Μεσάνυχτα στο Παρίσι

Απ’ όλες τις πρόσφατες «ευρωπαϊκές» ταινίες του Γούντι Άλεν, αυτή είναι ίσως η μόνη που ήταν αναγκαίο να γυριστεί εκτός Αμερικής, μια που η ιστορία της δεν θα μπορούσε να λαμβάνει χώρα πουθενά αλλού εκτός από την πόλη του φωτός. Την ίδια στιγμή, όμως, το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» δεν έχει καμιά ενδιαφέρουσα ή εμπνευσμένη παρατήρηση να κάνει για την πόλη ή τους ήρωές του, αναπαράγει δυστυχώς μόνο τη νοσταλγία για μια μυθοποιημένη εποχή, και εύκολα αστεία για τους Αμερικάνους όταν ταξιδεύουν. Ο Άλεν χρησιμοποιεί το Παρίσι μόνο σαν σκηνικό, τους ήρωές του σαν ανδρείκελα και το παρελθόν της πόλης σαν φόντο για μια χαριτωμένη πασαρέλα προσωπικοτήτων που μοιράζονται μαζί μας στιγμιότυπα που απλά σε κάνουν να χαμογελάς. Οι πρωταγωνιστές του σήμερα (ο παθιασμένος με το Παρίσι συγγραφέας, η αδιάφορη σύζυγος, ο ξερόλας φίλος της, οι συντηρητικοί γονείς της), ακόμη κι αν δίνουν αφορμές για γέλια, δεν έχουν καμιά προσωπικότητα ή ενδιαφέρον. Όσο για τον κόσμο της Μπελ Επόκ στον οποίο σαν σε όνειρο κάθε βράδυ βυθίζεται ο πρωταγωνιστής, είναι γεμάτος μύθους (από τον Πικάσο ως τον Χεμινγουέι), αλλά τίποτα δεν πάει πέρα από την περιοχή του ευφυούς αλλά και προφανούς χιούμορ και των καλλιτεχνικών inside jokes. Γοητευτικό και χαριτωμένο, όμορφο και φωτογενές, το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» έχει δυστυχώς το βάθος μιας καρτ ποστάλ... 

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γούντι Άλεν
• ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Όουεν Γουίλσον, Μαριόν Κοτιγιάρ, Ρέιτσελ Μακ Άνταμς