Ο μαθητής που βρέθηκε από τα θρανία του Pierce στο ΜΙΤ

Έγινε δεκτός στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (MIT), ένα από τα μεγαλύτερα, σπουδαιότερα και πιο φημισμένα πανεπιστήμια του κόσμου. Ο 18χρονος Γιάννης Χατζηβέρογλου, μαθητής του Pierce και guard-forward του Παναθηναϊκού, πέρασε με επιτυχία τα τεστ του κορυφαίου αμερικανικού πανεπιστημίου, το οποίο τον ενημέρωσε πριν λίγους μήνες πως τον περιμένει στη Βοστόνη για να σπουδάσει Computer Science and Mathematics, παίζοντας παράλληλα μπάσκετ στην ομάδα του ΜΙΤ.

Ανέκαθεν άριστος, ο Γιάννης από την Α' Γυμνασίου και για όλα τα χρόνια της φοίτησής του στο σχολείο, δεν έπεσε ποτέ κάτω από 19! Στον Παναθηναϊκό μπήκε το καλοκαίρι του 2016 μόλις τελείωσε το Πανευρωπαϊκό με την Εθνική Παίδων. Πάντα, όμως, προτεραιότητα είχαν οι σπουδές του. «Η προσπάθεια για τα αμερικανικά πανεπιστήμια γίνεται τα τελευταία τρία χρόνια. Όταν ξεκίνησα να ενδιαφέρομαι, μπήκα στο διαδίκτυο και έψαξα τι υπάρχει, είδα τα rankings». Το ΜΙΤ εκδήλωσε ενδιαφέρον του για εκείνον προσκαλώντας τον στα camp του, όπου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Η θετική ανταπόκριση του ΜΙΤ στην αίτησή του υπήρξε το επιστέγασμα μιας μεγάλης και σημαντικής προσπάθειας, με το Pierce στο πλευρό του από την πρώτη στιγμή.

Δείτε όσα μας είπε ο ίδιος για το νέο του ξεκίνημα:

---

Πώς ήταν η στιγμή που έμαθες ότι έγινες δεκτός στο MIT; Ποια τα συναισθήματά σου για την εμπειρία που σε περιμένει;

Εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτόμουν πολλά πράγματα. O συνδυασμός άγχους, αδρεναλίνης και ανυπομονησίας ήταν κάτι το απερίγραπτο. Είχα ενημερωθεί μία εβδομάδα νωρίτερα από το Admissions Οffice (Τμήμα εγγραφών) ότι η απόφαση θα ανακοινωνόταν στις 15 Δεκεμβρίου 1:28 π.μ. –ήταν πραγματικά ακριβείς στην ώρα τους– οπότε είχα προετοιμαστεί ανάλογα. Κατά τη 1:15 «κλείστηκα» στο δωμάτιό μου και ξεκίνησα δύο βιντεοκλήσεις, μία με την αδερφή μου Σοφία, η οποία σπουδάζει στο Μάντσεστερ, και μία με τον καλύτερό μου φίλο. Μέχρι 1:20 ήμουν ήρεμος. Ήξερα πως είχα δώσει τον καλύτερο μου εαυτό στην αίτηση και πίστευα πολύ στη θετική απάντηση. Λίγο πριν πάρω τα αποτελέσματα, όμως, όλη η δουλειά μου, όλη η αγωνία μου και η πίεση των τελευταίων χρόνων κορυφώθηκαν. Οι σφυγμοί μου πρέπει να έφτασαν τους 200 και άρχισα να δακρύζω. Κοιτάω την ώρα: από 1:27 είχε πάει 1:28. Άρχισα να τρέμω. Βάζω τον κωδικό μου, κοιτάω τους δικούς μου γελώντας αμήχανα και κάνω κλικ. Βγαίνει ένα γράμμα. Διαβάζω την πρώτη πρόταση «I would like to congra…» και αρχίζω να κλαίω με λυγμούς. Με ρωτούσαν οι δικοί μου στη βιντεοκλήση «Τι έγινε, τι έγινε;», αλλά δεν μπορούσα να μιλήσω. Ήμουν τόσο συναισθηματικά φορτισμένος, ώστε δεν μπορούσα να πω κουβέντα. Ξύπνησα τους γονείς μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτήν τη στιγμή. Μέσα σε δευτερόλεπτα έγινα από αγχωμένος έφηβος για το άγνωστο μέλλον του, ο πιο χαρούμενος άνθρωπος εκείνο το βράδυ. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί. Ξυπνάω κάθε πρωί, στέκομαι στο κρεβάτι μου, σκέφτομαι τι έχω κάνει και αναρωτιέμαι: είναι όντως αυτή η ζωή μου ή μήπως ονειρεύομαι;

Τι σημαίνει να βρίσκεσαι στο MIT τόσο ακαδημαϊκά, όσο και αθλητικά;

Δεν θα μπορούσα να ευχηθώ για κάτι περισσότερο. Δεν θα μπορούσα να νιώθω τίποτα παραπάνω από δέος και τιμή εκπροσωπώντας ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια –αν όχι το καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου– τόσο ακαδημαϊκά, όσο και αθλητικά. Δεν υπάρχει διαφορά στον ακαδημαϊκό και τον αθλητικό τομέα. Απλά το να βρίσκεσαι στον χώρο του πανεπιστημίου, γνωρίζοντας πως, όπου και να βρίσκεσαι φέρεις αυτό το όνομα και εκπροσωπείς γενιές επιτυχημένων ανθρώπων και εκπαίδευσης, είναι πραγματική ευλογία.

