H «Γκουέρνικα» του Yiakou στην Αθήνα

Είναι σχεδόν απίθανο να έχεις περπατήσει στο κέντρο της πόλης και να μην έχεις δει κάποιο «χτύπημα» του Yiakou, αλλά είναι πιθανό να το έχεις παρατηρήσει και να μη το έχεις συνδέσει με το όνομά του. Ο κοσμοπολίτης δημιουργός από τη νέα γενιά εικαστικών της Αθήνας μιλά για τα χρώματα, την αγάπη και την Ευρώπη που λατρεύει.

Αλήθεια, πώς προέκυψε το Yiakou…
Λόγω ότι η ζωή είναι πολύ μικρή, αποφάσισα από νεαρή ηλικία να βρω μια λύση. Στα ταξίδια που έχω κάνει ανά τον κόσμο, κατάλαβα πως αν θέλω να υπάρξω βαθύτερα στην έννοια της ζωής ή αλλιώς να κερδίσω στο μέγιστο την ενέργεια που το σύμπαν μας δίνει, θα πρέπει να μπω και να εκμεταλλευτώ τα όνειρα. Στα μέρη που ταξιδεύω κάθε βράδυ, χάνεται η καθημερινή οντότητα και γίνομαι ύλη που εμπνέομαι, διεγείρομαι συναισθηματικά και σαν ψυχή πλουτίζω σε εικόνες. Τον κόσμο που σας παρουσιάζω ζωγραφίζοντάς τον, είναι μέρος των ονειρικών μου ταξιδιών. Κι όπως θα ήταν λογικό, το κατά κόσμον όνομα δεν θα μπορούσε να είναι μέρος αυτού. Οπότε θέλω να πιστεύω πως το όνομα Yiakou δημιουργεί τη παράλληλη αντίληψη, η μια μορφής συνωνυμία με τα αστρικά ταξίδια και τα όνειρα.

Τι σημαίνει για σένα η Ευρωπαϊκή Ένωση και τι θα ήθελες να πεις μέσα από αυτή τη δημιουργία; Τι feedback είχες για αυτή την τοιχογραφία που κοσμεί πλέον την Αθήνα;
Για εμένα Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει ταξίδια, και μάλιστα εύκολα, άμεσα και ασφαλής ταξίδια. Οι φίλοι, οι γεύσεις και ως ένα παιχνίδι του μυαλού οι ξένες γλώσσες, είναι κάποια από τα όσα λατρεύω στην ομαδοποίηση των ευρωπαϊκών χωρών, καθώς συνειδητοποιούμε πως δεν έχουμε τίποτα να μας χωρίσει. Σημειώθηκε από πολύ κόσμο πως η ζωγραφιά που δημιούργησα στο κέντρο της Αθήνας, αφιέρωμα στην Ευρώπη, είναι πολύ χαρούμενη. Προσωπικά μου έκανε φοβερή εντύπωση, διότι σημασιολογικά δεν έχω να πω κάτι άλλο για την Ευρώπη, παρά μόνο χαρά, χαμόγελα, χρώματα και ειρήνη. Πραγματικά ζω σε μια τόσο έντονη ουτοπία;

Τι σου αρέσει και τι σε προβληματίζει στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
Στην Ευρώπη, όπως και σε όλο τον πλανήτη, μου αρέσουν τα πάντα! Από την άλλη, σε μια ερώτηση που εμπεριέχει τους προβληματισμούς μου, θα απαντούσα πως με κάνει σκεπτικό ο κάθε άνθρωπος που δε λειτουργεί ταυτόχρονα με τη πνευματική ωρίμανση και συναισθηματική νοημοσύνη. Ενώ η απουσία των δύο παραγόντων προσδιορίζεται μέσω της ειδικής εκπαίδευσης που γενικώς απουσιάζει, παρατηρούνται τα φαινόμενα αλλοτρίωσης όπως είναι ο εγωισμός και η εσωστρέφεια. 

Ποιον ευρωπαίο ομότεχνό σου θαυμάζεις περισσότερο και γιατί; 
Από τους μοντέρνους είναι τόσοι πολλοί που πραγματικά θαυμάζω τη γενική ενέργεια, την ομαδική δράση και την αλλαγή της κουλτούρας σε όλα τα μήκη και πλάτη. Πάρα ταύτα, θα ήθελα να μιλήσω για έναν ομότεχνό μου που δεν βρίσκεται πια στη ζωή και μου έχει δώσει πάρα πολύ έμπνευση. Αυτός είναι ο γνωστός σε όλους μας Πικάσο, κι ο λόγος σε αυτόν διότι μου έχει περάσει ένα πολύ σημαντικό μήνυμα. Την έννοια της υπομονής και της επιμονής. Ένας καλλιτέχνης ή καλύτερα ένας άνθρωπος δε πρέπει ποτέ να σταματάει να παράγει, να εξελίσσεται κι όπου βρει τα δύσκολα με έναν μοχλό να παρακάμψει κάθε εμπόδιο. Ο εμπνευστής μου είναι αυτός που ακόμη και νεκρός φωτίζει ακόμα!

