Andro II: Πάνθεον

Το ίδιο ακούω κάλεσμα, τον ίδιο ακούω χτύπο
Η ίδια με καλεί καρδιά, ίδιος ηχεί ο ρυθμός
Ηλύσια και Παράδεισος τον ίδιο έχουν κήπο
Από τον Δάντη ως σήμερα, ένας είναι ο καημός
Όσες πληγές υπέφερα κι όσες φορές πονούσα
Πάντοτε ίδια ήτανε η έμπνευση κι η Μούσα
Κι ο δρόμος που ακολούθησα, που πάντοτε αλλάζει
Είτε δεξιά είτε αριστερά, στο ίδιο τέρμα βγάζει
Κι αν είμαι απλά μια αντιγραφή, χωρίς οστά και σάρκα
Κι αν κάποιον λογοτεχνικό θυμίζω χαρακτήρα
Η ίδια μας γέννησε ψυχή, η ίδια μας δένει μοίρα
Στο πέλαγος της ποίησης η ίδια μας φέρνει βάρκα
Κι είναι η ίδια η ομορφιά που μας καλεί θλιμμένα
Τον Faust. Τον Manfred. Τον Villon. Τον Melmoth. Kαι εμένα.