Πώς θα σου φαινόταν μια προοπτική να σταδιοδρομήσεις στις ΗΠΑ;

Ο απώτερος στόχος μου είναι μία ακαδημαϊκή σταδιοδρομία στις ΗΠΑ, σε συνδυασμό με μία επαγγελματική καριέρα η οποία θα μου επιτρέψει να παραμείνω για το υπόλοιπο της ζωής μου εκεί. Θέλω πάντα να προκαλώ τον εαυτό μου, να φτάνω στα όριά μου και να βελτιώνομαι. Συνεπώς πιστεύω πως οι ΗΠΑ διαθέτουν το περιβάλλον, την υποστήριξη αλλά και τις ευκαιρίες οι οποίες θα με βοηθήσουν να φτάσω στο αποκορύφωμα των δυνατοτήτων μου.

Πώς βλέπεις τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια από σήμερα; Μπασκετμπολίστα του ΝBA ή διακεκριμένο επιστήμονα;

Σίγουρα δεν μπορώ να προβλέψω πώς θα είμαι σε πέντε χρόνια γιατί πολλά πράγματα αλλάζουν. Ωστόσο, πιστεύω πως θα έχω αποφοιτήσει, αν όλα κυλήσουν ομαλά, από το MIT και θα βρίσκομαι στην παγκόσμια αγορά εργασίας. Φαντάζομαι τον εαυτό μου να δουλεύει σε κάποια μεγάλη εταιρεία τεχνολογίας για να αποκτήσει μία πρώτη εμπειρία. Οπότε ναι, πιστεύω πως σε πέντε χρόνια θα ξεκινώ τα πρώτα μου βήματα ως επιστήμονας (το «διακεκριμένος» ας το αφήσουμε για λίγο αργότερα), τα οποία δεν θα μπορούσαν να υποστηριχθούν καλύτερα από το ακαδημαϊκό πρόγραμμα του MIT.

Ποια στοιχεία του χαρακτήρα σου θεωρείς ότι σε βοήθησαν να φτάσεις μέχρι εδώ;

Θα ακουστεί πολύ παράξενο, αλλά ένα πράγμα με βοήθησε να φτάσω μέχρι εδώ (χωρίς αυτό, πιστεύω, θα τα είχα παρατήσει από τον πρώτο χρόνο της προετοιμασίας μου), και το οποίο θεωρώ πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου: η μουσική μου. Μόλις γυρνούσα σπίτι και κλειδωνόμουν στο δωμάτιο μου κάθε μέρα μετά το σχολείο, έβαζα τα ακουστικά μου το μεσημέρι και τα έβγαζα το βράδυ πριν πάω για ύπνο. Μου έδινε ρυθμό όταν διάβαζα, με κρατούσε ξύπνιο όταν ήθελα να κοιμηθώ ενώ έπρεπε να κάνω εκείνη τη μία παραπάνω εργασία, με βοηθούσε να σκέφτομαι πιο καθαρά και δημιουργικά, μου συμπαραστεκόταν όταν ένιωθα χάλια και ήθελα να τα παρατήσω (αρκετές φορές συνέβη και αυτό), αλλά κυρίως, οπουδήποτε και αν βρισκόμουν, με βοηθούσε να απομονωθώ στον δικό μου κόσμο, εκεί όπου ένιωθα άνετα και μπορούσα να δουλέψω παραγωγικά. Φυσικά, όμως, ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου που πιστεύω πως έπαιξε καταλυτικό ρόλοήταν η προσήλωσή μου και η αποφασιστικότητα για το όνειρό μου από μικρή ηλικία. Νομίζω δεν είναι καθόλου εύκολο να πεις σε ένα παιδί, που ξεκινά την Α΄ Λυκείου: «Ξέρεις, παράτα τους φίλους σου, δεν χρειάζεται να βγαίνεις και πολύ έξω, ξεκίνα παραπάνω μαθήματα μόνος σου κάθε μέρα μετά το σχολείο, κάνε παραπάνω προπονήσεις και δεν θα έχεις ελεύθερο χρόνο πλέον». Είχα βάλει έναν στόχο όμως στο μυαλό μου και ήξερα πως απαιτούνταν αρκετές θυσίες. Τώρα που τελείωσαν όλα και ξανάρχισα να κάνω πιο συστηματικά παρέα με τους φίλους μου, νιώθω σαν να έχουμε ένα κενό, σαν να έχω χάσει κάτι αυτά τα χρόνια.

Πώς επηρέασε την πορεία σου το Pierce; Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, πιστεύεις, αν φοιτούσες σε ένα διαφορετικό σχολείο;

Αν δεν βρισκόμουν στο Pierce, αυτήν τη στιγμή θα με ρωτούσαν τι είναι το MIT και δεν θα ήξερα να απαντήσω. Στο Pierce πηγαίνω από την Α΄ Γυμνασίου και πιστεύω πως ο ρόλος του ήταν ο πιο σημαντικός από όλα όσα έχουν συμβεί στη ζωή μου μέχρι τώρα. Όπως όταν ένα μωρό μεγαλώνει, παίρνει κάποια ερεθίσματα από τους γονείς του και στη συνέχεια ως παιδί διαμορφώνει τη δική του προσωπικότητα, έτσι και το Pierce, όταν πήγα στη Α΄ Γυμνασίου, διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μου. Μου παρείχε τα απαραίτητα μηνύματα, την κατάλληλη υποστήριξη (καθηγητές και εγκαταστάσεις) αλλά και το κατάλληλο σκεπτικό, αυτό του νεαρού μαθητή, ο οποίος ψάχνει κάθε ευκαιρία για να γίνει καλύτερος, να μάθει περισσότερο και να μην συμβιβάζεται με το καλό, αλλά να θέλει πάντα το καλύτερο.