή, ώσπου στο τέλος, στην τελική σκηνή της Pub, γίνεται πρωταγωνιστής -όπως συμβαίνει στη ζωή μας. Το κείμενο είναι εμπνευσμένο από τις λονδρέζικες πάμπ, που η ζωή βουίζει με χαρούμενο βόμβο και στο τέλος ο Barman φωνάζει: "Time, please!" και οι θαμώνες αποχωρούν...Πριν όμως η αίθουσα αδειάσει, ο Barman λέει την πιο σημαντική φράση του έργου "ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ", ένα μάθημα που έμαθε από τη θητεία του πλάι στους θαμώνες της Pub. Και το κείμενο τελειώνει αισιόδοξα, "Αύριο πάλι εδώ".......Και όπως κάθε θαμώνας της ζωής, εμείς, αντιλαμβανόμαστε την ζωή με μια ματιά, όλη μαζί, έτσι προσπάθησα να την δώσω και στις σκηνές: με μια πνοή.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015 |19.00
Κλαούντιο Τολκατσίρ Η παράλειψη της οικογένειας Κόλεμαν
Νταμιάν: Γιατί όλες αυτές οι ερωτήσεις; Δεν καταλαβαίνω.
Γιατρός: Νταμιάν, εσύ είσαι/;
Νταμιάν: Εγγονός.
Γιατρός: Όλοι είστε εγγόνια.
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Μαριτίνα Πάσσαρη
Βοηθός: Φένια Τσάμη
Μουσική επιμέλεια: Νίκος Σαββάτης
Ηθοποιοί: Αλεξάνδρα Παντελάκη, Εύρη Σωφρονιάδου, Μιχάλης Παναδης, Ειρήνη Μακρη, Αντιγόνη Δούμου, Ηρακλής Κωστάκης, Αντώνης Παναγόπουλος, Θανάσης Πατριαρχέας
Η παράλειψη της οικογένειας Κόλεμαν παρουσιάζει τη συμβίωση μιας οικογένειας, τα μέλη της οποίας είναι εγκλωβισμένα σε μια επώδυνη και παράλογη συνύπαρξη, όπου η βία λειτουργεί ως μοναδικό μέσο επικοινωνίας και οι συμμετέχοντες αγνοούν την οικτρότητα της κατάστασής τους επειδή τη μοιράζονται με τους υπόλοιπους.
Όταν πεθαίνει η γιαγιά, φιγούρα ζωτικής σημασίας που έχει αναλάβει να στηρίζει ηθικά την οικογένεια και να εκτονώνει τις καθημερινές εντάσεις, η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Η απουσία της υποχρεώνει κάθε μέλος της οικογένειας να κάνει το αποφασιστικό βήμα: να εγκαταλείψει όλους τους άλλους.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015 |21.00
Μαουρίσιο Καρτούν Σάκκο και Βιντσέτι
Σκηνοθετική επιμέλεια : Κυριακή Σπανού
Ηθοποιοί : Κλεάνθης Βαρσαμούλης, Φρόσω Ζαγοραίου, Νάντια Καβουλάκου, Δημήτρης Κουτρουβιδέας, Ισμήνη Κυρίτση, Δημήτρης Μαμιός, Ντίνος Ποντικόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούλης, Θανάσης Χαλκιάς
ΣΑΒΒΑΤΟ 31 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015 |18.30
Νίνα Ράπη Angelstate
Δεν είναι ενοχή. Έμαθα την ενοχή πριν καν μάθω να μιλάω.
Δεν είναι ενοχή λοιπόν. Ούτε και φόβος είναι. Γνώριμος κι ο φόβος.
Με τα πρώτα μου λόγια τον έμαθα. Ούτε φόβος είναι λοιπόν.(Παύση)
Αμφιβολία είναι. Αυτό είναι που με σκοτώνει.
