Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ

O «Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ» είναι μία από εκείνες τις ταινίες που κουβαλάνε μαζί τους μια μάλλον «πολύχρωμη» ιστορία, γεμάτη προβλήματα στην παραγωγή τους, καθυστερήσεις, καβγάδες επαναληπτικά γυρίσματα. Είναι σχεδόν αναμενόμενο να περιμένεις ένα φιλμ προβληματικό, που να κινείται στην οθόνη σαν στραπατσαρισμένο ζόμπι. Αλλά όταν ξεκινά, όλα όσα ήξερες μπαίνουν στην άκρη για να απολαύσεις μια ανέλπιστα πετυχημένη ταινία «κοινωνικού τρόμου» που κάθε άλλο παρά απογοητεύει. Ναι, δεν είναι ένα τυπικό zombie flick, δεν θα δείτε κομμένα κεφάλια, μυαλά στο στόμα, πίδακες αίματος. Ευτυχώς γι’ αυτά υπάρχει το «Walking Dead», όμως η ταινία του Μπραντ Πιτ (του ανήκει, ακόμη κι αν δεν υπογράφει το σενάριο ή τη σκηνοθεσία) θέλει να κινηθεί σε ένα διαφορετικό πεδίο. Κρατώντας αμείωτη την αγωνία από το πρώτο ξέσπασμα της επιδημίας σε αμερικάνικο έδαφος και στη συνέχεια φέρνοντας τον ήρωά του, πρώην troubleshooter του ΟΗΕ, σε ένα τουρ του κατεστραμμένου πλανήτη προς αναζήτηση σωτηρίας από αυτό που θα μπορούσε να είναι το τέλος μας, το φιλμ φιλοδοξεί να είναι ένα θρίλερ για σκεπτόμενους θεατές που κάθε τόσο σε κάνει να αναπηδάς τρομαγμένος στην καρέκλα σου. Και το καταφέρνει. Μπορεί οι πολιτικές του αιχμές (πλούσιες στο βιβλίο που έδωσε την αφορμή για την ταινία) να παραμένουν μάλλον συγκαλυμμένες, όμως το ενδιαφέρον του δεν εξαντλείται στα κυνηγητά ή στα ειδικά εφέ, ακόμη αν και τα δύο είναι πετυχημένα. Το «Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ» είναι το εξαιρετικά σπάνιο εκείνο είδος καλοκαιρινής ταινίας που δεν απαιτεί από το μυαλό σου να πέσει σε νάρκη, ούτε θεωρεί πως η εγκεφαλική δραστηριότητα που προξενεί ένα φιλμ προορισμένο κυρίως για διασκέδαση οφείλει να προσομοιάζει αυτή ενός ζόμπι. Αγωνιώδες, κυνικό, ελαφρώς πολιτικό, απρόσμενα καλό, είναι αναμφίβολα ένα στοίχημα κερδισμένο.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μάρκ Φόρστερ
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Μπραντ Πιτ, Μιρέιγ Ίνος, Ντανιέλα Κέρσετζ