Τι είναι αυτό που σε παρακίνησε να «πατήσεις» πάνω στη Γκουέρνικα του Πικάσο, αναπτύσσοντας τους δικούς σου προβληματισμούς;
Πώς μπορεί ένα έργο τέχνης να μιλήσει στο κοινό του; Μέσω της αλήθειας, του πάθους και της μοναδικότητας του. Ιστορικά ο Πικάσο μας κατέθεσε ένα μνημείο ψυχής, με το οποίο μπορούμε να ταξιδέψουμε στο χρόνο και να ταυτιστούμε με την ένταση του 1937, όπου η Ευρώπη διχασμένη έκλεγε για τις απώλειες της... 2019 πλέον και η χώρες της Ευρώπης υμνούν την αγάπη και την ειρήνη, τη σημασία της ένωσης και την ανάγκη για επικοινωνία. Το έργο μου θα μπορούσε να είναι μια ταινία σε δύο καρέ, ένα ταξίδι καμπυλότητας από το θάνατο στη ζωή, από το ασπρόμαυρο στο πλούσια έγχρωμο, από το δράμα στην ευτυχία κι από το τότε στο σήμερα.

Τι είναι αυτό που σε παρακινεί στην επιλογή έντονων χρωμάτων; Έχεις αδυναμία σε κάποιο συγκεκριμένα ή όχι και γιατί;
Οι χρωματικές αποχρώσεις με τις οποίες ζωγραφίζω προέρχονται από τη πηγή των ονείρων. Τα ροζ, μωβ κι όλες οι έντονες τονικότητες που χρησιμοποιώ ταυτίζονται με τον συναισθηματικό μου κόσμο, όπου εκεί είμαι πάντα ερωτευμένος, τοποθετώντας μόνιμα τη σκέψη στο φάσμα του ρομαντισμού. Από τα όνειρα στο δρόμο, θα έλεγα πως ότι δρα έξω από τα πλαίσια της φαντασίας, μπορεί να ζωντανέψει οτιδήποτε άψυχο. Έτσι ξεκινά μια γκρίζα επιφάνεια να μιλάει, να επικοινωνεί και να νιώθει, να γίνεται σημείο αναφοράς, να γίνεται ζωή.

Ποιος είναι ο ορισμός που δίνεις εσύ στην επιτυχία;
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει αυτός ο ορισμός, διότι φαντάζομαι ένα ατελές σύμπαν. Η επιτυχία για εμένα είναι μια μορφή ολοκλήρωσης, και δε πιστεύω εύκολα σε τέτοιου είδους ολοκληρώσεις. Όπως σε κάθε ταξίδι πας και γυρνάς, η αισιοδοξία και το ατελές ενδιαφέρον είναι τα βασικότερα στοιχεία της απόλαυσης. 

Έχεις δηλώσει στο παρελθόν πως επιλέγεις να ζεις πάντα με την αισιόδοξη πλευρά της ζωής. Τι σε κάνει να αισιοδοξείς για το μέλλον στο 2019.
Είμαι αισιόδοξος διότι υπάρχει φως, υπάρχουν οι στιγμές, υπάρχει η καθημερινότητα, τα ταξίδια και ο ύπνος. Καμιά φορά ανησυχώ ευχάριστα, πως πιθανόν βρίσκομαι σε έναν μόνιμο έρωτα στον οποίο οι τονικότητες και οι καμπυλότητες της ζωή είναι τα στοιχεία που δίνουν το νόημα στο να υπάρχω ως ένας αισιόδοξος άνθρωπος. Ελπίζω κι εύχομαι στο μέλλον να μη σταματήσουν να υπάρχουν το φως, οι στιγμές και ο ύπνος.

Η Αθήνα, τα τελευταία χρόνια, έγινε ένα υπαίθριο μουσείο, στις γειτονιές της οποίας μπορεί να βρει κανείς αρκετά έργα σου. Πώς διαλέγεις τα spots που «χτυπάς»;
Για αρχή, η Αθήνα είναι μια πανέμορφη πόλη έχοντας πάρα πολλά ιδιαίτερα σημεία. Οι γειτονιές και τα σοκάκια έχουν η κάθε μια δικιές τους ιστορίες κι όταν τις περπατάς σου μιλούν. Είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να επικοινωνούμε με τον χώρο. Υφίσταται πολλές φορές, σε ένα εγκαταλειμμένο μέρος, η ατέρμονη ησυχία να έχει κείμενα ολόκληρα δημιουργικών σκέψεων. Λόγω ότι τα έργα μου είναι ένα κομμάτι μου, θέλω πάντα η ενέργεια που πηγάζει από ένα σημείο να είναι ολοκληρωμένη, κι ενώ δεν υπάρχει κάτι σαφές σε αυτό, πιστεύω πως ο κόσμος, ο κάθε περαστικός νιώθει το επικοινωνιακό συναίσθημα χωρίς να υπάρχει κάπου ένα κείμενο, χωρίς να υπάρχει άμεση εξήγηση.