O Υπέροχος Γκάτσμπι

Για χρόνια ο Μπαζ Λούρμαν, λάτρης του λαμπερού, του εντυπωσιακού, του θεαματικού, του αστραφτερού, δοκίμαζε να βρει το κατάλληλο υλικό για να χωρέσει το ολοένα και πιο ασυγκράτητο όραμά του για το σινεμά. Μερικές φορές οι ιστορίες του ήταν απλά πρόφαση για να χτίσει έναν απόλυτα τεχνητό μα τόσο όμορφο κόσμο, όπως στο «Moulin Rouge» ή άλλοτε, όπως στην «Αυστραλία», ήταν απλά τόσο αδιάφορες που ούτε οι εικόνες μπορούσαν να τις σώσουν. Στον «Υπέροχο Γκάτσμπι» μοιάζει να βρίσκει κάτι που ταιριάζει γάντι στις φιλοδοξίες του. Το βιβλίο του Σκοτ Φιτζέραλντ περιγράφει μια εποχή που η Αμερική βρισκόταν μεθυσμένη από τον πλούτο και τη λαμπερή ζωή, αλλά έχει μια ιστορία πολυεπίπεδη, εν δυνάμει συγκλονιστική. Βλέποντας την ταινία του Λούρμαν είναι σαφές ποιο κομμάτι τον προσέλκυσε: Τα πάρτι είναι καλειδοσκοπικά, το set design ζαλιστικό, τα κοστούμια ανεπανάληπτα, η αισθητική αψεγάδιαστη. Όμως όλη η λάμψη, όλο το θέαμα, η μουσική, η ταχύτητα δεν θάβουν την ουσία της ιστορίας, αλλά αντίθετα βοηθούν τις ιδέες του Φιτζέραλντ για το χρήμα, τους ανθρώπους, την αγάπη, να βρουν ένα βατήρα, να εκτοξευθούν ψηλότερα. Ναι, το φιλμ προσπαθεί υπερβολικά να εντυπωσιάσει (και τα καταφέρνει), ναι, ο Λούρμαν δεν είναι το ίδιο ικανός στο να χειρίζεται τους χαρακτήρες του τόσο καλά όσο τα πάρτι, ναι, υπάρχουν αρκετές αμήχανες στιγμές, κομμάτια που δεν βρίσκουν την ένταση που τους αξίζει. Όμως ακόμη κι έτσι το φιλμ δεν σε αφήνει ποτέ ασυγκίνητο, και κυρίως μοιάζει απόλυτα πιστό στις ιδέες του βιβλίου. Κάτι μας λέει πως αν ο συγγραφέας του μπορούσε να το δει, θα έδινε την έγκρισή του.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μπαζ Λούρμαν
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Τόμπι Μαγκουάιαρ, Λεονάρντο ντι Κάπριο, Κάρεϊ Μάλιγκαν, Τζόελ Ετζερτον