Απορώ με τους συμπολίτες μου που διαμαρτύρονται εναντίον της απόπειρας της κυβέρνησης να επιτρέψει στον πολιτικό κόσμο της χώρας να απολαύσει νομίμως τις χαρές των οφ σορ εταιρειών. Με μια άλλη κυβέρνηση οι διαμαρτυρίες τους θα είχαν νόημα και γι’ αυτό άλλωστε σε αυτές θα πρωτοστατούσαν και οι σημερινοί μας κυβερνήτες. Με μια αριστερή κυβέρνηση, όμως, οι διαμαρτυρίες είναι –αν όχι εκ του πονηρού– τουλάχιστον αφελείς. Κι αυτό γιατί η αριστερή κυβέρνηση του Αλέξη του Έντιμου ή Ειλικρινούς ή Ικανού ή Μορφωμένου (ο βοθρατζ... εε.. ο ιστορικός του μέλλοντος θα αποφασίσει) νομοθετεί λαμβάνοντας υπ’ όψιν της το αριστερό ήθος. Ένα ήθος που επιτρέπει στους αριστερούς βουλευτές να έχουν ή να συμμετέχουν σε οφ σορ χωρίς να εγείρονται υποψίες καθώς ο στόχος τους δεν είναι ο προσωπικός πλουτισμός αλλά η χρηματοδότηση της διαρκούς επανάστασης (η επανάσταση πρέπει να είναι διαρκής καθώς με μια επανάσταση μια κι έξω τα έσοδα όσο να ’ναι περιορίζονται).
Προφανώς, ακόμα κι αν κάποιος αριστερός βουλευτής ή υπουργός ή πρωθυπουργός είχε σκοπό τον προσωπικό πλουτισμό και πάλι δεν θα πείραζε. Οι αριστεροί πολιτικοί είναι μέρος του λαού κι όταν πλουτίζουν αυτοί πλουτίζει ο λαός. Ο προσωπικός τους πλουτισμός δεν είναι τίποτε λιγότερο από μια ανακατανομή του πλούτου που φεύγει από τους κατάπτυστους μενουμευρωπαίους και πάει στους ειμαστεαφρικανους.
Με τον τρόπο αυτό ζωντανεύει το όραμα του Γιώργου του Κυρίτση: Επιτέλους οι μέρες ανατολικού μπλοκ που δεν κατάφερε να ζήσει η Ελλάδα –παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των συντρόφων στα μέσα της δεκαετίας του ’40– θα γίνουν πραγματικότητα και θα μπορέσει ο τζόβενος βουλευτής να χαμογελάσει και να δείξει τα σάπια δόντια του χωρίς τις αστικές ενοχές που δημιουργούν οι καταναγκασμοί περί ατομικής υγιεινής.
Όπως και να έχει, η αντίδραση στην προσπάθεια να προστατεύσουν τα νόμιμα και ηθικά λεφτά τους οι εκλεκτοί του σοφότερου λαού του πλανήτη έπιασε τόπο και οι υπουργοί και βουλευτές δεν θα μπορούν να γλιτώνουν από τις συνέπειες των φορολογικών νομοσχεδίων τους. Τους μένει η ικανοποίηση που χαρίζει η δυνατότητα να γλιτώνουν από τις συνέπειες των νομοσχεδίων τους για την υγεία ή την παιδεία. Δυστυχώς κανένας νόμος δεν τους υποχρεώνει να νοσηλεύονται σε δημόσια νοσοκομεία ή να γράφουν τα βλαστάρια τους σε δημόσια σχολεία.
Καταλαβαίνω πως κάτι τέτοιο θα ήταν ιδιαίτερα σκληρό. Θα ήταν σα να ζητά κανείς από βουλευτές και υπουργούς να σέβονται τους νόμους. Θα ήταν σα να ζητά κανείς ο υπουργός Πολάκης να διωχθεί τόσο για τα οικονομικής φύσεως εγκλήματα που έχει ο ίδιος παραδεχτεί (σε ομιλία του ομολόγησε πως όταν ηταν δήμαρχος κρατούσε διπλά βιβλία) όσο και για τα άλλα αδικήματα που έχει τελέσει με, μάλλον, σοβαρότερο από όλα αυτό της οπλοχρησίας.
Όμως αυτά είναι για τους πουλημένους μενουμευρωπαίους και όχι για τους γενναίους ειμαστεαφρικανούς. Στο κάτω κάτω το να ζητάς από υπουργούς του Αλέξη του Έντιμου ή Ειλικρινούς ή Ικανού ή Μορφωμένου να συμμορφώνονται στο νόμο είναι σα να ζητάς από ένα ψάρι να ζήσει στη στεριά. Δεν είναι στη φύση του και ποτέ δεν θα γίνει. Και μπράβο του.
8°
