Η λύπη των άλλων

«Πόσα πρωινά θυσιάζονται κάθε πρωί για του φωτός την αιματερή έπαρση. Παλιά πρωινά, με ίσως ακόμα ζωντανή τη μνήμη μιας ανατολής, αδιάφορα όμως για όσο μέρισμα ουρανού τους απομένει. (....) Πολλά πρωινά γι’ αυτήν θυσιάζονται, μα μία η νύχτα που την τρέφει και τη συντηρεί».