Φράουλες

Ο πόλεμος και η πείνα την ξεκλήρισαν τη μικρή μας πόλη. Και σήμερα βόσκουν γελάδια εκεί που πριν έπαιζαν παιδιά. Είναι παράξενο να χάνεις την πόλη όπου γεννήθηκες. Νιώθεις σαν να 'σαι εκατό φορές εκατό χρονών, σαν να ξαναγυρίζεις από τον τάφο. Όταν με ρωτούν πού γεννήθηκα δεν ξέρω τί ν' απαντήσω. Κι επειδή ο τόπος μου δεν υπάρχει πια, δεν έχω πατρίδα πουθενά, πουθενά δεν είμαι σπίτι μου. Στην ίδια κατάσταση είναι κι ο φίλος μου Ναφτάλι Κρόυ, αλλά αυτός δεν δίνει σημασία. Ο Ναφτάλι Κρόυ είναι όπου γη και πατρίδα και σίγουρα σήμερα νιώθει εκεί που είναι σαν στο σπίτι του, σαν να 'ταν γέννημα θρέμμα του Μπουένος Άιρες. Τα εφτά αδέρφια μου έφυγαν από το σπίτι, από τον τόπο. Ο πρώτος έγινε μποξέρ στην Αμερική, ο δεύτερος λιμενεργάτης στην Οδησσό, ο τρίτος πήγε στρατιώτης – και σκοτώθηκε –, ο τέταρτος έγινε παραγιός στον σιδερά κάποιου χωριού, ο πέμπτος πήγε στην Αγία Πετρού­πολη, κατασκεύαζε βόμβες, φαίνεται πως μία έσκασε στα χέρια του, ο έκτος τουφεκίστηκε για παραδειγματισμό το 1917, ο έβδομος είναι οδοντοτεχνίτης στο Μεξικό. Τον λένε Γκάμπριελ, είναι παντρεμένος και μου γράφει δύο φορές το χρόνο. Εγώ κράτησα ένα άλογο, ένα αμάξι, το έλκηθρο και το ωραίο καμουτσίκι.