Περιμένοντας τη στιγμή

Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι η Ντόρα Μπακογιάννη δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να σταθεί μέσα στη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά. Αργά ή γρήγορα, η λεπτή κλωστή θα σπάσει και η πρώην υπουργός θα βρεθεί εκτός κόμματος. Το πότε δεν το ξέρει κανείς. Ούτε το πώς. Ούτε το τί θα ακολουθήσει. Ωστόσο, για όποιον ξέρει έστω και λίγο τα εσωτερικά της ΝΔ, είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η σχέση δεν «περπατάει». Η ρήξη είναι νομοτέλεια.

Δεν είναι μόνο το «προσωπικό θέμα», ότι θα είναι εξαιρετικά ταπεινωτικό και άχαρο για την ίδια να λειτουργήσει, για την επόμενη 8ετία τουλάχιστον, ώς υφιστάμενη του χειρότερου εχθρού της, ο οποίος μόλις της πήρε, κυριολεκτικά, την μπουκιά απ’ το στόμα. Ελάτε στη θέση της: Θα μπορούσατε εσείς να συνεργαστείτε και να γίνετε φίλοι με τον μισητό συγγενή σας, που μετά από πολυετή σύγκρουση και διαμάχες, σας «έφαγε» τελικά την κληρονομιά της θείας;

 Είναι κυρίως το γεγονός ότι οι διαφωνίες τους, σε πολιτικό επίπεδο, δείχνουν αγεφύρωτες, σε μια σειρά από κορυφαία θέματα της σημερινής ατζέντας και σε άλλα που πρόκειται να προκύψουν, σε μια εποχή που η Ελλάδα βρίσκεται αμήχανη μπροστά σε ένα κατεβατό από σκληρά δομικά διλλήμματα. Η Ντόρα και ο Αντώνης βλέπουν τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία, ερμηνεύουν εντελώς διαφορετικά τις προκλήσεις των καιρών.

 Οι διαφωνίες, μάλιστα, μεγεθύνονται μέσα στο ψυχροπολεμικό κλίμα που αναδίδει η μεταξύ τους σχέση. Για παράδειγμα, αν ο Αβραμόπουλος εξέφραζε διαφορετική άποψη για τον «Καλλικράτη», σε σχέση με την επίσημη «γραμμή» της Ρηγίλλης, το θέμα δεν θα ήταν τόσο μεγάλο. Όταν, όμως, η διαφορετική άποψη εκφράζεται από τη Ντόρα Μπακογιάννη, τότε αυτόματα δημιουργείται πολλαπλάσια ένταση, λόγω της δεδομένης φόρτισης στις σχέσεις της με τον πρόεδρο της ΝΔ.

 Κάποια στιγμή, σε ένα από αυτά τα «τραντάγματα», η κλωστή θα σπάσει. Ορισμένοι μιλούν για το καθοριστικό πρώτο εξάμηνο, μέχρι το καλοκαίρι. Άλλοι μιλούν απλά για την κατάλληλη συγκυρία, που με πειστικό τρόπο θα τεκμηριώνει πολιτικά την απόφαση για «διαζύγιο». Το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή, αυτή η στιγμή θα έρθει. Όλοι το ξέρουν. Όλοι το ξέρουμε.

Αυτοί που το έχουν ανάγκη περισσότερο από την ίδια, είναι οι «δικοί της», που εδώ και χρόνια περίμεναν να έρθει η ώρα που θα μοιραστούν μεταξύ τους τα γραφεία του νεοκλασικού, όμως βρέθηκαν τελικά «κομμένοι», πολιτικά άστεγοι και κομματικά άεργοι. Τώρα, την πιέζουν αφόρητα. Κι εκείνη πρέπει να απαντήσει στην υπαρξιακή τους αγωνία, πριν της φύγουν κι οι τελευταίοι, προς αναζήτηση της επιβίωσής τους...