Σκηνοθεσία: Αργυρώ Χιώτη
Ηθοποιοί: Ελένη Βεργέτη, Αντώνης Αντωνόπουλος, Ευθύμης Θέου, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη, Ματίνα Περγιουδάκη, Αργυρώ Χιώτη
Έξι πρόσωπα σε κατάσταση λίμπο αναζητούν αλήθειες- αντιμέτωπα με την απώλεια, τη λήθη, τις ενοχές, τον ανεκπλήρωτο έρωτα, το ίδιο τους το σώμα και μια εξουσία αμφίσημη…
Η συγγραφέας για το έργο της
Angelstate: πρώτα δυο λόγια για τον τίτλο (μια λέξη δική μου). Σημαίνει μια κατάσταση μετέωρη, μια κατάσταση αναμονής υπό την κυριαρχία αμφίσημων δυνάμεων, μια κατάσταση πιθανής μετάβασης κάπου όπου θα μπορούσαμε ή να καταστρέψουμε ή να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας. Το έργο, μέσα από τα πρόσωπα του, ζητά να βρει λύσεις σε ερωτήματα που βασανιστικά με προβληματίζουν. Δηλαδή: υπάρχει λειτουργική σχέση ή μόνο ατέλειωτες συγκρούσεις μεταξύ του προσωπικού και του πολιτικού, της ελευθερίας και της ασφάλειας, της λήθης και της μνήμης, της ενοχής και της λύτρωσης, του έρωτα και του καταναγκασμού, της σεξουαλικότητας και της πνευματικότητας;
ΣΑΒΒΑΤΟ 31 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015 |20.00
Μάνος Λαμπράκης Pferdetanz (Xορός Αλόγων)
Να ακούγονται τα νοτινά κύματα της θάλασσας
- Egon Schiele, Βιβλία πάνω σε γραφείο
Σκηνοθεσία: Σίσσυ Παπαθανασίου
Σκηνικά-Κοστούμι: Άση Δημητρολοπούλου
Video: Αγγελική –Χάιδω Τσιόλη
Ήχοι -Επεξεργασία: Χρήστος-Δαυίδ Νταούλας, Εργαστήριο Ακουστικής Έρευνας και Τεχνολογίας του Τμήματος Μουσικών, Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, υπεύθυνη καθηγήτρια Αναστασία Γεωργάκη
Βοηθός σκηνοθέτη-θεατρολόγος: Ζωή Μαντά
Ηθοποιός: Χρύσα Καψούλη
Στο πιάνο η Βικτωρία-Φιοράλμπα Κιαζίμη
Το έργο του Μάνου Λαμπράκη Pferdetanz είναι ένα εκτενές αφηγηματικό ποίημα που θυμίζει τις ομηρικές ραψωδίες και πιο συγκεκριμένα τις τελετές για την ταφή του Πάτροκλου στην Ιλιάδα. Ο συγγραφέας φαντάζεται ένα ταξίδι των πιο στενών συντρόφων του Αχιλλέα από την Τροία στη Μυτιλήνη για να φέρουν πίσω στην Ασία δυο υπέροχα μυθικά άλογα, τριόφθαλμα, που οι Έλληνες πρόκειται να θυσιάσουν για να τιμήσουν το νεκρό. Θυσίες, τελετουργίες, κάποιοι στίχοι στα αρχαία ελληνικά, απαριθμήσεις τόπων, ονόματα Ολύμπιων θεών και ανθρώπων πλεγμένα με πιο εξωτικά, σύγχρονα ή επινοημένα ονόματα, ανακαλούν χαλαρά την ατμόσφαιρα των ομηρικών επών. Αφηγητής της ιστορίας είναι ένας από τους συντρόφους του Αχιλλέα και η διήγησή του, γραμμένη σε ελεύθερο στίχο, αποπνέει την λιτότητα και την αυστηρότητα του ύφους των ραψωδιών. Η αφήγηση αναφέρεται σε δύο τόπους, στη Μυτιλήνη όπου οι σύντροφοι προσαράζουν στην αρχή του ποιήματος για να αιχμαλωτίσουν τα άλογα και στην Τροία, προς το τέλος, όπου, με σκηνικό την ταφική πυρά και τη σωρό του «Πατροκλή,» οι Έλληνες είναι έτοιμοι να σκοτώσουν τα άλογα με λιθοβολισμό. Το ποίημα τελειώνει απρόσμενα, με μια ανατροπή που αφήνει τη θανάτωση μετέωρη.
Πέρα από την όποια συνάφεια με τα ομηρικά έπη, το Pferdetanz είναι προπάντων ένα σύγχρονο ποίημα τόσο από θεματική, όσο και από δραματουργική άποψη. Είναι μια ελεγεία για τα αθώα θύματα που στη σημερινή εποχή σκοτώνονται αθρόα εκτός πολέμου από τρομοκρατικές ενέργειες, θεοκρατικά καθεστώτα, τη μετανάστευση ή την προσήλωση στο κέρδος με κάθε τίμημα.
