Καθημερινότητα στην πόλη, φλερτ παντού, φλογερές εξομολογήσεις, σέξι λογάκια, ερωτικές ιστορίες, μεγάλες αγάπες
Ήμουν μόνη. Στη Συναυλία ήσουν με την παρέα σου και μου ζήτησες να κάνω χώρο να κάτσεις και μου συστήθηκες, καθόμουν μόνη, ελπίζω να κατάλαβες
Αγαπημένη Μυρτώ, σκέφτομαι αυτές τις μέρες πόσο εύκολο, πόσο απλό είναι να κατρακυλήσει κανείς στην… αμαρτία καταστρέφοντας την ψυχή του, τη σχέση του, την ψυχή του συντρόφου του, τα πάντα. Βλέπεις, η «αμαρτία» φοράει συχνά το προσωπείο της αθωότητας, πώς θα μπορούσες να καταλάβεις αμέσως την επικινδυνότητά της; Όχι από σκοπιμότητα ή μοχθηρία. Όχι. Δεν είναι μοχθηρό ένα αγόρι στα 24, όταν σε πολιορκεί επίμονα ξέροντας πως έχεις σχεδόν την ηλικία της μαμάς του, ούτε φταίει αυτός αν δεν μπορείς να τον βγάλεις λεπτό απ’ το μυαλό σου όσο κι αν κοροϊδεύεις κι εκείνον κι εσένα ότι δεν σε αφορά αυτή η πρόκληση. Ίσως είναι ήδη αργά. Ίσως να τον έχω ερωτευτεί. Τίποτα μεταξύ μας ακόμα. Ως πότε θα καταφέρνω να συγκρατηθώ; Δεν ξέρω…
Μυρτώ, ξέρεις κάτι; Αρχίζω να καταλαβαίνω τους άντρες που παραπονιούνται πως δεν βρίσκουν κάποια να συνεννοηθούν γι’ αυτό αποφεύγουν τις πολλές πολλές υποσχέσεις, δεσμεύσεις και δεν συμμαζεύεται. Τείνω να πιστέψω ότι οι συνομήλικές μου έχουν τόσο τυφλωθεί από τον φόβο μη μείνουν μόνες ή τη μανία τους να αποκατασταθούν, που ή αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και το παίζουν πασταφλόρες στην κοσμάρα τους ή τα ξέρουν όλα και για να μη χάσουν το «κελεπούρι» τους κάνουν τις χαζές με τα νταλαβέρια των δικών τους. Για να μη σου τρώω χώρο και χρόνο, τα τελευταία δύο χρόνια έμπλεξα αρκετές φορές με κάποιους που είχαν «επίσημες» σχέσεις δύο, τρία και πέντε χρόνια. Όλοι έλεγαν το ίδιο παραμύθι πως «κάτι είχε στραβώσει» και ήθελαν να χωρίσουν αλλά έψαχναν τον τρόπο να το πουν χωρίς να πληγωθεί η κοπέλα που «όσο να ’ναι, τόσα χρόνια μαζί υπάρχει ένα νοιάξιμο» και άλλες τέτοιες μπούρδες που τις άκουγα και γέλαγα από μέσα μου. Απορούσα και απορώ ακόμα, Μυρτώ μου, όλες αυτές τις φορές που δεν σήκωναν τα τηλέφωνα, που εξαφανιζόντουσαν ή τα έκλειναν και έλεγαν μετά δικαιολογίες ότι δεν είχαν σήμα, οι κοπέλες τους έκαναν πως τους πίστευαν ή όντως; Δεν με νοιάζει και πολύ, ο καθένας έχει την ευθύνη των πράξεων και των αποφάσεών του, το μόνο που εύχομαι και τρέμω είναι να μη βρεθώ ποτέ στη θέση τους, να μην κάνω πέρα τον εαυτό μου, την αξιοπρέπειά μου για να μη μείνω μόνη. Αυτά.
