Η διαδρομή Αθήνα- Θεσσαλονίκη είναι διαφορετικό βίωμα, ανάλογα με το μεταφορικό μέσο που επιλέγεις. Επίσης είναι άλλο το ταξιδιωτικό αίσθημα προς Αθηνα και εντελώς διαφορετικό αντιστρόφως προς Θεσσαλονίκη.
Μία νέα συνήθειά μου, είναι η κάθοδος στην Αθήνα με αεροπλάνο και η άνοδος Σάββατο πρωί (σε κάπως ανέμελο χρόνο) στη Θεσσαλονίκη με λεωφορείο. Είναι μια εγκάρσια ελλειπτική τροχιά πάνω απο τον κορμό της Ελλάδας, αν το δείς σαν γεωγραφική στερεοσκοπία.
Έξι ώρες για απερίσπαστο διάβασμα και αυτοσυγκέντρωση σε τοπία κυμαινόμενα κάπως γλυκόπικρα. Λαμία, Λαρισα, Βόλος, Κατερίνη κάνουν την εμφάνισή τους φαντασιακά, χωρίς να τις συναντάς. Είναι η κεντροβαρική εθνική διαδρομή, σαν ράχη της χώρας. Ένας εθνικός δρόμος που δεν τελειώνει ποτέ η οκοκλήρωσή του. Μελαγχολική πάντα προς Αθήνα, συγκρατημένα αισιόδοξη προς Θεσσαλονίκη. Πάντως ωραία αίσθηση, που δεν προσφέρεται μεταξύ αεροδρομίων και αεροπλάνων. Είναι και αυτή η γραμμική ταινία της μακάριας επαρχίας από τα παράθυρα, που γειώνει την ψυχή, οι συνεπιβάτες που συνήθως δεν έχουν μπει σε αεροπλάνο και περιγράφουν στο τηλέφωνο τη χιλιομετρική εξέλιξη του ταξιδιού, οι ταινίες περιπέτειες του ΚΤΕΛ, εναλλασόμενες αυποψίαστα με λαϊκά τραγούδια του λεωφορείου .
Κορυφαία στιγμή, σαν διήγημα, η στάση στην Λαμία. Για 30 λεπτά ένα χαλαρό ξεμούδιασμα σε κινηματογραφική ατμόσφαιρα με ρουστίκ διακόσμηση και υπαινιγμούς ψευδομοντέρνου. Η Ελλάδα του 80 άλλοτε νοσταλγική σε μικρές αδιόρατες αναψηλαφήσεις κοινωνικού ρομαντισμού και άλλοτε καταθλιπτική και αρχαϊκή μέσα σε μελαγχολικές αναμνήσεις.
