Η ολοκαίνουρια...Καινή Διαθήκη

Από την πρώτη κι όλας ταινία του, «Τοτό ο Ηρωας», ο Βέλγος Ζακό Βαν Ντορμέλ δεν φοβήθηκε ποτέ να στριμώξει όσες περισσότερες ιδέες κι άλλο τόσο συναίσθημα μπορούσε σε αυτές. Και στο «Brand New Testament» το κάνει με ακόμη περισσότερο ζήλο, προσθέτοντας στο μείγμα, ένα ξεκάθαρα μαύρο χιούμορ, που όμως δεν μπορεί να επισκιάσει το γεγονός πως η πυξίδα στο σινεμά του είναι πάντα η καρδιά. Το φιλμ φαντάζεται τον θεό να έχει την μορφή του Μπενουά Πελβούρντ και την ψυχοσύνθεση ενός μικρόψυχου μικροαστού που αναζητώντας ψυχαγωγία, φτιάχνει τον κόσμο -ξεκινώντας από τις Βρυξέλλες- και απολαμβάνει να ταλαιπωρεί τους ανθρώπους με μικρή η μεγαλύτερα βάσανα. Οπως για παράδειγμα με «κανόνες» που επιβάλουν πως «ο απαραίτητος χρόνος ύπνου, είναι πάντα δέκα λεπτά περισσότερα» ή «πως όταν ένα σώμα βυθιστεί στο νερό, θα χτυπήσει το τηλέφωνο». Το πρόβλημα με την ταινία του Βαν Ντορμέλ, όμως δεν είναι οι αναφορές της αλλά το πόσο φορτωμένη είναι από αυτές, από ιδέες που θέλουν και τις περισσότερες φορές είναι, ευρηματικές, από οπτικά γκαγκ και πολλαπλά πατήματα των συναισθηματικών σου κουμπιών. Ναι, η ταινία είναι απόλυτα τρυφερή κι αξιαγάπητη. Ιόμως περισσότερο απ όσο θα έπρεπε. Και ναι είναι γεμάτη από χιούμορ και σουρεαλιστικές στιγμές μιας σχεδόν καρτουνίστικης οπτικής γλώσσας. Και με κάποιο τρόπο όλα αυτά, όσο χαριτωμένα κι απολαυστικά κι αν είναι, λειτουργούν σε βάρος της ουσίας της.

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ζακό Βαν Ντορμέλ
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Πίλι Γκρόιν, Μπενουά Πελβούρντ, Γιολάντ Μορό, Κατρίν Ντενέβ
• χρονολογια: 2015