Αμνησία

Ξύπνησα µέσα σε μια δίνη αβεβαιότητας, όπως συνέβαινε συνήθως όταν μεθούσα και έπεφτα σε άλλο κρεβάτι από το δικό µου. Η πρώτη μου επαφή με την πραγµατικότητα ήταν το απόμακρο τρίξιμο της κούνιας στην μπροστινή βεράντα• η δεύτερη, το χτύπημα της λάμπας καθώς τεντωνόµουν, πριν ακόμη ανοίξω τα μάτια µου. Το μοιραίο που στοίχειωνε τη ζωή μου τελευταία έκανε τη λάμπα να πέσει και να γίνει χίλια κομμάτια. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι ήμουν ξαπλωµένος μπρούμυτα στο πάτωμα. Τότε με την άκρη του ματιού μου διέκρινα το σώμα. Όλο αυτό κράτησε λιγότερο από μισό λεπτό, στο μυαλό μου όμως τα γεγονότα εκτυλίσσονταν με τροµαχτική βραδύτητα. Γύρισα το κεφάλι, σίγουρος πως κάτι δεν πάει καλά, και είδα το κορίτσι, με το πρόσωπο στραμμένο στο πάτωμα, σκεπασμένο μ' ένα λευκό σεντόνι. Το κεφάλι ήταν ελαφρώς γερµένο δεξιά, στο μέρος που στεκόμουν, τα μάτια διάπλατα ανοιχτά. Τι θα έκανες αν ξυπνούσες με ένα πτώμα στο σαλόνι σου χωρίς καμία ανάμνηση από τις τελευταίες ώρες της ζωής σου;