Ο συγγραφέας για το έργο του
Η πρώτη ιδέα για τον "Χορό των Αλόγων" ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2008 όταν διάβασα στην Guardian για την αυτοκτονία του γλύπτη Angus Fairhurst στον οποίον αφιερώνεται. Τα άλογα τα είδα πρώτη φορά ζωντανά στο Leopold Museum της Βιέννης, τον Ιούνιο του 2009 και ανήκουν στον Egon Schiele (Desk with books, 1914). Tο κείμενο - σχεδίασμα γράφτηκε κατά παραγγελία της Σίσσυς Παπαθανασίου τον Ιούλιο του 2010, η οποία έχει και την ευθύνη τοποθέτησης του χώρου δράσης του, στο νησί της Μυτιλήνης. Αποτελεί μέρος κεφαλαίων μιας μεγαλύτερης αφηγηματικής σχεδίας που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Σχεδόν τίποτα από αυτά που θα ακούσετε στη σκηνή δεν έχει συμβεί στην πραγματικότητα. Από την άλλη, η μόνη πραγματικότητα είναι αυτή που υπάρχει στο μυαλό μου. Αποκηρύττω τον όρο "νεοραψωδία".
ΣΑΒΒΑΤΟ 31 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015 |21.00
Κοπί Οι Τέσσερις Δίδυμες
Σκηνοθεσία: Ιουλία Σιάμου - Ζωρζίνα Τζουμάκα
Ηθοποιοί: Μαρία Μπρανίδου, Ιουλία Ριζοπουλου, Ιουλία Σιάμου, Χάρις Συμεωνίδου
Η ιστορία ξεκινάει στο σπίτι των 4 αδερφών, μια απομονωμένη κατοικία στην Αλάσκα, αποκλεισμένη από τα χιόνια, μέσα σ’ ένα πανικό που προκαλεί ένα μάλλον επιθετικό κοπάδι ντόπιων σκυλιών τα οποία αποτελούν το «δώρο» της Μαρίας στη Λεϊλά για τα κοινά της γενέθλια με την αδελφή της.
ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015 │20.00
Χρήστος Αγγελάκος Ήταν ένας και δεν ήταν κανένας
Θα χρειαστεί ένα κενοτάφιο για τις πεθαμένες επιθυμίες. Μεγάλο σαν πόλη. Ή σαν ωκεανός.
Θα χρειαστεί ένας Ειρηνικός για να χωρέσει τα πτώματα τόσων επιθυμιών.
Σκηνοθεσία: Ιόλη Ανδρεάδη
Σκηνογραφική επιμέλεια: Πηνελόπη Ασλάνογλου
Ηθοποιοί: Όλια Λαζαρίδου, Γιάννης Χαρμπάτσης, Ιφιγένεια Γρίβα, Ιάκωβος Μηνδρινός
Ο συγγραφέας για το έργο του
Τον Φεβρουάριο του 2010 ένα δημοσίευμα στην εφημερίδα «Τα Νέα» πληροφορούσε σχετικά με τη γαλλική ανθρωπιστική Οργάνωση «Νεκροί του δρόμου» και τη δράση της. Η Οργάνωση ιδρύθηκε το 2002 στο Παρίσι• έργο της ο ενταφιασμός όσων βρίσκονταν νεκροί στους δρόμους, χωρίς χαρτιά που να πιστοποιούν την ταυτότητά τους: μετανάστες, άστεγοι, περιθωριακοί, κλπ.
Είχε προηγηθεί ένα χρόνο νωρίτερα, το 2001, ο μεγάλος καύσωνας του Παρισιού που ανάγκασε τις αρχές της πόλης να παραδεχτούν ότι δεκάδες νεκροί έμεναν αζήτητοι. Τα μέλη της Οργάνωσης «Νεκροί του δρόμου» ήρθαν να καλύψουν αυτό ακριβώς το κενό. Αποστολή τους να συνοδεύσουν τους ανώνυμους νεκρούς στην τελευταία τους κατοικία, να τους δώσουν ένα όνομα, να εκφωνήσουν τον επικήδειό τους. Από τότε, οι συνοδοί των νεκρών, ένας άντρας και μια γυναίκα –διαφορετικά ζευγάρια πάντοτε– εξακολουθούν να φτάνουν στο νεκροταφείο του Τιαί, έξω από το Παρίσι, μια φορά το τρίμηνο. Το 2004 μάλιστα, ο δήμος του Παρισιού, παραχώρησε ένα χώρο 1000 στρεμμάτων μέσα στο ίδιο νεκροταφείο, που είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στην Ευρώπη, για να ενταφιάζονται οι νεκροί του δρόμου. Οι εθελοντές πιστεύουν πως είναι τουλάχιστον μια παρηγοριά που οι νεκροί δεν φεύγουν ασυνόδευτοι.
