Κάποτε ήσουν καλό παιδί

Πρόκειται για μία θεωρητική μελέτη η οποία διαπραγματεύεται ένα από τα «Απόκρυφα» (pièces secrètes) θεατρικά έργα του γάλλου συγγραφέα που γράφτηκε το 1972.

Με αφορμή αυτό το έργο, ο μελετητής γράφει ένα δοκίμιο στο οποίο αναλύονται οι έννοιες του διακειμένου και η αισθητική του μεταμοντέρνου μέσα από τη μέθοδο της σημειολογίας του θεάτρου. Στη θεωρητική του προσέγγιση εφαρμόζει την γκρεμασική θεωρία, το σημαίνον τετράγωνο, τη θεωρία της αλληλουχίας των Σκηνών, όπως την προτείνει η Μαρία Θωμαδάκη στο βιβλίο της «Θεατρικός αντικατοπτρισμός. Εισαγωγή στην παραστασιολογία» και την Αρχή της Συνεργασιμότητας (Cooperative principle) του Grice

Το βιβλίο αποτελείται από δύο Κεφάλαια και στο Παράρτημα δημοσιεύεται ολόκληρη η μετάφραση του έργου «Κάποτε ήσουν καλό παιδί» (Tu étais si gentil quand tu étais petit!) του Ανούιγ, την οποία υπογράφει ο ίδιος ο μελετητής.  Αξίζει να σημειωθεί ότι το έργο του Ανούιγ μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά. Έτσι ο αναγνώστης κρατάει στα χέρια του το έργο του Γάλλου συγγραφέα μαζί με την θεωρητική του ανάλυση. 

Το δραματικό υπόβαθρο του έργου Κάποτε ήσουν καλό παιδί εδράζεται στον μύθο του Ορέστη και ειδικότερα στις Χοηφόρους, την τραγωδία που αποτελεί το δεύτερο μέρος της τριλογίας Ορέστεια του Αισχύλου. Ακρογωνιαίος λίθος της τριλογίας, ο Ορέστης ορίζεται – και μένει έτσι στην Ιστορία – από την ύψιστη ύβρη της μητροκτονίας. Στην εκδοχή του Ανούιγ, ο Ορέστης ακολουθείται από το αμαρτωλό του παρελθόν παρουσιάζοντας την εικόνα ενός δραματικού προσώπου που οδεύει σε αναζήτηση «χαλαρού» και ευέλικτου περιβάλλοντος, για να μπορέσει ίσως κάποτε να αποκτήσει μια νέα ταυτότητα.