…τρεις Κυριακές, Δευτέρα μία…

Τρία ζευ­γά­ρια φί­λων από πε­ρι­ο­χές της Ατ­τι­κής δι­ορ­γα­νώ­νουν μια μι­κρή από­δρα­ση Σαβ­βα­το­κύ­ρι­α­κου στο χι­ο­νι­σμέ­νο όμορ­φο Πή­λιο. Οι και­ρι­κές συν­θή­κες και το χι­ό­νι που συ­νε­χώς επι­δει­νώ­νε­ται ανα­γκά­ζουν τα πρό­σω­πα της πα­ρέ­ας να πα­ρα­μεί­νουν σχε­δόν απο­κλει­σμέ­να στο ξε­νο­δο­χείο που τους φι­λο­ξε­νεί. Εκεί δι­α­μορ­φώ­νουν τη δι­α­μο­νή τους ανά­λο­γα με τις συν­θή­κες. Τυ­χαία γνω­ρί­ζο­νται και με ένα άλ­λο, ξε­χω­ρι­στής κουλ­τού­ρας, ομό­φυ­λο ζευ­γά­ρι ηλι­κι­ω­μέ­νων. Τα κοι­νά τους εν­δι­α­φέ­ρο­ντα για βι­βλία, κι­νη­μα­το­γρά­φο, τέ­χνες κλπ. συμ­βάλ­λουν στη δι­εύ­ρυν­ση και στα­θε­ρο­ποί­η­ση πια της πα­ρέ­ας με οκτώ πια πρό­σω­πα. Οι βρα­δι­ές και οι μέ­ρες στο Πή­λιο, όπως εξε­λί­χθη­καν, θυ­μί­ζουν μι­κρά εν­δι­α­φέ­ρο­ντα συ­μπό­σια με την πα­λιά ση­μα­σία του όρου. Ο απο­κλει­σμός λό­γω του χι­ο­νιού συ­ντε­λεί στο να γί­νουν όμορ­φες συ­ζη­τή­σεις ποι­κί­λης ύλης. Μι­λούν για πολ­λούς και πολ­λά. Η πα­ρέα συ­νέ­χι­σε να είναι όμορ­φα ζω­ντα­νή και με­τά την επά­νο­δο όλων στην Αθή­να. Ένας επι­πλέ­ον συν­δε­τι­κός κρί­κος υπήρ­ξαν και κά­ποι­ες ερ­γα­σί­ες που ήθε­λαν από κοι­νού να κά­νουν ο μα­θη­μα­τι­κός στο επάγ­γελ­μα Δη­μή­τρης (ένα πρό­σω­πο από τα τρία αρ­χι­κά ζευ­γά­ρια)με έναν από τους και­νού­ρι­ους δυο φί­λους τους, που ως ομό­τι­μος κα­θη­γη­τής του Πο­λυ­τε­χνείου είχε κοι­νά ερευ­νη­τι­κά εν­δι­α­φέ­ρο­ντα με τον Δη­μή­τρη. Ερ­γά­ζο­νταν εντα­τι­κά, για να συ­ντά­ξουν προς δη­μο­σί­ευ­ση ερ­γα­σί­ες που να δί­νουν απα­ντή­σεις σε κά­ποια ανοι­χτά θέ­μα με τους τέ­λει­ους αριθ­μούς. Το τρα­γι­κό γε­γο­νός της άγρι­ας φω­τι­άς στο Μά­τι της Ατ­τι­κής, με τις κα­τα­στρο­φές που εντε­λώς απρό­βλε­πτα έφε­ρε και με τρεις θα­νά­τους, ως πα­ρά­πλευ­ρες συ­νέ­πει­ες εκεί­νης της αξέ­χα­στης νύ­χτας της πυρ­κα­γι­άς, άλ­λα­ξε κα­θο­ρι­στι­κά την κα­τά­στα­ση της πα­ρέ­ας …. Από συ­ντρο­φιά χα­ράς και δη­μι­ουρ­γί­ας, η ζωή σε όσους της πα­ρέ­ας απέ­μει­ναν άλ­λα­ξε άρ­δην…. Κυ­ρί­ως άλ­λα­ξε η ζωή του Δη­μή­τρη από κά­θε άπο­ψη, οδη­γώ­ντας τον σε σκο­τά­δια κα­τά­θλι­ψης…… Οι φί­λοι του σκέ­φτο­νται δι­ά­φο­ρα, για να τον βο­η­θή­σουν να ξα­να­βγεί στις χα­ρές της ζω­ής. Θα τα κα­τα­φέ­ρουν;….

Το βι­βλίο είναι γραμ­μέ­νο ως μια άτυ­πη δι­λο­γία. Δί­νει την αίσθη­ση ενός ζω­ντα­νού δι­α­λό­γου με­τα­ξύ των χα­ρα­κτή­ρων του. Στην σε πολ­λά επί­πε­δα δο­μη­μέ­νη μυ­θο­πλα­σία του, πε­ρι­γρά­φει πε­ρι­ό­δους της ζω­ής τους, με πολ­λές επε­κτά­σεις και ανα­μνή­σεις σε θέ­μα­τα και σκη­νές το­πι­κής και ευρύ­τε­ρης ιστο­ρί­ας, με ανα­φο­ρές σε τέ­χνη, κι­νη­μα­το­γρά­φο, πρό­σω­πα, βι­βλία, συγ­γρα­φείς, ποι­η­τές, ακό­μη και σε απλές, κα­τα­το­πι­στι­κές συ­ζη­τή­σεις, για επι­στη­μο­λο­γι­κά θέ­μα­τα με αριθ­μούς στην πο­ρεία τους στον χρό­νο. Η ανα­δρο­μή σε ανα­μνή­σεις και γε­γο­νό­τα απο­τε­λεί μια όμορ­φη σύν­θε­ση σε έναν πλού­σιο καμ­βά, που κρα­τάει αμεί­ω­το το εν­δι­α­φέ­ρον του ανα­γνώ­στη. Σ’ αυτό συμ­βάλ­λει η πο­λύ προ­σε­κτι­κά δο­μη­μέ­νη πα­ρου­σί­α­σή τους σε κύ­κλους, με μια σπει­ρο­ει­δή εξέ­λι­ξη τους. Η πο­λυ­πλο­κό­τη­τα των γε­γο­νό­των του βι­βλίου είναι έξω από στε­ρε­ό­τυ­πα μι­ας εύκο­λης μυ­θο­πλα­σί­ας