Το δημοσίευμα των «Νέων» έδωσε την αφορμή για να γραφτεί τούτο το θεατρικό έργο. Το όνομα της Οργάνωσης άλλαξε: έγινε «Ανώνυμοι Νεκροί.» Η πλοκή μεταφέρθηκε στις συνθήκες της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας. Τα πρόσωπα, φυσικά, είναι φανταστικά, και οι καταστάσεις μοιράζονται ανάμεσα στην αλήθεια και τη μυθοπλασία, με στόχο να διατυπωθούν απλώς μια σειρά ερωτήσεις: τι σημαίνουν άραγε για τους ζωντανούς οι νεκροί του δρόμου; Αλλά και τι για τους νεκρούς οι ζωντανοί; Αντί για απαντήσεις, το έργο αρκείται σε μια διαδοχή εικόνων και ιστοριών: σ’ ένα καλειδοσκόπιο τριών πράξεων που περιστρέφονται γύρω από το αίνιγμα ενός ανώνυμου νεκρού.
Kαλημέρα σας,
Σας στέλνω χαιρετισμούς από δω που βρίσκομαι.
Εδώ δεν υπάρχουν φωτισμοί. Μόνο ένας ήλιος που σε τσουρουφλίζει τα μεσημέρια.
Εδώ κανείς δεν γράφει το έργο. Ίσως ένας σκληρός Θεός, η βία, ο φανατισμός, η Ιστορία ή το αποτρόπαιο πρόσωπο της ζωής.
Εδώ δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές. Ούτε δεύτεροι ρόλοι. Μόνο κομπάρσοι. Δεν έχουν έξυπνες ατάκες, αλλά μιλάνε με μεγάλες παύσεις και σιωπές.
Το έργο είναι επαναλαμβανόμενο. Περιλαμβάνει εκατοντάδες πνιγμούς, πορείες χιλιάδων χιλιομέτρων, πόδια γεμάτα πληγές, βλέμματα με καρτερικότητα και απελπισία.
Το ύφος δεν είναι δραματικό. Θα χρειαζόταν μια νέα λέξη, μετά την «τραγωδία» για να το περιγράψει.
Η παράσταση έχει χιλιάδες παιδιά. Και γέροντες. Το νήμα της ζωής ενώνει τους απροστάτευτους. Είναι πεσμένοι στις άκρες των δρόμων. Στις εθνικές οδούς της διχασμένης Ευρώπης. Κάποιοι μένουν για πάντα εκεί. Το εκεί είναι θάνατος.
Εγώ βρίσκομαι εδώ. Εθελοντής, στη Λέσβο. Στην Καλλονή. Οι πρόσφυγες φτάνουν από το Μόλυβο, πεντακόσιοι και πάνω κάθε μέρα. Κάνουν στάση στην Αγκαλιά και συνεχίζουν για το λιμάνι της Μυτιλήνης. Δεν είμαι μόνος μου. Είναι κι άλλοι μαζί. Έλληνες, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί. Όλοι μαζί μια αγκαλιά, όπως την ονειρεύτηκε ο παπα Στρατής. Η Αγκαλιά προσφέρει φαγητό, νερό, γάλατα, ρούχα. Δίνει μπογιές και παιχνίδια στα παιδιά. Δίνει φάρμακα σε όσους έχουν ανάγκη και εισιτήρια για τα πούλμαν στις οικογένειες. Δίνει αγάπη. Όση έχει. Και έχει πολλή.
Σας αφήνω με μια ευχή: ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για τους μετανάστες από τη Συρία και τις άλλες χώρες, τους κυνηγμένους από τους εμφυλίους και τη βία των καθεστώτων. Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε ατομικά ή συλλογικά. Από το πόστο του ο καθένας. Η έμπρακτη αλληλεγγύη μας δεν θα βοηθήσει μόνο τους πρόσφυγες. Θα ενώσει κι εμάς. Τη σκόρπια μας δύναμη.
ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015 │21.00
Βαγγέλης Ραπτόπουλος Μαύρος γάμος
Πώς παίρνουμε αποφάσεις εδώ; Πρέπει λογική και φρόνηση όλα να τα ορίζουν; Στη δική μου ζωή,τις κρίσιμες στιγμές κάτι ανέβαινε μεσα μου σαν κύμα και τα παράσερνε όλα. Ήταν η μοίρα; Εμένα η μοίρα μου Ήταν τρεις άντρες: ο πατέρας μου, ο άντρας μου κι ο γυιος μου.
Θεατρική διασκευή: Χλόη Κολύρη
Σκηνοθεσία: Σοφία Φιλιππίδου
Ηθοποιοί:Ειρήνη Στρατηγοπούλου, Μάνος Καρατζογιάννης, Τσιμάρας Τζανάτος, Τίτος Λίτινας, Σοφία Φιλιππίδου
Aθήνα. Aπό τα μέσα της δεκαετίας του ’70 ώς τις μέρες μας. Mε φόντο την άνοδο και την πτώση του ροκ συγκροτήματος «Bαλκάνιοι». Kαι με καταλύτη έναν ύμνο που μπορεί και να συνδέεται με τα Eλευσίνια Mυστήρια. Ένας έρωτας χωρίς ανταπόκριση ξεπερνάει τα όρια της έμμονης ιδέας και καταλήγει σε μαύρο γάμο.
Ο συγγραφέας για το έργο του
Όλα ξεκίνησαν από την παθιασμένη σχέση της Χλόης Κολύρη με το μυθιστόρημά μου. Η θεατρική διασκευή που έγραψε, με ενθουσίασε. Τονίζει την υπαρξιακή πλευρά του «Μαύρου γάμου», και τον κάνει να μοιάζει με αρχαία τραγωδία. Τόσο η πρωτοβουλία της Χλόης, όσο και η προοπτική να ανέβει η διασκευή της στο θεατρικό σανίδι, με γέμισαν χαρά. Είναι μια ζωντανή απόδειξη ότι ένα γραπτό σου αγγίζει και κινητοποιεί τους αναγνώστες του. Αν σκεφτεί κανείς ότι η θεατροποίηση του «Μαύρου γάμου» πραγματοποιείται 14 χρόνια μετά την έκδοσή του, είναι και μια ένδειξη αντοχής του στο χρόνο. Ανυπομονώ να δω την πρώτη παρουσίασή του σε σκηνοθεσία της Σοφίας Φιλιππίδου, και όλα όσα μου μετέδωσε η πρώτη ανάγνωση της διασκευής, εύχομαι να τα ξανανιώσω στο πολλαπλάσιο.
Η Χλόη Κολύρη για τη θεατρική διασκευή της
Πάντα μου έκανε εντύπωση η δυναμη της λογοτεχνιας να φωτιζει την ανθρωπινη ύπαρξη μ΄ένα τρόπο πιο συνολικό απο την επιστημονική ανάλυση στην ψυχολογία.
Όντας απο την μια μερια ψυχοθεραπευτρια κι απο την αλλη αναγνώστρια του Βαγγέλη Ραπτοπουλου σκεφθηκα να αήσω την Ιωάννα -ηρωίδα του βιβλιου του ''Μαυρος Γαμος'',που ετσι κι αλλοιώς αγαπουσα πολυ- να ακολουθήσει μια διαφορετική διαδρομή απ΄οτι στο βιβλίο, αυτη που θα προοικονομούσε η υπαρξιακή ψυχαναλυτική θεραπεια και μάλιστα όχι στο ντιβάνι αλλα όρθια και κυριως μιλώντας με τον εαυτό της
Θέατρο μέσα στο μυθιστόρημα, μεγάλο ρίσκο, αλλά όχι μεγαλύτερο απο το ρίσκο της ίδιας της ζωής.
ΔΕΥΤΕΡΑ 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015 │19.30
Αγγελική Δαρλάση Κoμμάτια (Θάλασσες εδώ...)
ΔΩΡΟΣ: Ποιος σας έστειλε σε μένα;
ΑΝΝΑ: Η απελπισία.