Μυρτώ, καλή μου Μυρτώ, έχω πέσει στον έρωτα ενός μικρού και όσο κι αν προσπαθώ αυτή η ιστορία δεν λέει να ξεκινήσει να μπαίνει σε μια ροή. Και καλά εκείνος ισχυρίζεται ότι δεν σκαλώνει πουθενά, μια ζωή πάει με μεγαλύτερες (τι μια ζωή, ρε σποράκι; Πότε κιόλας πρόλαβες στα 25 σου;) και η δική μας διαφορά (3 χρόνια) είναι για πλάκα σε σχέση με τα 8 και τα 10 χρόνια που είχε με άλλες. Μένει στα λόγια, όμως. Κάθε μέρα ανταλλάσσουμε kinky sms, τσατάρουμε τολμηρά και βρώμικα, αλλά όταν φτάνει η ώρα του face to face, νάδα. Τι να κάνω, Μυρτώ μου, για να τον ξεκουνήσω; Μήπως να του ορμήσω κι ό,τι γίνει; Κι αν μου τρομάξει το μωρό μου και το χάσω; Μήπως σαν μεγαλύτερη καλύτερα να συγκρατηθώ και να κάνω υπομονή; Εντάξει αλλά πόσο πια; Έχουν ήδη περάσει 5 μήνες κι όπως λέει κι ο μεγάλος Σωκράτης «τι να μου πει ο έρωτας όταν με βασανίζει»;
Η «έψαχνα για παράδεισο κι έπεφτα στα μαχαίρια»…
Δεν σε θυμόμουν... ίσως και να μην γνωριζόμασταν τότε... μπορεί τα χρόνια να πέρασαν...όμως τον χρόνο τον ξεγέλασες... Ωραίο χαμόγελο, μπλε μάτια! «Χάρηκα που σε γνώρισα έστω και τώρα» σου είπα πριν φύγω.
Κυριακή 20.30 περίπου, Ηρώδου Αττικού, γωνία Εθνικού Κήπου. Είχες βάρδια και στεκόσουν μόνος όμως μετά από λίγο ήρθε κι ένας συνάδελφός σου. Είχες ένα ωραίο περιποιημένο μουστάκι και έντονες γωνίες στο πρόσωπο. Ήσουν τόσο ωραίος και σέξι με τη στολή. Σε κοίταξα με κοίταξες κι εσύ. Μακάρι να σε συναντήσω ξανά...
Σε είδα στο Κilo shop vintage στο Μοναστηράκι. Με κοίταξες και χαμογέλασες. Είσαι μικρόσωμη, ξανθιά με υπέροχα ανοιχτόχρωμα μάτια. Φόραγα τζιν μπουφάν. Εφυγες με τους φίλους σου.
Σε θέλω! Μπήκα από τον Πειραιά, συγκεκριμένα από τη στάση Υπουργείο. Ήσουν μέσα, κάθησα δίπλα σου στη γαλαρία. Προσφέρθηκες να κάτσει η φίλη μου δίπλα μου και να πας εσύ απέναντι. Φορούσες μπλε μπουφάν και ακουστικά. Καστανόξανθος με μούσια, κατέβηκες στη στάση Σκρα Καλλίθεας. Μάλλον. Και έστριβες τσιγάρο... Γύρνα πίσω!
Σε είδα στο μετρό 25/11. Σε πλησίασε ένας γνωστός σου με γυαλιά να σου μιλήσει μέσα στο βαγόνι. Κατέβηκες Συγγρού - Φιξ, γύρω στις επτά ήταν και δεν σε πρόλαβα. Με το που με είδες, κοίταζες επίμονα όπως και εγώ! Είμαι η ξανθιά με τους κρίκους και το σκουλαρίκι στη μύτη, φορούσα μαύρα.
Καθημερινότητα στην πόλη, φλερτ παντού, φλογερές εξομολογήσεις, σέξι λογάκια, ερωτικές ιστορίες, μεγάλες αγάπες