Σκηνοθεσία: Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου
Ηθοποιοί: Ερρίκος Λίτσης, Θύμιος Κούκιος, Αλεξάνδρα Ντεληθέου, Βασίλης Παπαδημητρίου, Μαρίνα Αργυρίδου
Καταιγίδα. Ένα εμπορικό πλοίο ναυαγεί στη θάλασσα κι ένα πούλμαν με ένα πολυτελές αυτοκίνητο συγκρούονται στην ξηρά. Σε μια ερημική παραλία (οπουδήποτε κι οποτεδήποτε) - όπου και συχνά καταφτάνουν «λαθρομετανάστες» - σπαρμένη από τα εμπορεύματα του ναυαγισμένου πλοίου, συναντιούνται ένας γιατρός με αμνησία, μια κοπέλα (που θα ήθελε είναι Μις κόσμος) ένας νεαρός (που θα ήθελε να είναι Ποπ σταρ), ένας λαθρέμπορος και μια πλούσια γυναίκα που προσπαθεί ν’ αποκτήσει παιδί πληρώνοντας, το όποιο τυχόν, αντίτιμο.
Ανάμεσα στα κομμάτια του ναυαγίου ο καθένας προσπαθεί να βρει και να συνθέσει τα κομμάτια εκείνα που ευελπιστεί ότι μπορεί και να (ανα)συνθέσουν τη δική του ζωή, όταν αναπάντεχα η θάλασσα ξεβράζει μια έγκυο μετανάστρια (από ναυαγισμένη λέμβο) σε άθλια κατάσταση.
Το έργο, εμπνευσμένο από αληθινά περιστατικά, πραγματεύεται το θέμα της μετανάστευσης και «λαθρομετανάστευσης» ∙ της «λαθραίας ζωής» και της «λαθροθηρίας» της ανθρώπινης ζωής.
Η συγγραφέας για το έργο της
Κομμάτια (θάλασσες εδώ ...) “κομμάτια θάλασσες εδώ κομμάτια θάλασσες πιο πέρα./Θέ μου πού πάει κανείς όταν δεν έχει μοίρα/ πού πάει κανείς όταν δεν έχει αστέρι”.
Οδυσσέας Ελύτης, Μαρία Νεφέλη
Το 2007 ένα εμπορικό πλοίο βυθίζεται κι η ακτή, στο Devon της Αγγλίας, γεμίζει από ανθρώπους που μαζεύουν τα εμπορεύματα που ξεβράζει η θάλασσα ∙ στις ακτές της Σικελίας ξεβράζονται άψυχα σώματα προσφύγων από βυθισμένα δουλεμπορικά.Με αφορμή τα δυο αυτά γεγονότα έγραψα το έργο το 2008/2009 ∙η αναζήτηση του ονείρου μιας καλύτερης ζωής για τους «πολιτισμένους», καταναλωτικούςΔυτικούς και για τους… άλλους, για εκείνους που μοιάζει να μην έχουν μοίρα. Το έργοσχεδόν προφητικό και τόσο απελπιστικάεπίκαιρο, πλέον, που θα προτιμούσα να ήταν αλλιώτικα τα πράγματα και να έμενε καταχωνιασμένο στα συρτάρια μου.
ΔΕΥΤΕΡΑ 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015 |21.00
Γιώργος Ψάλτης Σπόροι παπαρούνας
Τι είναι οι σχέσεις μας;
Δύο σφαλιάρες και ένα χαμόγελο.
Τίποτε άλλο.
Σκηνοθεσία: Ρούλα Πατεράκη
Ηθοποιός: Λουκία Μιχαλοπούλου
Τρεις σπονδυλωτοί μονόλογοι για τα παιδικά χρόνια, τις οικογένειες, τους λαούς και τα αδιέξοδά τους. Το έργο εκτυλίσσεται στην Αυστρία, στις αρχές του 20ου αιώνα. Ο Αδόλφος έχει μετακομίσει στη Βιέννη για να σπουδάσει στην Καλών Τεχνών, χωρίς να πείθει ότι αυτός είναι ο δρόμος που πρόκειται να ακολουθήσει στη ζωή του. Οι δύο αδελφές του και η γυναίκα που ερωτεύτηκε στην εφηβεία του μιλούν γι' αυτόν και για την εποχή τους.
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: -
- ΗΘΟΠΟΙΟΙ: -
